Δεν υπάρχει σοβαρό κράτος στον κόσμο, που να μην έχει ως πρώτη και ύψιστη προτεραιότητα την ασφάλειά του. Πλην, βεβαίως, της κυπριακής μπανανίας, που θητεύει στη θεωρία του αφοπλισμού. Το Ισραήλ είναι σοβαρό κράτος, γι’ αυτό και η πρώτη έγνοια του, μετά την ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου, ήταν και είναι η προστασία και η ασφάλειά τους. Να το πούμε ξεκάθαρα προς κωμικούς πασιφιστές της κυβέρνησης:
Αν η Noble Energy δεν ήταν αμερικάνικη εταιρεία και αν το Ισραήλ δεν έστελνε πλοία και αεροπλάνα του να περιπολούν στην περιοχή των κοιτασμάτων, οι Τούρκοι δεν θα περιορίζονταν μόνο στα γαβγίσματα. Θα καταλάμβαναν την «Αφροδίτη». Και θα θέλαμε να δούμε τον Πρόεδρο Χριστόφια και το ΑΚΕΛ τι θα έκαναν. Απλώς θα… διαμαρτύρονταν ως μωρές παρθένες στην Ε.Ε. και στον ΟΗΕ και θα καλούσαν την απρόσωπη διεθνή κοινότητα να παρέμβει και να σταματήσει τον Αττίλα. Το 1974, τίποτε δεν δίδαξε κανέναν σε αυτόν τον τόπο;
Γράφουμε αυτά με αφορμή δημοσιεύματα στον ισραηλινό Τύπο, που επιβεβαιώνουν και δικές μας εκτιμήσεις. Ότι, δηλαδή, είναι λογικά αδιανόητο οι Ισραηλινοί να μη έθεσαν ως πρώτο θέμα προς συζήτηση και λήψη αποφάσεων, κατά την επίσκεψη Νετανιάχου, την ασφάλεια των κοιτασμάτων. Η ισραηλινή εφημερίδα «Χααρέτζ» δημοσιεύει πληροφορίες για στρατιωτικά μέτρα, που το Ισραήλ παίρνει για την ασφάλεια της περιοχής των κοιτασμάτων, περιλαμβανομένων, φυσικά, και των δικών μας κοιτασμάτων. Τις τελευταίες ημέρες πολλές πληροφορίες είδαν το φως της δημοσιότητας σε κυπριακά, ελλαδικά και αμερικανικά Μέσα και δεξαμενές σκέψης, όσον αφορά αμυντική και άλλη στρατιωτική συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ.
Η Λευκωσία, διά του Κυβ. Εκπροσώπου, διαψεύδει τα δημοσιεύματα. Λογικά, όμως, και γνωρίζοντας την ψύχωση του Ισραήλ με την ασφάλεια, δεν είναι νοητόν οι δύο πλευρές να μη συζήτησαν το μέγα και πρώτιστο θέμα της ασφάλειας των κοιτασμάτων και εξ αυτού της εξόρυξης, εκμετάλλευσης και διοχέτευσης του φυσικού αερίου στις αγορές. Ανεξάρτητα, όμως, από ισχυρισμούς και δημοσιεύματα, είτε το θέλει είτε όχι η Κυβέρνηση, η ανακάλυψη και μόνο κοιτασμάτων φυσικού αερίου επιτάσσει την ασφάλειά τους. Θα ήταν εγκληματικό εκ μέρους της να μη σκεφτεί πρώτα απ’ όλα πώς αυτός ο τεράστιος κρατικός πλούτος διασφαλίζεται έναντι οποιουδήποτε κινδύνου και δη έναντι της τουρκικής αρπακτικότητας. Τούτου λεχθέντος, η στενότατη συνεργασία μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ ενέχει τρεις καίριες πτυχές.
Αυτές είναι, πρώτον: Η στρατιωτική. Η Λευκωσία οφείλει να διαγράψει οριστικά από το λεξιλόγιο και την πολιτική της, την κωμική όσο και ολέθρια θέση της για πλήρη αποστρατιωτικοποίηση της νήσου. Απεναντίας τώρα οφείλει να σχεδιάζει αυτό που διακηρύσσει: Τη δημιουργία ενός ευέλικτου, σύγχρονου και καλά εξοπλισμένου στρατού, αφού αποφασίσει να καθορίσει το αμυντικό μας δόγμα. Είτε λυθεί είτε όχι το Κυπριακό, ο Πρόεδρος Χριστόφιας δεν δικαιούται, επειδή κανείς δεν τον εξουσιοδότησε, να παραδώσει την ασφάλεια της Κύπρου στην Τουρκία και στη Βρετανία.
Δεύτερον, το Ισραήλ ενδιαφέρεται τώρα περισσότερο από άλλοτε για τη μορφή της λύσης. Απλά πράγματα: Δεν θα ήθελε επ’ ουδενί και μάλιστα με την υπογραφή μας, να δοθεί οποιοσδήποτε ρόλος, επεμβατικός ή άλλος, στην Τουρκία. Άρα, η λύση, όταν και εφόσον εξευρεθεί, πρέπει να στηρίζεται στις κοινές αρχές και αξίες, που χαρακτηρίζουν το Ισραήλ και την Κύπρο. Δηλαδή, όχι σε διζωνική καταστροφική γελοιότητα. Τρίτον, η ενεργειακή πτυχή. Το Ισραήλ θέλει να εμπλακεί στην κατασκευή τερματικού ή και σε άλλες κοινές ενεργειακές προσπάθειες με στόχευση την Ευρώπη.
Η Κυβέρνηση και ο Πρόεδρος Χριστόφιας πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τα δεδομένα γύρω από και για την Κύπρο έχουν αλλάξει και μάλιστα θετικά για την Κυπριακή Δημοκρατία. Ο Ισραήλ είναι ένας πανίσχυρος σύμμαχος, με τον οποίο έχουμε ταυτότητα και κοινότητα συμφερόντων. Γι’ αυτό, ο Πρόεδρος να ξεχάσει την ολέθρια αποστρατιωτικοποίηση και να ασχοληθεί με την ισχυροποίηση της Κύπρου, όχι μόνο πολιτικά και ενεργειακά αλλά πρώτιστα στρατιωτικά. Το δόρυ του Ισραήλ πρέπει να συστρατεύεται με εκείνο της Κύπρου. Τόσο ξεκάθαρα!
