Tου Χρίστου Στεργ. Μπελλέ, συγγραφέα-πανεπιστημιακού
Κάθε φορά που πυρακτώνομαι από έργα και ημέρες του ανώτατου πολιτικού μας προσωπικού, κάθε φορά που εξοργίζομαι απ’ την κραυγαλέα έλλειψη παιδείας και στάση ζωής τους, κάθε φορά στοιχειώνομαι από ποικιλώνυμα φαντάσματα, που δειγματίζω παρακάτω.
Ο αιειγενής Πλάτωνας να σκιαγραφεί το ιδανικό κράτος και τον ιδανικό ηγέτη. Να ιδρύει ( γύρω στο 375 π.Χ.) την Ακαδημία του, με σκοπό να μυήσει τους πολιτικούς στη φιλοσοφία, να τους διδάξει αρχές χρηστής διακυβέρνησης. Για τον Πλάτωνα η λύση έγκειται στη δημιουργία μιας τάξης βασιλέων-φιλόσοφων («φρουρούς» τους αποκαλεί) που θα κυβερνούν βάζοντας υπεράνω όλων το λαϊκό συμφέρον.
Για τη βεβαιότητα, μάλιστα, αποφυγής διαφθοράς, τους απαγορευόταν η ιδιοκτησία, ακόμα κι η διαχείριση των αποθεμάτων χρυσού κι αργύρου. Όφειλε, βέβαια, η κοινωνία να τους προσφέρει τα προς το ζην.
Ο Αριστοτέλης να υποστηρίζει μ’ αποστροφή στους φοιτητές του Λυκείου του πως: «δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο, από την ίση μεταχείριση των ανίσων» κι ο εύστοχος Ισοκράτης, να επιχειρηματολογεί γιατί: «το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσι».
Ο Μέγας Αλέξανδρος να επιστρέφει από την εκστρατεία του στις Ινδίες, δια μέσου της πιο άγριας ερήμου της Γεδρωσίας και το στράτευμά του ανελέητα να αποδεκατίζεται από δίψα. Ένας στρατιώτης του προσφέρει μέσα στο κράνος λίγο νερό που άντλησε απ’ του βράχου τη σχισμάδα. «Δεν φτάνει για όλους μας», του χαμογελά και το χύνει στην καυτή άμμο. Ο Αλέξανδρος, ο γιος του Φιλίππου, ο μαθητής του Αριστοτέλη…
Ο Πρόεδρος της Τσεχίας, Βάτσλαβ Χάβελ, ο σύγχρονος γενναίος ποιητής και φιλόσοφος της πολιτικής, να γνέφει απ’ τις κοιλάδες της αιωνιότητας πως: «όντας στην εξουσία, είμαι μόνιμα ύποπτος στον εαυτό μου».
Και ενώ έτσι βολοδέρνουν τα στοιχειά εντός μου, στην «Ιερουσαλήμ» οι μέρες κυλούν ανελέητα γκρίζες, στυφές από θυμό κι οργή. Μέρες πολέμου, με μάχες να χάνονται η μια μετά την άλλη (20% του ΑΕΠ σε ένα χρόνο, απεμπόληση εθνικής κυριαρχίας, παράδοση άνευ όρων κλπ.), με κουρασμένους, υποψιασμένους, ταπεινωμένους εμπροσθοφύλακες (τα γνωστά υποζύγια), σημαίες από νάυλον και μεταλλαγμένο το «ελελελεύ» των χρυσοκάνθαρων της οπισθοφυλακής από: «πολεμήστε για να δοξαστούμε» σε «πληρώστε για να σωθούμε».
