Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης
Ο ΜΗΝΑΣ ΦΕΥΓΕΙ, που «κακό χρόνο να ’χει». Και η κρίση βαθαίνει οδυνηρά. Άγνωστες τύχες καρτερούν τη δόλια πατρίδα καθώς αγκομαχά κάτω από την αναθεματισμένη «έκτη δόση». Ο λαός είναι όσον ουδέποτε αγριεμένος. Αφρίζει, απεργεί, ξεσηκώνεται κάτω από το θηριώδες πολυνομοσχέδιο που… την Πέμπτη πρέπει, με έξωθεν εντολή, να ψηφιστεί από τους «154» (ή μήπως λιγότερους;) ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ!!! Από μέρα σε μέρα οι συντεταγμένες εξουσίες τσουρουφλίζονται, ρεζιλεύονται. Μαζί τους και η δική μας εξουσία, η «Τετάρτη», με το βαρύτατο μερίδιο των ευθυνών της αλλά και με την εθνική υποχρέωση να ηγηθεί της επερχόμενης επαναστατικής αλλαγής.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ, όμως, σωπαίνει, κουκουλώνει τις ευθύνες της, αρωματίζει τις μασχάλες της. Δεν βλέπει τον κόσμο που την καταδικάζει με τον αντίχειρα προς τα κάτω. Σφόδρα καταδικαστικό είναι το σκεπτόμενο κοινό αυτές τις μέρες απέναντι στα media. Εγκαταλείπει κάποιες «πουλημένες» εφημερίδες, αποστρέφεται κάποια «εξωνημένα» κανάλια, δείχνει τα οπίσθιά του σε κάποιους τηλεοπτικούς «καραγκιόζηδες». Και υποπτεύεται κάποιους όψιμους σούπερ-επαναστάτες που ντοπάρουν από τα «παράθυρα» το κοινό, υποχρεωμένοι καθώς είναι να το κάνουν να ξεθυμάνει πριν γίνει επικίνδυνο…
ΚΟΝΤΟΣΤΕΚΟΝΤΑΙ, όμως, οι σκεπτόμενοι Έλληνες σε όποιες έντιμες και ψύχραιμες πένες έχουν απομείνει (και αρκετές δουλεύουν σ’ αυτήν εδώ την εφημερίδα), από τις οποίες πένες περιμένουν να μάθουν ποιοι και πώς παίζουν αυτό το ύπουλο παιχνίδι της παραπληροφόρησης. Και πόσα εκατομμύρια αλλάζουν χέρια μεταξύ κερδοσκόπων και νοικιασμένων κονδυλοφόρων. Αυτά, δε, την ώρα που η πατρίδα χάνεται και ο λαός της «κρεμάται επί ξύλου»!
ΠΟΥ, ΟΜΩΣ; Στη χώρα που γέννησε γίγαντες της πένας, όπως εκείνος ο Θεόκλητος Φαρμακίδης. Τον θυμήθηκα γιατί τέτοιες μέρες, στις 21 Οκτωβρίου του 1825, ο αγνός αυτός εκδότης πανηγύριζε σαν παιδί καθώς εξασφάλιζε για την εφημερίδα του, «κατ’ αποκλειστικότητα» (όπως θα λέγαμε σήμερα), τι νομίζετε; Τον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού, που έγινε ο εθνικός μας ύμνος. Οι στίχοι είχαν τυπωθεί στο Μεσολόγγι και ο Σολωμός έστειλε κάμποσα αντίτυπα στο Ναύπλιο, για να δοθούν δωρεάν σε άπορους αγωνιστές. Ο Φαρμακίδης εκτέλεσε την εντολή, δημοσίευσε τον Ύμνο και λίγα χρόνια αργότερα μοίρασε και ο ίδιος την εκ διαθήκης περιουσία του σε άπορα παιδιά, για να φύγει από τη ζωή πάμπτωχος. Όπως εκατό χρόνια αργότερα θα έφευγε και ο άλλος μεγάλος της ελληνικής δημοσιογραφίας, ο Βλάσης Γαβριηλίδης, μεταρρυθμιστής του ελληνικού Τύπου και… μπουρλοτιέρης της επανάστασης του 1909 στο Γουδί…
ΟΤΙ ΒΑΘΙΑ -βαθύτατη- κρίση μαστίζει σήμερα τα ΜΜΕ όλοι το γνωρίζουν. Ότι όλα τα συγκροτήματα Τύπου, ακόμη και τα ισχυρότερα, πληρώνουν τις αμαρτίες του κακού παρελθόντος τους, είναι κοινό μυστικό. Ότι λειτουργούν με «τζαμπατζήδες» 160 τηλεοπτικοί και 1.200 ραδιοφωνικοί σταθμοί και ότι εκδίδονται 800 εφημερίδες, σχεδόν όλες με παθητικό (άρα εξαρτημένες), είναι φαινόμενο μοναδικό στην Ευρώπη. Ότι με τα κατοχικά πολυνομοσχέδια κινδυνεύουν να μείνουν στον δρόμο 20.000 εργαζόμενοι στα media είναι ολοφάνερο. Αλλά και ότι η «Τετάρτη Εξουσία» ως θεσμός είναι βουτηγμένη, όπως και το πολιτικό σύστημα, στην αποσύνθεση, άρα υπόκειται στη διαδικασία της «δημιουργικής καταστροφής», είναι επίσης αναμενόμενο.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, οι Έλληνες πολίτες αξίζει να γνωρίζουν ότι το λειτούργημα κρύβει στους κόλπους του ρωμαλέες και λίαν υγιείς δυνάμεις. Δέκα, είκοσι, πενήντα, όχι παραπάνω, είναι τα καθάρματα που το μολύνουν. Άρα, δεν μένει παρά η συνένωση και εξέγερση της έντιμης πλειονότητας για να φύγουν από τη μέση, να ξεβρομίσει ο χώρος και να ξαναγίνει ο ελληνικός Τύπος μπροστάρης σε μια γενικότερη κάθαρση. Όπως είχε γίνει στο παρελθόν, όταν πυροδότησε τις τέσσερις μεγαλύτερες δημοκρατικές επαναστάσεις της Ιστορίας μας…
ΚΑΙ ΑΦΟΥ μια σπίθα μόνο χρειάζεται για να ξεσπάσει ο κόσμος και να φέρει, μέσω εκλογών, τη μεγάλη ανατροπή στο πολιτικό σύστημα, άλλη μια σπίθα χρειάζεται και η έντιμη πλειονότητα του δικού μας λειτουργήματος για να ξεσηκωθεί και να φέρει τη μεγάλη ανατροπή. Έτσι που να ενθουσιάζονται οι εκδότες, όταν εξασφαλίζουν χρήσιμες στο έθνος αποκλειστικότητες, όπως ο Φαρμακίδης, και να ασκούν το λειτούργημα χωρίς να τρέμουν τον θάνατο (όπως όσοι προστατεύονται από δεκάδες αστυφύλακες) και χωρίς να λατρεύουν το χρήμα (όπως… «θου Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου»)…
real news
