ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ Η κρίση όμως, όχι μόνο στην πολιτική και το αρρωστημένο σάπιο και ανήθικο πολιτικό οικονομικό και εκδοτικό (εδώ και αν έχουμε σήψη σηψαιμία κανονική ) σύστημα είναι βαθύτερη και ουσιαστικότερη όπως πολύ σωστά έχει πει κατά καιρούς ο Σεραφείμ Φυντανίδης. Μεγάλος δάσκαλος και εκ των πλέον σοβαρών έντιμων και με ήθος εγνωσμένο και κύρος αδιαμφισβήτητο εκ των δημοσιογράφων . αλήθειες που έχουν πει και άλλοι μεταξύ αυτών και πολιτικοί που παραμένουν φτωχοί αλλά αξιοπρεπείς. Και όλοι αυτοί, δυστυχώς πολύ λίγοι και μετρημένοι στα δάκτυλα των δυο χεριών, που επίσης δεν έχουν εμπλακεί με τα λεγόμενα διαπλεκόμενα. Και ακόμα λιγότεροι στην Ελλάδα… Όσοι δεν ξέρουν ποια είναι τα διαπλεκόμενα ας πάνε μια βόλτα στην πλατεία Κολωνακίου ας κάνουν μια βόλτα μεταξύ 12 και επτά το απόγευμα και εκεί θα δουν όλη την σάρα την μάρα και το κακό συναπάντημα. Εκδότες. Δημοσιογράφους. Πολιτικούς. Οικονομικούς παράγοντες. Και ένα σωρό άλλους του ιδίου φυράματος. Αλητήριους. Ρουφιάνους. Ψεύτες και λωποδύτες. Όλοι αυτοί που ανακυκλώνουν το ίδιο σάπιο ανήθικο πολιτικό και οικονομικό εκδοτικό σύστημα! Τα ίδια πρόσωπα από το 1985! Είσαι φίλος του τάδε. Την πέτυχες την δουλειά. Πήρες θεσούλα. Έχεις δουλειά. Είσαι γκόμενα του έτσι. Σε πήδηξε. Του πήρες καλή πίπα; Κέρδισες. Έχει σιγουριά. Δεν είσαι σε αυτό το σάπιο σύστημα; Δεν ξέρεις τον τάδε; δεν έγλειψες και δεν κάρφωσες δεν κάνεις τίποτα. Δεν έχεις μέλλον. Βλέπω να ανακυκλώνονται τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα παντού. Στην τηλεόραση. Στα περιοδικά. Στις εφημερίδες. Στα ΜΜΕ γενικά τα ίδια και τα ίδια διαπλεκόμενα άτομα. Δυστυχώς.
Η κρίση λοιπόν είναι βαθύτερη και ουσιαστικότερη. Και αγγίζει και τον δικό μας πάλαι ποτέ ευυπόληπτο και αξιοπρεπή δυναμικό κλάδο μας. Δυστυχώς ανακαλύψαμε πολύ αργά την εσωτερική κρίση που μαστίζει τον κλάδο μας και τώρα τώρα που χάνουμε τις δουλειές μας μαζικά και αναγκαζόμαστε να συσπειρωθούμε. Να οργανωθούμε. Έστω κάτι είναι και αυτό. Αλλά οι πρώτοι που πρέπει να πάρει ο κόσμος με τις λεμονόκουπες τις ντομάτες και τα γιαούριτα δυστυχώς είμαστε εμείς. Οι δημοσιογράφοι της γενιάς του 1989. Βλέπεις MEGA και πια δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την προπαγάνδα από την είδηση το ψέμα από το γεγονός. Ευτυχώς τουλάχιστον υπάρχει και ο ANT1 που κάνει την διαφορά. Εκεί τώρα βλέπεις ειδήσεις. Ειδήσεις όχι προπαγάνδα. Και πως αν μην αηδιάζει κύριοι του MEGA όταν προ μηνών εξυμνούσατε τον Γιώργο Παπανδρέου και σήμερα τον λέτε αλβανό! Ποιον τον πρώην πρωθυπουργό της χώρας! Ποιοι εσείς που είστε βουτηγμένοι στα σκάνδαλα! Μήπως να θυμηθούμε το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου; Ο άλλος πάλι θυμήθηκε να γράψει εναντίον του Παπανδρέου τώρα που είναι αδύναμος. Τώρα που έφυγε. Που είναι αδύναμος πολιτικά. Να πει τι;
Δυστυχώς η κατάσταση και στον ελληνικό τύπο είναι κάτι περισσότερο από χάλια! Σήμερα τα πράγματα που είναι πολύ δύσκολα για όλους μας αναγκαζόμαστε να μιλήσουμε όταν κάποτε μερικοί ούτε καλημέρα δεν ανταλλάσαμε. Ανάγκα και θεοί πείθονται… Αλλά η κρίση στο επάγγελμα μας πάει πολύ πίσω. Παλιά. Πολύ παλιά. Στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα(2000-2010) με τα πρώτα σημάδια σήψης, ανηθικότητας και απαξίωσης του κλάδου μας να μετράνε χρόνια και στα τέλη της δεκαετίας του 1990 όταν ακούγονταν η εμπλοκή συναδέλφων σε διάφορα σκάνδαλα. Ονόματα και διευθύνσεις όλοι ξέρουμε αλλά ας μην ανοίξουμε και άλλα μέτωπα τώρα. Προσωπικά αρκετά έχω. Ουκ ολίγες οι περιπτώσεις ανάμειξης δημοσιογράφων σε ουκ ολίγα σκάνδαλα οικονομικά και πολιτικά. Το πράγματα όμως το τελευταίο διάστημα έχουν αγριέψει πιο πολύ.
