Αγαπητές και αγαπητοί*,
Είμαι πολύ συγκινημένη που βρίσκομαι απόψε σε αυτό το ακροατήριο των Ελλήνων επιστημόνων τη Νέας Υόρκης αλλά και των Ελλήνων της Νέας Υόρκης, με το οποίο έχω τη χαρά να επικοινωνώ κάθε εβδομάδα πλέον από την ιστορική εφημερίδα του Εθνικό Κήρυκα. Είμαι συγκινημένη που απόψε θα παρουσιάσω ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια της πολιτικής επιστήμης όχι μόνο στην Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά στον κόσμο ολάκερο, το δρα. Γιώργο Κοντογιώργη.
Είμαι περήφανη γιατί με τον δρ Κοντογεωργη μας δένει η κοινή καταγωγή, ένα ορεινό χωριό στη Λευκάδα, καμωμένο ανάμεσα από βουνά με την πέτρα να κυριαρχεί γύρω. Με τον καθηγητή μας δένει η Εγκλουβή, η γή της, η περίφημη φακή της, η αλαζονία του οροπεδίου, η άγρια ομορφιά των βουνών της.
Αλλά σήμερα δεν είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για τις μνήμες, αυτες που μας κρατούν Ελληνες , συνεχιστές του Γένους μας. Θα σας πώ μερικά εισαγωγικά γιά τον καθηγητή μας προσπαθώντας να εστιάσω στα μεγάλα θέματα, που θίγει δυναμικά , αιρετικά, άφοβα μέσα στην πλήξη και την αβελτηρία των καιρών μας.
Ο καθηγητής Κοντογεώργης δεν διστάζει να καταγγείλλει το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, δεν φοβάται να καταδείξει τους υπεύθυνους της σήψης : «Η απόφαση του Γ.Παπανδρέου να διεξαγάγει δημοψήφισμα δεν υπαγορεύθηκε από δημοκρατική ευαισθησία. Αποβλέπει στον εκβιασμό της κοινωνίας. Την οποία αφού έστησε στο χείλος του γκρεμού την απειλεί ότι θα την πυροβολήσει εάν δεν αυτοκτονήσει.
Η πολιτική Ευρώπη οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της, να συμπήξει συμμαχία με την ελληνική κοινωνία, να την βοηθήσει -βοηθώντας έτσι τον εαυτό της- να απαλλαγεί από τη δυναστική κομματοκρατία, η οποία είναι σε δυσαρμονία με το εθνικό – και το ευρωπαϊκό- συμφέρον. Να αντιληφθεί ότι η ελληνική πολιτική τάξη αποτελεί την πρωτογενή αιτία της ελληνικής κρίσης και, κατά τούτο, συνιστά “συστημική απειλή” εφεξής και για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και, όπως όλα δείχνουν, για τον κόσμο, λέει ο Γιώργος Κοντογεώργης στο άρθρο του Η ελληνική δυναστική κομματοκρατία “συστημικός κίνδυνος” για την Ευρώπη και τον κόσμο, Να συλληφθεί ο πρωθυπουργός ως πολιτικός εγκληματίας»
Ο καθηγητής των πολιτικών επιστημών και πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου έχει εμβαθύνει στα αίτια και τα αιτιατά της Ελληνικής κρίσης με τον εναργή λόγο του. Επικαλούμαι την τοποθέτησή του σχετικά με την φαυλοποίηση του Ελληνικού πολιτικού ιστού: « Για να κατανοήσουμε το «ελληνικό πρόβλημα» πρέπει να έχουμε επίγνωση του χαρακτήρα του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα εγκαλείται για τη βαθιά ριζωμένη ιδιοποίησή του και, συνάμα, για τον εκφαυλισμό του κρατικού μηχανισμού από το πολιτικό προσωπικό και τις δυνάμεις της διαμεσολάβησης και της διαπλοκής. Εγκαλείται επίσης για την εγκατάσταση μιας σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής που διέρχεται από την «απο-συλλογικοποίηση» του κοινωνικού ιστού και, συγκεκριμένα, από την προσωπική εξάρτηση του πολίτη από τον πολιτικό. Έχω αναλύσει αλλού την αιτιολογία της δυσπλασίας αυτής του νεοελληνικού κράτους και των στρεβλώσεων που συνεπάγονται στη λειτουργία του[1]. Περιορίζομαι να υπογραμμίσω απλώς ότι η παθογένεια αυτή δεν αποτελεί νέο φαινόμενο. Συνθέτει τη σταθερά του από τη δεκαετία του 1830. Η μεταπολίτευση, μπορεί να ορισθεί απλώς ως η ολοκληρωτική επιστροφή του πολιτικού συστήματος στο καθεστώς της φαυλοκρατίας /κομματοκρατίας του β’ ημίσεως του 19ου αιώνα. Το κράτος αυτό είναι ευθέως υπόλογο για την αποδόμηση του ιστορικού ελληνισμού και την παραρτηματική πρόσδεση της ελληνικής κοινωνίας στο ηγεμονικό σύμπλεγμα της Εσπερίας.»
