Του Μιχάλη Ιγνατίου
Το γεγονός ότι οι διεθνείς χρηματαγορές αντέδρασαν θετικά στις ανακοινώσεις των Ευρωπαίων για την κρίση χρέους της Ελλάδας και της Ευρωζώνης δεν αποτελεί λόγο για να πανηγυρίζουμε. Διότι οι αγορές δεν είναι ο δείκτης αποδοχής ή όχι μιας προσπάθειας, όπως αυτή που κάνει η χώρα μας και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Αντίθετα, οι αγορές είναι δείκτης του ποσοστού κερδοσκοπίας των γνωστών-“αγνώστων”, οι οποίοι ανάλογα με το κέρδος τους ανεβοκατεβάζουν τα διεθνή χρηματιστήρια και καταστρέφουν κράτη και λαούς.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ισχυρίζεται ότι η απόφαση είναι μια μεγάλη επιτυχία για την Ελλάδα και τον λαό της. Οι δηλώσεις του δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά από τις ανακοινώσεις που είχε κάνει μετά τη δημοσιοποίηση της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου, η οποία δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Είναι τραγικό το γεγονός, εάν αληθεύει, πως τρεις ημέρες μετά τη συμφωνία εκείνη οι πάντες είχαν συνειδητοποιήσει ότι απαιτούνταν αναθεώρησή της.
Ο Λευκός Οίκος, που έδωσε μάχη για να πείσει την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ για την ανάγκη πολλαπλασιασμού των κονδυλίων του ευρωπαϊκού μηχανισμού (EFSF), ενώ χαιρέτισε τις αποφάσεις του Ε.Σ., ταυτόχρονα δεν έκρυψε την ανησυχία του ενοίκου του. Ο πρόεδρος Ομπάμα ζήτησε “την ταχεία εφαρμογή” των αποφάσεων. Και το έπραξε διότι -όπως είχε τονίσει με δημόσιες δηλώσεις του- είναι προβληματισμένος με την αναποφασιστικότητα των Ευρωπαίων. Αποφασίζουν 27 κυβερνήσεις και 27 κοινοβούλια, είχαν προσθέσει με ειρωνεία οι συνεργάτες του, εκφράζοντας έτσι την έλλειψη εμπιστοσύνης για τη μη εφαρμογή των αποφάσεων που λαμβάνονται.
Δεν είναι θέμα συζήτησης του παρόντος κειμένου το τι έγινε και τι δεν έγινε. Ομως, μετά τις αποφάσεις των Βρυξελλών -οι οποίες, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι, είναι απόλυτα θετικές- ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του πρέπει να πάρουν τη μεγάλη απόφαση και να εργαστούν. Ο κ. Παπανδρέου μπορεί να ισχυρίζεται στα διαγγέλματά του ότι έχουν γίνει άλματα από τον Μάιο του 2010, αλλά γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν πείθει τους δανειστές που επέλεξε. Η φράση της κ. Λαγκάρντ ότι απαιτείται “εφαρμογή, εφαρμογή, εφαρμογή” ηχεί σαν χαστούκι στ’ αυτιά του. Οι επιλογές του είναι δύο: είτε, τέλος πάντων, θα αποφασίσει να εργαστεί και να συντονίσει τους υπουργούς του είτε θα πάει στο σπίτι του και να αφήσει άλλους, πιο ικανούς, να ασχοληθούν με τη σωτηρία της Ελλάδας.
