Της ΡΙΤΑΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ
Πολύτιμο χρόνο αναλώνει η ελληνική κυβέρνηση αναζητώντας το κατάλληλο χωροταξικό για την ιχθυοκαλλιέργεια. Ενώ η γειτονική Τουρκία προβάλλει και εξάγει ψάρια του Αιγαίου, τουρκικής παραγωγής, και, μάλιστα, με επιδότηση. Τον ασκό του Αιόλου άνοιξε το πολυαναμενόμενο χωροταξικό, αναδεικνύοντας τις στρεβλώσεις και τις χρόνιες αδυναμίες ενός από τους δυναμικότερους και πιο ελπιδοφόρους κλάδους της νέας δεκαετίας.
Τα συναρμόδια Υπουργεία Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Ανάπτυξης συνέταξαν το ειδικό πλαίσιο του χωροταξικού, κυριολεκτικά στο πόδι. Το γεγονός αυτό έχει θορυβήσει τον κλάδο, ο οποίος υφίσταται σημαντικές απώλειες εξαιτίας των περιορισμών που τίθενται. Ενώ η πολιτεία αναζητά διεξόδους, προκειμένου να ικανοποιήσει τους απανταχού της χώρας εξωραϊστικούς συλλόγους (όπως Αρσινόη, Αμόνη, Στέκι των δειπνοσοφιστών, Γαία, Αιγιλία, και λοιποί συναφείς) που δεν επιθυμούν τις μονάδες θαλασσοκαλλιέργειας στους πλησίον των οικισμών τους κόλπους, την ίδια ώρα η γειτονική Τουρκία σηκώνει κεφάλι, και μάλιστα με ταχύτατους ρυθμούς, πουλώντας ψάρια του Αιγαίου στις χώρες της Δύσης.
Με τεχνολογία δυτικών προδιαγραφών, και με επιδοτούμενες εξαγωγές, οι Τούρκοι επιχειρηματίες προελαύνουν στις αγορές της Ευρώπης σε τιμές ανταγωνιστικές. Ως προς το περιβάλλον, ο επιχειρηματίας που επιθυμεί να επενδύσει στα τουρκικά παράλια έχει στη διάθεσή του -εκτός από ευνοϊκές συνθήκες- και ένα ξεκάθαρο χωροταξικό σχέδιο. Ήδη οι Τούρκοι επιχειρηματίες μετρούν γύρω στις 60.000 τόνους προϊόντα ιχθυοκαλλιέργειας ετησίως.
Ενώ η ίδια η Πολιτεία, διά του τέως πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, έχει παραδεχτεί δημόσια ότι η χώρα παρουσιάζει «πρωτοφανές έλλειμμα ανταγωνιστικότητας», εντούτοις ένα από τα σημαντικότερα εξαγώγιμα προϊόντα οδηγείται εκουσίως σε μαρασμό.
Ο ισχυρός ανταγωνισμός από τις άλλες μεσογειακές χώρες Ισπανία και Ιταλία, έχει ως συνέπεια να χάνει έδαφος η ελληνική ιχθυοκαλλιέργεια. Φταίνε γι’ αυτό τα πολλά λάθη και οι παραλείψεις από τις κυβερνήσεις, αλλά και από τους επιχειρηματίες του κλάδου. Στον «αέρα» Ενώ είχε παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες το αίτημα να θεσπιστεί το Ειδικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού, για τις Υδατοκαλλιέργειες, με την πρόσφατη «ρύθμιση» πολλές εν λειτουργία μονάδες οδηγούνται αναγκαστικά στο κλείσιμο.
Με τη νέα χωροθέτηση των μονάδων θαλάσσιων υδατοκαλλιεργειών, πολλές εξ αυτών είτε θα αναγκαστούν να περιορίσουν την παραγωγή τους, είτε θα κλείσουν. Πρακτικά, η απόφαση σημαίνει μείωση έως και 30% της εγχώριας παραγωγής, που σήμερα φτάνει τους 120.000 τόνους. Με το τέλος του 2011, ανάμεσα στα άλλα προβλήματα, η ελληνική υδατοκαλλιέργεια θα εμφανίσει και οικονομικές απώλειες, ύψους 29,5 εκατ. ευρώ, που αναλογούν στη χρονιά αυτή, από το ΕΠΑΛ (Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Αλιείας 2007-2013).
Η κρατική αδιαφορία και η γραφειοκρατία, οδηγούν σε διάλυση την πολλά υποσχόμενη αγροτική βιομηχανία, αφήνοντας το έδαφος ελεύθερο σε άλλες μεσογειακές χώρες. Πέντε χρόνια μετά την έναρξη του προγράμματος ΕΠΑΛ, η εκταμίευση των πόρων του δεν ξεπερνά το 4,5% του συνόλου. Κλειστό επάγγελμα Όσο κι αν θεωρείται παράδοξο, η ιχθυοκαλλιέργεια στην Ελλάδα ανήκει στα «κλειστά επαγγέλματα». Πανελλαδικά υπάρχουν μόλις 320 άδειες ίδρυσης και λειτουργίας μονάδας.
Όσοι επενδυτές σήμερα επιθυμούν να εξασφαλίσουν άδεια λειτουργίας νέας παραγωγικής μονάδας για τσιπούρα – λαβράκι, πρέπει να περάσουν υποχρεωτικά από τους ιδιοκτήτες των υφιστάμενων μονάδων. Μόνο μέσω εξαγοράς, μπορούν να διασφαλίσουν επενδυτική δραστηριότητα στην ελληνική ενάλια γη.
ΙΣΟΤΙΜΙΑ