Ο καταγγελτικός λόγος του δρος Κοντογεώργη σε αυτό το άθρο του με τίτλο Το ελληνικό πρόβλημα: το κράτος κατοχής και η έξοδος από την κρίση προχωράει ακόμη παραπέρα: «Θεμελιώδες γνώρισμα του νεοελληνικού κράτους, είναι ότι έχει αγκιστρωθεί επί της ελληνικής κοινωνίας ενείδει παρασίτου που κατέχει και απομυζά το παραγωγικό, πολιτισμικό και ιστορικό της υπόβαθρο. Συμβαίνει, μάλιστα, να χρεώνει την ιδιότητα αυτή στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, προκειμένου να την αποσείσει. Η παρασιτική ιδιοποίηση του δημόσιου αγαθού από το κράτος εξηγεί τη χαοτική απόσταση που υπάρχει μεταξύ πολιτικού λόγου και πολιτικής πράξης, το γεγονός ότι ο δημόσιος ρόλος του κράτους σταματάει εκεί που έπρεπε να αρχίζει, ότι απουσιάζει από αυτό η έννοια της “δημόσιας” αποτελεσματικότητας, του ελέγχου και της κύρωσης του προσωπικού του, καθώς και της εφαρμογής της νομιμότητας. Έτσι, για παράδειγμα, από τη στιγμή που ψηφίζεται ο νόμος για την οδική κυκλοφορία, το κράτος εγκαταλείπει την εφαρμογή του στην “καλή θέληση” των Ελλήνων. Το ίδιο ισχύει ανεξαιρέτως σε όλους τους τομείς. Συγχρόνως, ο πολίτης για να απολαύσει τις υπηρεσίες που δικαιούται, όπως σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία, πρέπει να έχει “μέσον”. Σε γενικές γραμμές, το κομματικό σύστημα, από διαμεσολαβητής της κοινωνίας και διαχειριστής του κράτους, λειτουργεί ως επικαρπωτής του. Η κομμματοκρατία, ως πολιτικό σύστημα, αποδίδει τη σταθερά του ελληνικού πολιτικού συστήματος και ορίζει το σκοπό των πολιτικών του κράτους»
Πιστεύω πως όλοι μας, λίγο έως πολύ, ταυτιζομαστε με αυτή την άποψη περί ελληνικού δημοσίου τομέα, αλλά είναι σπουδαίο να εκφέρεται όχι ως πολιτκολογία του πεζοδρομίου αλλά ως κρίση από ένα σπουδαίο πολιτικό νού, που καταγράφει τα εγγενή προβλήματα του ελληνικού συστήματος και παράλληλα προσπαθεί να προτείνει λύσεις.
