Του Κώστα Μαυρίδη
Ενόψει προεδρικών εκλογών, ο Ν. Αναστασιάδης προκρίνει φανερά πλέον τον εαυτό του ικανό για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το ερώτημα είναι απλό: τι προσόντα πρέπει απαραιτήτως να έχει ο επόμενος Πρόεδρος; Ύψιστος πατριωτισμός, διορατικότητα, ευθυκρισία, ιστορικός ρεαλισμός, συνέπεια σε πράξεις και λόγια και πολλά άλλα, πάντα με επίκεντρο το εθνικό πρόβλημα. Ένας ανίκανος να διαχειριστεί το Κυπριακό, είναι ανίκανος για Πρόεδρος.
Ένας αντικειμενικός τρόπος αξιολόγησης είναι να εξετάσουμε την στάση του στα κρίσιμα ορόσημα του Κυπριακού με τα πιο πάνω στο μυαλό. Πιο αξιόπιστο ακόμη είναι να τον αξιολογήσουμε –όσο γίνεται – με κριτήρια που ο ίδιος έχει εκφράσει π.χ. «πάνω από ιδεολογήματα και κόμματα, είναι η πατρίδα», προφανώς θεωρώντας τον εαυτό του ως υπόδειγμα. Λόγω έλλειψης χώρου, επικεντρωνόμαστε ενδεικτικά μόνο σε μερικά. Τι απαιτείται λοιπόν στα κρίσιμα ορόσημα από κάποιον που θέτει την πατρίδα πάνω από όλα και σε ποιο βαθμό, οι πράξεις επαληθεύουν τα λόγια του;
Στο Σχ. Ανάν, καθένας είχε δικαίωμα να στηρίξει την μια από τις δύο επιλογές. Ξεκινώντας όμως από αυτό, είναι όντως παράδοξο εκείνος που διαφώνησε με την συντριπτική επιλογή του λαού στο Κυπριακό και κατόπιν δηλώνει ότι το σέβεται (!), να είναι ο ικανός για να διαχειριστεί το Κυπριακό στη συνέχεια. Ακόμη και η δήλωση περί σεβασμού, πόσο περιεχόμενο έχει; Όταν μετά το δημοψήφισμα, καλούσε επαναφορά του Σχ. Ανάν (συνέντευξη στην εφημερίδα «Τα Νέα» Αθηνών), ενεργούσε με σεβασμό προς την λαϊκή ετυμηγορία; Όταν μετά το δημοψήφισμα, κατηγορούσε τον τότε Πρόεδρο ότι είχε το κλειδί της λύσης αλλά το παρέδωσε στην Τουρκία, ήταν απόρροια ύψιστου πατριωτισμού και σεβασμού στην λαϊκή ετυμηγορία; Όταν στα πρακτικά του ΟΗΕ (16.7.2009) φέρεται να χαρακτήριζε απορριπτικούς μερίδα Ε/κ πολιτικών που συντάχθηκαν με τον λαό για απόρριψη του σχεδίου Ανάν, ενεργούσε από σεβασμό προς την λαϊκή ετυμηγορία;
Πέραν από την στάση του μετά το δημοψήφισμα, το θέμα αφορά και το είδος των επιχειρημάτων που πρόβαλε υπέρ του Σχ. Ανάν, αφού ως ηγέτης είχε ειδική ενημέρωση. Αν κάποιος για να στηρίξει το Σχ. Ανάν προσέφυγε σε παραπλανητικά και ανακριβή επιχειρήματα, δεν μπορεί να πείσει για ικανότητα. Στο καθοριστικό θέμα των εγγυήσεων υπάρχει η διαχρονική θέση Κύπρου και Ελλάδας από το 1974, ότι η Τουρκία έχασε οριστικά το ισχυριζόμενο επεμβατικό της δικαίωμα αφού αρνείται τις υποχρεώσεις της με βάση τις συμφωνίες του 1960. Η διεθνής κοινότητα συνεχίζει να αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, χωρίς να αναγνωρίζει επεμβατικό δικαίωμα στην Τουρκία, όπως πρόσφατα επιβεβαίωσε και το Συμβούλιο της Ευρώπης. Ο Ν. Αναστασιάδης επέμενε πριν το δημοψήφισμα αλλά και μετά, ότι το καθεστώς εγγυήσεων ισχύει αναλλοίωτο και σε σχέση με την Τουρκία! Τέτοια αξίωση ούτε καν η Τουρκία έθεσε επίσημα. Είναι ρεαλισμός και σεβασμός στον λαό που απορρίπτει καθολικά στο 95% οποιαδήποτε πρόνοια περί επεμβατικού δικαιώματος; Πάντως, Νταβούτογλου-Ερντογάν άρπαξαν την ευκαιρία και τώρα «θυμήθηκαν» ότι … έχουν εγγυητικά δικαιώματα που φτάνουν νοτίως της Κύπρου. Μάλλον, ο Ν. Αναστασιάδης αντιλαμβάνεται με ένα δικό του τρόπο τι σημαίνει σεβασμός προς την ετυμηγορία του λαού. Όσο για την άποψή του περί εγγυήσεων που φαίνεται να υιοθέτησε και η Τουρκία και που ανατρέπει την πάγια ελληνική θέση, θα ήταν χρήσιμο να εξηγηθεί πως αυτό συνάδει με την πολιτική αρχή ότι η πατρίδα είναι πάνω από όλα.
Η παρούσα φάση των διαπραγματεύσεων, ξεκίνησε με τον παραγκωνισμό εκ μέρους της διαπραγματευτικής ομάδας της Συμφωνίας της 8ης Ιουλίου. Σ´ εκείνη την κρίσιμη ώρα, ήταν ξανά στην λανθασμένη πλευρά (συνεταιρισμού των δύο συνιστώντων states, εκ περιτροπής προεδρίας, σταθμισμένης ψήφου κ.ά.) και επιπλέον, ζητούσε γρηγορότερα «ανοίγματα», που προφανώς, ο ίδιος πρόθυμα θα έκανε ως Πρόεδρος. Αν τα πιο πάνω τον καθιστούν ικανό, ο καθένας μας μπορεί να το κρίνει. Και για όσους στεναχωριούνται για τις οδυνηρές πραγματικότητες, επαναλαμβάνω ότι εθνικόν είναι το αληθές.