Μια τα συμφέροντα. Κάτι ο κίνδυνος της επερχόμενης ανεργίας και ο φόβος της απόλυσης και το χάσιμο της σιγουράντζας. Μια η καταραμένη ανέχεια και οι ανάγκες. Λίγο τα χρέη και ο κίνδυνος να πέσουμε σε τοκογλύφους για να σώσουμε το τρίτο ή τέταρτο σπιτάκι μας όταν άλλοι συνάδελφοι κάνουν το σκατό τους παξιμάδι –όπως η πλειοψηφία του ελληνικού λαού – για να ζήσουν ή ψάχνουν δεύτερη και Τρίτη δουλειά ή αναγκαστικά αλλάζουν επάγγελμα.
Βάλε και εκείνους που το παίζουν τρανοί και κολυμπάνε σε θολωμένα νερά στον παγωμένο ατλαντικό ωκεανό ποντάροντας σε μεγάλες μπάζες και αρπαχτές, ευελπιστώντας να κάνουν ένα ακόμα σπιτάκι δηλαδή. Γιατί είπαμε σε τέτοιους καιρούς-φτώχειας και ανέχεια – οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και φτωχοί φτωχότεροι! Το ίδιο ισχύει και για τους δημοσιογράφους. Αυτοί μάλιστα είναι που παίζουν τα μεγάλα, ύποπτα και πιο επικίνδυνα ενίοτε και βρόμικα παιχνίδια. Παιχνίδια με άλλους πρόσκαιρα «δυνατούς» παίχτες με κέρδη δισεκατομμυρίων δολαρίων και euros αναμένοντας να πάρουν κανά ψίχουλο και αυτοί. Παιχνίδια κυρίως εις βάρος της Ελλάδος με τους κερδοσκόπους να θησαυρίζουν καθημερινά κάθε φορά που «παίζει» στην δημοσιογραφική πιάτσα ένα σενάριο περί πτώχευσης, μεγαλύτερου του 60% κουρέματος και ελληνικής χρεοκοπίας στα διεθνή ή πολύ περισσότερο Ελληνικά ΜΜΕ.
Υπάρχει και μια τελευταία κατηγορία κάποιων εγωκεντρικών ωραιοπαιθών – βαρεμένα και βλαμμένα ψώνια του κερατά τα άτομα αυτά – που αυτοβαυκαλίζονται και αυτοπροβάλλονται στο twitter και σε όλα τα social network. Και πως θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς για να βγουν από την ανία και την προσωπική τους αυτοϊκανοποίηση; Άτομα που προβάλλονται πότε ως μοναδικοί και ανεπανάληπτοι ρεπόρτερ και δημοσιογράφοι και πότε ως υποψήφιοι άνδρες της χρονιάς. Να τρεαλαθούμε εντελώς δηλαδή είναι η κατάσταση.
Όλα τα είχε η Μαριορή ο φερεντζές της έλειπε δηλαδή για να μας κρεμάσουν και τις κουδούνες ως κλάδο εκτός από όλα τα άλλα {{απαξίωση, σήψη, συναλλαγές, μαύρα και κάτω από το τραπέζι χρήματα, ψέματα, «κατασκευασμένες ειδήσεις» βρομιά, δοσοληψίες με μεγαλό εργολάβους, δυσωδία, ταπαίρνηδες, εσχάτως ανάμειξη σε δολοφονίες… κτλ}}.
Τους βλέπουν όλους αυτούς έκπληκτοι που τους παρακολουθούν σε Αθήνα Ουάσιγκτον και ΝΥ (ας ρωτήσουν τον συνεργάτη του κ. Βενιζέλου Ηλία Βεργίτση) να τους πει πως βλέπουν την κατάσταση με τους δημοσιογράφους σε Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτον.
Τα κρούσματα ανακριβειών με ιστορίες και σενάρια που εφευρίσκουν κυριολεκτικά από την κοιλιά και το στομάχι τους ατελείωτα! Μήνες τώρα. «Δεν προλαβαίνουμε και δεν αξίζει πια να κάνουμε διαψεύσεις για όλα αυτά που ακούμε. Οι άνθρωποι λένε ιστορίες για αγρίους» μου έλεγε ανώτερος κυβερνητικός παράγων. «Τους ακούμε και γελάμε. Τι άλλο να κάνουμε. Απλά έχουμε πάψει πια να τους δίνουμε σημασία».
