Του A.H. Διαματάρη
Καθώς η οικονομική κρίση στην Ελλάδα χειροτερεύει, με την πιθανότητα να επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο πολύ υψηλή, η αναπόφευκτη ερώτηση που τίθεται και που πρέπει να τεθεί είναι: τι προσφέρει η δυνατή Ελληνική Κοινότητα των ΗΠΑ στα αδέλφια της που υποφέρουν;
Αυτή η ερώτηση θα ετίθετο σε οποιαδήποτε μειονότητα των ΗΠΑ που η μητέρα πατρίδα της, όπως η δική μας, περνούσε μια τόσο μεγάλη κρίση.
Ποια είναι η απάντηση στο αμείλικτο αυτό ερώτημα; Τι έχει προσφέρει μέχρι τώρα η Ομογένεια; Ποιες είναι οι δηλώσεις των ηγετών της; Ποια είναι η παρέμβασή της στην Ουάσιγκτον για την έμπρακτη συμπαράστασή της στον δεινοπαθούντα ελληνικό λαό;
H απάντηση είναι πως δεν έχει προσφέρει αρκετά. Αναμφίβολα θα υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις ατόμων που προσφέρουν, απουσιάζει όμως κάτι μεγάλο, συγκεκριμένο. Και η έλλειψη συμπαράστασης, πρακτικής και ηθικής, πιστεύουμε, όπως αναφέραμε και στο σχόλιο της 18ης Ιανουαρίου, θα μετατραπεί εν καιρώ σε μια ωρολογιακή βόμβα, αν δεν απενεργοποιηθεί εγκαίρως.
Θα συμβεί δηλαδή, πιστεύουμε, κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στα χρόνια της χούντας και που διατάραξε για δεκαετίες τις σχέσεις Ομογένειας Ελλάδας.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε κομβικό σημείο. Με την ανεργία στο 18% και περισσότερο από 40% ανάμεσα στη νεολαία, πλησιάζει ραγδαία το σημείο της έκρηξης. Εν τω μεταξύ, η εικόνα της έχει υποστεί ανυπολόγιστης σημασίας φθορά από τις συχνές αρνητικές αναφορές στα αμερικανικά και διεθνή ΜΜΕ.
Αυτό όμως που επίπονα απουσιάζει από τον δημόσιο διάλογο είναι ένα άρθρο γνώμης, σε μια μεγάλη αμερικανική εφημερίδα, μια ιδέα, ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο, ένα προσκλητήριο σε δράση υπέρ των αδελφών μας Ελλήνων.
Ο Ελληνισμός της Αμερικής δεν μπορεί ασφαλώς να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας μόνος του. Η αλήθεια είναι ότι κανείς τρίτος δεν μπορεί. Μόνο ο ελληνικός λαός μπορεί.
Ωστόσο, η Ομογένεια μπορεί να βοηθήσει, πιθανόν να σώσει τις ζωές πολλών απλών Ελλήνων.
Τότε γιατί δεν το κάνουμε;
Να έχουμε υπόψη μας, ότι αυτή είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Ομογένειας που δεν συνδράμουμε τα αδέλφια μας της Ελλάδας σε περίοδο κρίσης. Μέχρι τώρα, σε κάθε πόλεμο ή οικονομική κρίση, η Ομογένεια ήταν πάντα παρούσα. Από τους Βαλκανικούς πολέμους, μέχρι την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τις πρόσφατες μαζικές πυρκαγιές, έστω με τα γνωστά προβλήματα.
Οχι όμως αυτή τη φορά. Οχι, τουλάχιστον στο βαθμό που οι περιστάσεις το απαιτούν και οι δικές μας δυνατότητες το επιτρέπουν. Γιατί όχι;
Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας: γιατί πιστεύουμε, όπως σχεδόν όλοι, ότι οι Ελληνες της Ελλάδας φέρουν ακέραια την ευθύνη για αυτά που τραβάνε. Οτι δεν είναι δυνατόν να ζεις υπεράνω των δυνατοτήτων σου και μετά να ζητάς από άλλους να σε βοηθήσουν.
Σωστά. Και προσθέτουμε- δικαιολογημένα.
Κι όμως, οι απλοί Ελληνες υποφέρουν για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Ο «άσωτος υιός» έχει ήδη πληρώσει ένα πολύ μεγάλο τίμημα για τις αμαρτίες του. Ποια άλλη θυσία μπορεί να κάνει;
Μαύρα σύννεφα συγκεντρώνονται, σαν τις στρατιές του Ξέρξη, πάνω από τον ουρανό της Ελλάδας. Σύννεφα που γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα, όπως έγραφα και προχθές, με κάθε νέο άνεργο, κάθε νέο μαγαζί που κλείνει, κάθε νέα οικογένεια που της έκοψαν το ηλεκτρικό και το νερό, με κάθε νέο ηλικιωμένο που έχει να επιλέξει μεταξύ τού να αγοράσει φαγητό ή φάρμακα.
Μπορεί συνεπώς η Ομογένεια να συνεχίσει να παρακολουθεί τις εξελίξεις από τις εξέδρες, όταν το σπίτι του Ελληνισμού καίγεται;
Δεν νομίζω. Αν δεν κάνουμε κάτι τώρα θα το μετανιώσουμε πικρά αργότερα.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Μια ιδέα είναι να υιοθετήσει η Ομογένεια το μοντέλο που χρησιμοποιεί το Ιδρυμα Νιάρχου, το οποίο έκανε μια αρχική προσφορά ενός εκατομμυρίου σε ίδρυμα των Αθηνών, που ειδικεύεται στο σιτισμό ανθρώπων σε καθημερινή βάση.
Αυτός είναι ένας από τους άμεσους, αποδοτικούς τρόπους συμπαράστασης σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν θέμα επιβίωσης.
Είναι αδήριτη ανάγκη να δραστηριοποιηθούμε. Να βάλουμε στόχους. Να οργανωθούμε. Είναι για τους λόγους αυτούς που προτείνω την άμεση σύγκληση ενός συμβουλίου στη Νέα Υόρκη ή στο Σικάγο, με τη συμμετοχή των πιο μεγάλων συλλόγων και ομοσπονδιών και διακεκριμένων, γενναιόδωρων ομογενών.
Για το καλό τους, αλλά και το δικό μας καλό.
Ακόμα, αυτό το συμβούλιο θα πρέπει να αποφασίσει σε ένα σχέδιο δράσεως για να πειστεί η εδώ κυβέρνησή μας να επενδύσει στον ελληνικό λαό και στο μέλλον των ελληνοαμερικανικών σχέσεων.
Ο Γιδεόν Ραχμάν δες «E.Κ.» Τετάρτης 18 Ιανουαρίου σχολίαζε στη «Financial Times» ότι η Ευρώπη απέτυχε στην προσπάθειά της να λύσει το πρόβλημα του κρατικού χρέους. Επομένως, η μόνη χώρα, υποστηρίζει και συμφωνούμε μαζί του, που μπορεί να λύσει ή να αμβλύνει το πρόβλημα είναι η Αμερική. Και όπως ο Τρούμαν έσπευσε σε βοήθεια της Ελλάδας το 1947, το ίδιο οφείλει να κάνει και τώρα ο Ομπάμα, και μάλιστα εν μέσω προεκλογικής περιόδου.
Για το καλό όλων μας.
