Γράφει ο Θέμος Αναστασιάδης
Αμα τελειώσουμε με το φαντασμαγορικό σόου των χαμένων θησαυρών των βουλευτών που πήγαν στο εξωτερικό, τότε, ενδεχομένως, να μπορέσουμε να ασχοληθούμε και με κάτι άλλες ψιλολεπτομέρειες: πρώτον, πώς και γιατί κάποια εκατομμύρια Ελληνες, ΜΗ πολιτικοί, αναγκάστηκαν να σηκώσουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες και να τα τρέχουν είτε έξω, είτε μέσα, είτε κάτω απ’ το κρεβάτι… Για πλάκα το ’καναν ή για να χάσουν τους τόκους; Πόσες δηλώσεις Ελλήνων και ξένων πολιτικών ότι χρεοκοπούμε ή φεύγουμε από το ευρώ χρειάστηκαν γι’ αυτό; Και το δεύτερο -το σημαντικότερο- είναι τι θα γίνει ώστε να επιστρέψουν τα χρήματα όχι απλώς στην Ελλάδα (γιατί και μέσα να είναι «θαμμένα» το ίδιο κακό συμβαίνει) ή «στις τράπεζες», αλλά στην αληθινή οικονομία!
Αν δηλαδή τα χρήματα που σηκώθηκαν δεν ξαναμπούν στην αγορά, τότε δεν γίνεται δουλειά. Και γι’ αυτό ακούω πολλά να λέγονται, αλλά λίγα να γίνονται. Καταρχάς πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να περικοπούν τα δάνεια που πνίγουν τους μικρομεσαίους και τους φτωχούς. Τόσα λεφτά θα πάρουν για τις τράπεζες, ας δώσουν κάτι και στον κόσμο. Αλλιώς δεν θα πέσει δεκάρα στην αγορά. Το τρίτο είναι να δοθεί ΓΕΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΜΝΗΣΤΙΑ. Συγχωροχάρτι, δηλαδή, προκειμένου να γίνει μια νέα αρχή.
Χρειάζεται να κόψεις τον γόρδιο πολιτικό δεσμό για να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα. Αλλά ας μην ανησυχούν, δεν θα κατηγορηθούν ότι πρωτοτυπούν. ΑΜΝΗΣΤΙΑ κατά κάποιον τρόπο μάς δίνουν και οι δανειστές μας με το haircut του 55%-75% – ή όσο τέλος πάντων φτάσει. Συγχωροχάρτι δίνει και ο κόσμος στους πολιτικούς που ’φεραν την καταστροφή, ελπίζοντας ότι θα μπορέσουν να διαχειριστούν το πρόγραμμα σωτηρίας. Διότι, αλλιώς, θα ’ταν εύκολο -ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ- να πούμε ότι, αν μη τι άλλο, όποιοι ’καναν υπουργοί στις κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου θα έπρεπε να τεθούν εκτός πολιτικής. Για καθίστε, ρε παιδιά. Μια ολόκληρη χώρα ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΑΤΕ, και θέλετε να μας κάνετε και τους «σωτήρες»; Αντε στο καλό, για να μη σας τρέχουμε σε κάναν ΕΙΔΙΚΟ. (Σιγά τα ωά! Ο πιο γρήγορος τρόπος αθώωσης.) Ομως, γνωρίζουμε ότι αυτούς τους πολιτικούς έχουμε, και να θέλαμε, δεν αλλάζουν μέσα σ’ ένα εξάμηνο. Πρέπει συνεπώς να γίνει αποδεκτό και ότι αυτούς τους καταθέτες έχουμε, αυτούς τους φορολογούμενους, αυτούς τους επιχειρηματίες, αυτούς τους εργαζομένους. Είτε μας αρέσει, είτε όχι! Αν είναι λοιπόν να γίνει μια νέα προσπάθεια μπας και εξασφαλιστεί η διάσωση, πρέπει κάποιος να τραβήξει ένα Χ. Εκτός κι αν ο πολιτικός που γκρεμίζει μια χώρα δεν ευθύνεται καθόλου, και φταίει ο πολίτης που δεν του φτάνουν τα λεφτά για να καλύψει τη ζημιά που προκάλεσε ο εκλεκτός του λαού! Και έτσι ονομάζεται «οφειλέτης του Δημοσίου» και τον τρέχουν στα δικαστήρια.
Αν παρασυρθούμε στη λογική της εκδίκησης, τύπου ποιος έκανε πιο μεγάλο κακό στον τόπο, θα χάσουμε και τη λογική μας και τον πολύτιμο χρόνο μας. Αλλωστε η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε επειδή τα λεφτά έφυγαν από τις τράπεζες. Αντιθέτως, τα λεφτά έφυγαν επειδή κάποιοι χρεοκόπησαν τη χώρα με τα τρελά δάνεια που της φόρτωσαν κυβερνήσεις και διεθνείς τοκογλύφοι και με τα τεράστια ελλείμματα που προκάλεσε το πολιτικό ψηφοθηρικό σύστημα. ΑΡΑ; Θέλει ΑΡΕΤΗ και τόλμη η σωτηρία, αν τελικά την πετύχουμε. ΚΑΘΑΡΕΣ ΛΥΣΕΙΣ: μηδενίζουμε το κοντέρ και πάμε φτου -και ξανά φτου- απ’ την αρχή. Αλλιώς, αν ψάχνουμε τους ΑΓΝΟΥΣ πολιτικούς, τους ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΙΔΗΔΕΣ εργοδότες και τις ΜΕΛΙΣΣΕΣ εργαζoμένους, ζούμε σε έναν φανταστικό κόσμο, τον οποίο κανείς δεν είναι διατεθειμένος πια να ανεχθεί και να χρηματοδοτεί.
Να βγουν λοιπόν τα χρήματα από το σεντούκι, να γυρίσουν πίσω κι από το Χονγκ Κονγκ, κι από το Λονδίνο, κι από τη Γενεύη – να ’ρθουν εδώ. Ναι, αλλά ΑΥΤΟ δεν φτάνει. Το ζήτημα είναι τι θα κάνουμε με αυτά τα χρήματα. Πότε θα αρχίσουν οι επενδύσεις, πώς θα επανεκκινήσει η ανάπτυξη, με τι πλαίσιο; Για λογαριασμό ποιων; Των Ελλήνων ή των δανειστών; Εστω 60%-40%, να το συζητήσουμε; Ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί ότι με τα δύο τελευταία Μνημόνια η Ελλάδα μετατράπηκε σε κανονική κοινοτική φθηνή επαρχία. Συζητάμε για το αν έφυγαν λεφτά έξω ενώ όλη η χώρα ΠΟΥΛΗΘΗΚΕ στους ξένους «από μέσα». Αυτό είναι «νόμιμο» και «ηθικό»; Ούτε καν συνταγματικό. Εκχωρήθηκαν τα ΠΑΝΤΑ στους ξένους «γιατί δεν γινόταν αλλιώς». OK, θα το δούμε απ’ το αποτέλεσμα. Τουλάχιστον να ’μαστε συνέταιροι και όχι υπάλληλοι. Για να το πω αλλιώς, το σύνθημα πάει και ανάποδα. Το «φέρτε τα λεφτά στην Ελλάδα» είναι το εύκολο…
Το «Φέρτε την Ελλάδα στα λεφτά» είναι το δύσκολο.
