Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΗΣ και ανατρεπτικός μήνας ο Μάρτιος για τη δόλια πατρίδα. «Γράφει» σειρά εθνικών και πολιτικών επαναστάσεων, κινημάτων και ανατροπών. «Γράφει» αλλαγές καθεστώτων και πολιτικές δολοφονίες, θανάτους και εκτελέσεις μεγάλων ηγετών. «Γράφει» εκλογικές περιπέτειες και… βεβαίως ξένες επεμβάσεις, όπως και απελπισμένη αντίσταση του ελληνικού λαού…
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ η εικόνα του τρέχοντος Μαρτίου, μετά από όσα δρομολογήθηκαν αυτές τις ημέρες στις Βρυξέλλες; Και πώς να τη δώσει κανείς απλά και καθαρά, ώστε να τη χωνέψει και ο πιο μπερδεμένος από τους εμβριθείς, (κάποτε δε και ύποπτους) αναλυτές πολίτης, για να πράξει το πατριωτικό χρέος του; Ας το προσπαθήσουμε:
Η ΕΛΛΑΔΑ, λοιπόν, του Μαρτίου του 2012 είναι για μια ακόμη φορά δεμένη χειροπόδαρα στους ξένους δανειστές με δημόσιο χρέος 370 δισ. ευρώ στη ράχη της, χρέος που είναι το μεγαλύτερο στα 192 χρόνια της ελεύθερης ζωής της. Ναι ή όχι, κ. Παπαδήμο;
Η ΕΛΛΑΔΑ του Μαρτίου του 2012 τελεί κάτω από αδυσώπητη ξένη κατοχή, ιδιαίτερα γερμανική, με μόνιμους γκαουλάιτερ στο κεφάλι της που θα «αποφασίζουν και θα διατάσσουν» για όλα, όπως ακριβώς κελεύουν η φράου Μέρκελ και ο χερ Σόιμπλε… Ναι ή όχι, κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαρά;
Η ΕΛΛΑΔΑ του Μαρτίου του 2012 είναι η χώρα των συσσιτίων, των αστέγων και των νέων που ξενιτεύονται. Είναι μια αποικία που καλείται να ξοδεύει μόνον όσα βγάζει, αλλιώς το χρέος της θα μεγαλώνει… Όσο για τα δάνεια που της φορτώνουν, θα πηγαίνουν στην αποπληρωμή των χρεών, άντε και στην αγορά κανενός… ελαττωματικού υποβρυχίου… Ναι ή όχι, κ. Βενιζέλο;
Η ΕΛΛΑΔΑ του Μαρτίου 2012 είναι η χώρα του ενός εκατομμυρίου ανέργων (που αυξάνονται ιλιγγιωδώς), των τριών εκατομμυρίων κατοίκων που έπεσαν κάτω από το όριο της φτώχειας και του ενάμισι εκατομμυρίου ξένων εισβολέων. Μια άτυχη χώρα που κυβερνάται από μουχλιασμένους πολιτικούς παλαιάς κοπής, τελείως αφοσιωμένους στους ξένους αφέντες, καταδικασμένους ήδη σε πολιτικό θάνατο από τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού της. Ναι ή όχι, κ. Παπούλια;
Η ΕΛΛΑΔΑ του Μαρτίου του 2012 είναι η δυστυχισμένη χώρα των αυτοκτονιών που καλπάζουν, των καταθλιπτικών που κάνουν ουρές στα ψυχιατρεία, των περιορισμένων γάμων και των μειωμένων καταθέσεων, των βαρύτατα φορολογουμένων πολιτών που έχουν ορκισθεί να «μαυρίσουν» κόμματα και αρχηγούς υπεύθυνους για τον κατήφορο της πατρίδας τα τελευταία 30 χρόνια. Ναι ή όχι, κ. Πρόεδρε της Βουλής, της πλουσιότερης όλων των εποχών;
Η ΕΛΛΑΔΑ του Μαρτίου του 2012 «ευτύχησε» να γίνει το μέγα θέμα της διεθνούς αλληλεγγύης (που ολοένα απλώνεται) και της σθεναρής αντίστασης λαών του Νότου στον γερμανικό Άξονα. Αλληλεγγύης και αντίστασης κάτω από το σύνθημα «είμαστε όλοι Έλληνες», με Γάλλους πολίτες να ζητάνε την ελληνική υπηκοότητα και με Ιταλούς δημάρχους να προσφέρουν τον μισθό τους για τα ελληνικά συσσίτια. Ναι ή όχι, «σύντροφοι» της Αριστεράς;
Η ΕΛΛΑΔΑ του Μαρτίου του 2012 έχει σήμερα να επιλέξει ανάμεσα στις αλυσίδες, δηλαδή στη διαιώνιση της σκληρής κατοχής, με παραμονή του σχήματος Παπαδήμου (όπως το θέλουν οι ξένοι δυνάστες της), και στη ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΛΑΓΗ μέσω των εθνικών εκλογών, το συντομότερο δυνατό…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ αυτή θα προκύψουν σίγουρα γνήσιες ανατρεπτικές δυνάμεις, σαν εκείνες του 1941, που τις προσδοκά ακόμη και ο Αρχιεπίσκοπος (οι αντιστασιακές διακηρύξεις του οποίου πνίγονται καταλλήλως από τα «τουρκοπατημένα» media). Τρόπος του λέγειν «τουρκοπατημένα»!.. Θα περίμενε κανείς, όχι βέβαια από τους βαρόνους των ΜΜΕ, αλλά από τους δημοσιογράφους που τα διοικούν ή που διαφεντεύουν την επικαιρότητα, να είναι οι μπροστάρηδες του λαϊκού ξεσηκωμού, όπως αίφνης αυτού εναντίον των «μεσαζόντων».
ΑΝΤΙ, ΟΜΩΣ, να πυροδοτούν ξεσηκωμούς, διοχετεύουν στις φλέβες του κοινού παραλυτικά «ναρκωτικά», με πρώτο αθώο θύμα την ελληνική γλώσσα, αυτό το αιώνιο τεκμήριο της ελληνικότητας του λαού μας, προς κρυφή χαρά της κάθε φράου Μέρκελ, στην οποία θα θυμίσω αυτή την αθάνατη φράση του μεγάλου Γιόχαν Γκαίτε:
«ΑΚΟΥΣΑ στον Αγιο Πέτρο της Ρώμης από τον Πάπα τα δώδεκα Ευαγγέλια σε όλες τις γλώσσες. Ομολογώ ότι η ελληνική γλώσσα έλαμψε σαν άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα!…».
ΑΛΛΑ, τι τα θέλουμε σήμερα όλα αυτά τα… ενοχλητικά; Ώρα για… «break», φίλοι μου, αγαπημένοι, όπως θα έλεγε και ο κάθε μάστορας-παρουσιαστής!.. «Ώρα για… διαφημίσεις»!
