Για κάθε αποκρατικοποίηση δημιουργείται αυτομάτως μια μυθολογία τρόμου. Ολοι ανησυχούν για τα κέρδη που θα χάσουμε και ουδείς ανησυχεί για τις ζημιές που υφιστάμεθα. Κάθε ΔΕΚΟ είναι πολύτιμη, κάθε οργανισμός θα μπορούσε να γίνει πολύτιμος, κάθε υπηρεσία του Δημοσίου αναντικατάστατη.
Η «Ολυμπιακή» ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Φτιάξαμε μύθους για έναν εθνικό πλούτο, με slots και brand name, με «δείκτες ασφαλείας πτήσεων» και «φιλέτα διαδρομές» και όταν βγήκαμε στην αγορά για να τον αποτιμήσουμε δεν έτρεξε κανείς να τον αρπάξει. Για την ακρίβεια δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να τον κοιτάξει να δώσει μια προσφορά, έτσι για να δικαιολογηθεί ο υπερδεκαετής τρόμος μας, ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε το κελεπούρι. Εν τω μεταξύ στην περίοδο που εμείς φοβόμασταν ότι «θα χάσουμε τον εθνικό αερομεταφορέα», αυτός μάς έβαλε μέσα 4 – 5 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχούσε στο 2% του δημόσιου χρέους ή όσο είναι η έκτακτη εισφορά στα ακίνητα που θα πληρώσουμε.
Το γράφαμε και παλιότερα: «Τη δεκαετία του 1980 ανησυχούσαμε σοβαρά μην τυχόν και έρθουν ξένοι επενδυτές και αμαυρώσουν την πορεία προς τον σοσιαλισμό που είχαμε χαράξει. Τρέμαμε την ξένη εκμετάλλευση και διαδηλώναμε εναντίον της. Οταν με τα πολλά διαπιστώσαμε ότι μένουμε πίσω και χρειαζόμαστε ξένες επενδύσεις για να ξεκολλήσει η οικονομία, βγήκαμε στην αγορά με την ταμπέλα «εκμεταλλευτείτε μας» για να διαπιστώσουμε ότι δεν ήθελε να πιει το αίμα μας κανείς. Οχι με το «μπουρί της σόμπας», που είναι η αριστερή απεικόνιση της μυθολογίας, αλλά ούτε με καλαμάκι. Η ελληνική οικονομία ήταν σαν μια πολύφερνη νύφη, που την προστατεύαμε μην τη μαγαρίσει κανένας επενδυτής, και μετά τη βγάλαμε στο σεργιάνι και διαπιστώσαμε ότι δεν την κοίταζε κανείς.
Στους καφενέδες της επικράτειας κυκλοφορούν πολλοί εθνικοί μύθοι και αμύθητα εθνικά πλούτη. Για την ακρίβεια, κάθε ραχούλα και κάθε μπαΐρι (μτφ. το ακαλλιέργητο χωράφι, η άγονη έκταση) είναι ανείπωτου φυσικού κάλλους και αναντικατάστατος εθνικός πλούτος. Οποιοδήποτε σχέδιο εκμετάλλευσής τους είναι απόπειρα εγκλήματος. Δεν μιλάμε μόνο για ρυπογόνες δραστηριότητες, αλλά και για αιολικά πάρκα (αυτά καταστρέφουν το μοναδικό ελληνικό τοπίο). Η χώρα ζει με μύθους όχι μόνο εθνικού μεγαλείου -το οποίο επιβουλεύονται αιώνες τώρα Δυτικοί και Εβραίοι- αλλά και μύθους εθνικού πλούτου για τον οποίο καραδοκούν όλοι: «ξέρεις, ρε, τι μπορεί να το κάνει αυτό το χωράφι κάποιος που έχει λεφτά και μυαλό;» Μόνο που εκείνοι που έχουν λεφτά δεν το θέλουν κι εμείς που έχουμε μυαλό απλώς το κοιτάμε».
Τίποτε στη ζωή δεν είναι χωρίς κόστος, ούτε καν οι εθνικές μυθολογίες. Την ώρα που εμείς κοιτάζαμε την περιουσία μας και ονειρευόμασταν τι θα μπορούσε να γίνει (αν είχαμε ένα άλλο κράτος με λιγότερη γραφειοκρατία, καλύτερο πολιτικό σύστημα, ευσυνείδητους δημόσιους υπαλλήλους, πολίτες που σέβονταν την δημόσια περιουσία κ.λπ.) οι άλλοι έκαναν. Τα κράτη τους αντί να κρατούν κατ’ αποκλειστικότητα τις ζημιές των δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων, έγιναν διά της φορολογίας συνέταιροι στα κέρδη που οι ιδιωτικοποιημένες εταιρείες παρήγαγαν.
Οι πολιτικοί, όμως, ήθελαν καθαρό το αριστερό τους κούτελο και τώρα μας καλούν να το πληρώσουμε. Οι τακτικές και έκτακτες εισφορές είναι το τίμημα όλων εκείνων που κάναμε ή δεν θελήσαμε να κάνουμε τα περασμένα χρόνια.