Σήματα λυγρά (ολέθρια) από το μέλλον, ο πρώτος πολίτης της χώρας, ο Πρόεδρος της δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, ο εμπειροπόλεμος – πολέμησε, κατά δημόσια δήλωσή του, παιδιόθεν για την Πατρίδα – σε μόνιμο ρόλο επιδερμικού σχολιαστή, αναλυτή, καθιστά εαυτόν μέρος του προβλήματος με την ασυμβατότητα λόγων-έργων. Μνημονεύσετέ τον – χάριν παραδείγματος – στις συστημικές δηλώσεις του την επαύριο των εκλογών: «μέμφομαι αυτούς που απείχαν απ’ τις κάλπες» (λησμονώντας τους αίτιους του καταντήματος), στα τελευταία γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου, στις παραινέσεις του να βγάλουν, οι άλλοι (όχι ο ίδιος) τα «καβούρια» απ’ τις τσέπες και να βοηθήσουν την τάλαινα και εν πολέμω πατρίδα, θυμίζοντάς μας λίγο από Μπιλ Κλίντον: «όποιος λέει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με τα λεφτά, εννοεί τα λεφτά των άλλων».
Σήματα λυγρά από το μέλλον, οι 117– εθνοπατέρες, παρακαλώ – που ζητούν ( στα πλαίσια μισθολογικής εξίσωσης με τους δικαστές) έκαστος 240.000 ευρώ αναδρομικά (πέρα απ’ τις διπλές – τριπλές συντάξεις τους), προκαλώντας ασύστολα το λαϊκό αίσθημα, με τούτη την ύβρη. Μεταξύ τους και ο Άκης…
Σήματα λυγρά από το μέλλον, η «πεποίθηση» του πολιτικού προσωπικού πως η Δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει με το 80% του λαού σε κατολίσθηση, σ’ εξαθλίωση. Με ένα και πλέον εκατομμύριο συνανθρώπους να ζουν τον αβάσταχτο βραχνά της ανεργίας, τα περίπου μισό εκατομμύριο «λουκέτα», τον ξενιτεμό των νέων, την πείνα, τον εξευτελισμό, την ταπείνωση, την ανασφάλεια, την κατάθλιψη, την απελπισία, την απόγνωση, την αυτοκτονία. Με την καθημερνή κατάρρευση του τριακονταετούς (1950-1980) κοινωνικού κράτους, την καταρράκωση της μεσαίας τάξης, τη φονική επέλαση της ανακατανομής εισοδήματος που σωρεύει πλούτο στον πλούτο, εξαερώνοντας τη συνταγματική αρχή, όπου οι πολίτες «συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Πώς αλλιώς να ερμηνεύσεις την κατάθεση, απ’ τον πολυπράγμονα Βενιζέλο, της λίστας των φοροφυγάδων αποκλειστικά και μόνο στη Βουλή; «Κάποιοι που έχουν διαβάσει αποσπασματικά κάποιες από τις χιλιάδες σελίδες – μας πληροφορεί ο Θωμάς Τσάτσης («Ελευθεροτυπία» 26/11/2011) – δηλώνουν συγκλονισμένοι και οργισμένοι για τα ονόματα που διάβασαν. Πρόσωπα που δεκαετίες μιλούσαν για το “πώς” και το “γιατί ” της κοινωνικής κρίσης, φέρονται να περιλαμβάνονται στη λίστα.
Σήματα λυγρά από το μέλλον, η τραγωδία του «βασιλιά» που γκρεμίστηκε απ’ το θρόνο του γυμνός, μα και των ευνούχων της αυλής με τις καθημερνές τους εν κενώ ασύστολες τοποθετήσεις – αναλύσεις, αυτοεξαερώνοντας απ’ αυτές ό,τι οι ίδιοι έπραξαν χθες, ό,τι οι ίδιοι υπέγραψαν χθες, ό,τι οι ίδιοι υλοποίησαν χθες… Αυτά κι άλλα πολλά τραγικά, τραγελαφικά συμβαίνουν στην «Ιερουσαλήμ», ώσπου να βρουν εκδίκηση τα μυριάδες «αχ και βαχ», σ’ ένα τρομερό «όχι» με ώσμωση πυρηνική…
