της Μαργαρίτας Μυτιληναίου
Είναι 2012, ξύπνα! Τον έγραψες τον αριθμό στο χαρτί για να σιγουρευτείς; Τον είδες γραμμένο σε απόδειξη ή εφημερίδα; 2012, σου λέω. Σιγουράκι. Φέτος μόνο ο καιρός είναι καλός αλλά κι αυτός θα μας τα χαλάσει μέχρι να φτάσουν τα Φώτα και οι φωτισμοί, λένε. Όλα τα άλλα; Καλάμια και παλούκια. Όπως ακριβώς όλο το ’11 που ήταν πικρό, άγριο και πιο στενάχωρο από τους χειρότερους εφιάλτες μας. Γέμισε η αγορά ενεχειροδανειστήρια και «Αγοραί χρυσού σε συμφέρουσες τιμές». Μειώσεις, μαύρη αγορά, ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη εργασία. Κλειστοί δρόμοι, σπασμένα μάρμαρα, δίκαια και άδικα αιτήματα, άδικοι και (πού είναι;) δίκαιοι πολιτικοί, συνδικαλιστές- Κοτοπούλη, Χρηματιστήριο με χαμηλό πλέον και τριψήφιο δείκτη, μαγαζιά με λουκέτο. Πολλά τα μαγαζιά, πολλά τα λουκέτα.
Ο μηνιαίος μισθός κάποιων φίλων μου μοιάζει πια με χαρτζιλίκι. Τα ψιλικατζίδικα μπλογκς αρχίζουν επιτέλους να ξεφτίζουν, αφού πρώτα ξεφτίλισαν κόσμο και ντουνιά. Η «Ελευθεροτυπία» έκλεισε ή κλείνει ή μπαίνει στο άρθρο 99. Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του Άλτερ διεκδικούν με σούπερ τα, πολλά, χαμένα τους μεροκάματα και ο Κουρής τους απαντάει με άλλα σούπερ μέσα από τη συχνότητα του Kontra.
Ένα-δυο χρόνια πριν, όλα αυτά θα μας φαινόντουσαν υλικό για ταινία επιστημονικής φαντασίας. Τώρα, τα ζούμε στο πετσί μας. Το διαφημιστικό πρότυπο του -ξεφτιλισμένου- «Τσάμπα» γίνεται modus vivendi για κάποιους Ελληναράδες. Ο Λάκης Γαβαλάς κυκλοφορεί ανενόχλητος στους δρόμους την ίδια ώρα που η Εθνική Τράπεζα με έχει ταράξει στα τηλέφωνα διαμαρτυρίας επειδή αμέλησα να καταθέσω εμπρόθεσμα τα 80 ευρώ της κάρτας στο λογαριασμό μου!
Δεν πιστεύουμε τίποτα. Δεν ελπίζουμε σε κανένα από τα πρόσωπα που μονοπωλούν τα media. Δεν ψηνόμαστε, πώς το λένε; Η Αριστερά ούτε προτείνει, ούτε βρίσκει κοινή γλώσσα, το Πασόκ οσονούπω διαλύεται, η Δεξιά και το Λάος παλεύουν για τα κομμάτια της πίτας (και της πολυκατοικίας) που τους αναλογούν. Μοιάζει κανείς να μην μπορεί να μιλήσει με κανέναν. Είμαστε στο +12 της νέας χιλιετίας και στο +1 του κινδύνου. Ξυπνήστε, μωρέέέ. Το κουδούνι σταμάτησε πια να χτυπάει. Χάλασε κι αυτό. Εξάλλου, δεν το άκουσε κανείς τους. Μόνο εμάς ξεκούφανε.
