Του Κυριάκου Σ. Κολοβού
Ένα χρόνο πριν από τις προεδρικές εκλογές και τα τύμπανα των εξαγγελιών – οι πάσες υποβολής υποψηφιοτήτων από τους κομματικούς χώρους και η εμφάνιση προσωπικής ατζέντας είναι ήδη γεγονότα. Έχουμε ήδη μπει σε τροχιά προεδρικών εκλογών, με το εναρκτήριο λάκτισμα να δίνεται από τους μεγάλους κομματάρχες που, αντί της επιλογής δεν γνωρίζω/ δεν απαντώ, προτίμησαν να τοποθετηθούν με τρόπο που να προκαλεί μικρό βαθμό έξαψης της φαντασίας του καθενός.
Σ’ αυτό τον τόπο είμαστε συνηθισμένοι στη σεναριολογία. Σαν έτοιμοι από καιρό μπορούμε ν’ ακούσουμε την πιο λογική πρόταση αλλά και να βιώσουμε σκηνές απ’ το θέατρο του παραλόγου. Αυτό πάντως που έχει αποδείξει ο κόσμος, με τη στάση του στις τελευταίες εκλογικές διαδικασίες, είναι ότι δεν είναι διατεθειμένος να καταστεί παίγνιο στα χέρια κανενός κομματικού ταγού. Γι’ αυτό πρέπει ο καθένας ξεχωριστά, στο μέτρο των δυνατοτήτων του, να καταθέσει την άποψή του.
Ο ή η επόμενος/η Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν πρέπει να είναι απλά ένας κομματάρχης. Η διοίκηση ενός κόμματος δεν αποτελεί πανάκεια ούτε και το μοναδικό προαπαιτούμενο για την άριστη διεύθυνση ενός υπουργικού συμβουλίου ή ό,τι άλλο συνεπάγεται η συμμετοχή μας στις ευρωπαϊκές δομές. Το παρελθόν απέδειξε και το παρόν διδάσκει ότι τα κομματικά πιστοποιητικά καλής διαγωγής δεν είναι ικανά να σφυρηλατήσουν έναν ικανό ηγέτη. Από το πρόσφατο παρελθόν διδασκόμαστε ότι επαρκής Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι αυτός που μέσα απ’ τις δυσκολίες καταφέρνει ν’ αντεπεξέλθει, δύναται να περάσει το καράβι μέσα απ’ τις Συμπληγάδες με το ελάχιστο δυνατό κόστος, δεν φοβάται Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες και ούτε κομπιάζει ή παρασύρεται από τις οποιεσδήποτε Σειρήνες.
Ο ή η επόμεν-ος/η Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν πρέπει να υποδειχθεί από μια μικρή ηγετική ομάδα ενός κομματικού εργαστηρίου ή εκμεταλλευόμενος τη θέση τού πρώτου τη τάξει να θέσει εαυτόν ως υπ’ αριθμόν ένα, ενώ σε προηγούμενο ανάλογο να είχε ενεργήσει διαφορετικά. Δεν πρέπει, συνεπώς, να έχει προσωπική ατζέντα που να αποδεικνύει ότι τη στιγμή που δεν ήταν εκλέξιμος έστειλε άλλον να υποστεί το κόστος, ενώ τώρα που οι συνθήκες είναι ευνοϊκότερες να ενεργοποιεί τους δικούς του σιελογόνους αδένες. Επιβάλλεται η υποψηφιότητά του, εν πρώτοις, και η εκλογή του στη συνέχεια να είναι το αποτέλεσμα συνεννόησης δύο και πλέον κομματικών χώρων. Εξ αρχής, και όχι μεταξύ πρώτης και δεύτερης Κυριακής των εκλογών. Ώστε ο καθένας να έχει το μερίδιο των ευθυνών που του αναλογεί. Για να μην προσποιείται την ώρα της κρίσης ότι κατά τη συνομολόγηση του προγράμματος διακυβέρνησης απουσίαζε.
Η κυπριακή κοινωνία ωριμάζει μέσω των εμπειριών που συλλέγει, τόσο από την εσωτερική κατάσταση όσο και από τις εξωτερικές εξελίξεις που την επηρεάζουν, αναπόδραστα. Θέλει να καταστεί μέρος των εξελίξεων και να υπολογίζεται. Έχει βαρεθεί να πληρώνει το λογαριασμό των λαθών της εκάστοτε εξουσίας. Δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας που να προκαλεί με τις ενέργειές του εκρήξεις και στη συνέχεια να δηλώνει απατημένος σύζυγος, όταν ο ίδιος φέρει τη μέγιστη ευθύνη, συνεπεία της οποίας ήταν η πρόκληση της απάτης. Επίσης, δεν θέλει Πρόεδρο που να εφαρμόζει πολιτικές του σταχτοδοχείου: Που να επιτρέπει την επίπλευση της στάχτης και της γόπας όταν το σταχτοδοχείο γεμίσει νερό με υποτιθέμενο στόχο την κάθαρση.
Ο ή η επόμεν-ος/η Πρόεδρος πρέπει να είναι διεθνούς εμβέλειας. Δεν πρέπει να είναι αρεστ-ός/ή μόνο τοπικά και στον στενό ενδοκυπριακό χώρο. Πρέπει να κάνει αισθητή την παρουσία του/της στο διεθνή και ευρωπαϊκό χώρο. Να μπορεί να συμμετάσχει σε διεθνή φόρα και συνέδρια, σε ευρωπαϊκές συνόδους ή συνελεύσεις του ΟΗΕ. Να μην προκαλεί αγωνία στους πολίτες ότι θα αμολήσει βόμβα μεγατόνων που θα αφήσει ολόκληρο τον τόπο εκτεθειμένο. Να έχει την εμπειρία μέσω των συμμετοχών του/της σε επιτροπές και αποστολές από το Καζακστάν μέχρι την Αφρική, από την Αμερική μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Να χτυπάει το χέρι και όταν οι Τούρκοι εφαρμόζουν τους μικροπολιτικούς τακτικισμούς τους να τους αναγκάζει να ανακρούσουν πρύμναν. Να μην χρειάζεται να επισκέπτεται τον Ερντογάν για ψάρια στο Βόσπορο ούτε να διακατέχεται από το σύνδρομο νεο-οθωμανικής υποτέλειας.
Θέλουμε Πρόεδρο που να μπορεί ν’ αντισταθεί, να έχει τα κότσια να πει όχι και να μην αναμένει τη δικαίωση απ’ την Ιστορία. Οι αποφάσεις του/της δεν πρέπει να είναι καιροσκοπικές ή διφορούμενες, αλλά, να διέπονται από διαφάνεια και δικαιοσύνη. Δεν πρέπει να λέει όχι για να τσιμεντώσει το ναι. Να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμ-ος/η να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεων του/της. Στις επιλογές του/της πρέπει να είναι και η παραίτηση αν το ολίσθημα είναι μεγέθους «Μαρί».