Τέλος, ο δρ. Γιώργος Κοντογεώργης δεν μένει μόνο στον πολιτικό λόγο περί της μικρής Ελλάδας, ή της μεγάλης Ευρώπης, προχωράει ακόμη και την υπόθεση της συνοχής και συνέχειας του Αποδημου Ελληνισμού σε μιά νέα συστημική πρόταση. Στην έκθεσή του με τίτλο «Πρόταση για τη δημιουργία της ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ», ο δρ. Κοντογεώργης προτείνει: «Προτείνεται η δημιουργία της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ που θα αποτελεί ουσιαστικά την πολιτεία της ελληνικής διασποράς.. Ανώτατος αποφασιστικός θεσμός της Ελληνικής κοσμοπολιτείας είναι το ΔΙΑΒΟΥΛΙΟ (από το διαβουλεύομαι) , ενώ το ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ είναι ένα Εκτελεστικό Συμβούλιο επιφορτισμένο με την εφαρμογή των πολιτικών που αποφασίζει το Διαβούλιο.
Συγχρόνως, σε κάθε εθνικό κράτος, όπου υπάρχει ένα ελάχιστο ελληνικής διασποράς, συγκροτείται μια ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ και το ανάλογο ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ της, που συντίθενται από εκλεγμένους εκπροσώπους των κατά τόπους ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝ.
Το Διαβούλιο της Ελληνικής Κοσμοπολιτείας – όπως και εκείνα των Ελληνικών Συμπολιτειών – είναι αντιπροσωπευτικός θεσμός. Απαρτίζεται από εκλεγμένους εκπροσώπους των Ελληνικών Συμπολιτειών. Αποφασίζει για τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής διασποράς (εκπαίδευση, γλώσσα, οικονομική ανάπτυξη, αλληλοργάνωση, επικοινωνία, πρόνοια, σχέσεις με το ελληνικό κράτος κ.α.) και χαράζει πολιτικές γι αυτήν.
Το Πρυτανείο, είναι επιφορτισμένο για την εκτέλεση ή εφαρμογή των αποφάσεων του Διαβουλίου, τα μέλη του εκλέγονται με διετή θητεία μεταξύ των μελών του Διαβουλίου, λογοδοτούν ενώπιόν του, είναι ελευθέρως ανακλητά και διαρκώς ελεγχόμενα.
Τα Κοινά των Ελλήνων, είναι οι τοπικοί/περιφερειακοί θεσμοί της διασποράς και έχουν ανάλογη σύνθεση. Συγχρόνως όμως όπου αυτό είναι εφικτό εφαρμόζεται η αρχή της Εκκλησίας του Δήμου, δηλαδή της γενικής συνέλευσης των πολιτών του κοινού.»
Μέσα από αυτή τη σύντομη εισαγωγή προπάθησα να εμβάλλω το απαιτητικό μας ακροατήριο στην πολυδιάσταση άποψη του φιλοξενούμενου καθηγητή μας δρος Κοντογεώργη πάνω στα ζήτήματα της πολιτικής ζωής μέσα από τη διεισδυτική διόπτρα της επιστήμης του.
Θεωρώντας ότι πρόκειται για ένα εξέχοντα πολιτικό επιστήμονα με κρίση, άποψη, τόλμη και διορατικότητα του παραδίδω το μικρόφωνο γιά να σας τα πεί ο ίδιος και μετά να ανοίξουμε τη συζήτηση.
Ευχαριστώ πολύ το σύλλογο σας που με κάλεσε εδώ σήμερα να μιλήσω γιά ένα σπουδαίο άντρα αλλά κι ένα αγαπημένο πρόσωπο, άξιο τέκνο της Λευκάδας μας.
Monsieur Le professeur, je vous addresse la parole.
*εισαγωγική ομιλία της Δημοσιογράφου / Συγγραφέως κ. Ιουστίνη Φραγκούλη στην διάλεξη του Δρ. Γεωργίου Κοντογιώργη στην Νέα Υόρκη στις 16 Νοεμβρίου στο Grand Prospect Hall ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ
