Από τον Αλέξανδρο Στεφανόπουλο
«Να ξεσηκωθούν οι Έλληνες στην Ελλάδα. Να διώξουν τους κλέφτες. Να πάρουν την τύχη της χώρας στα χέρια τους. Να βρούμε ένα ηγέτη που θα κυβερνήσει την χώρα με αυταπάρνηση. Θα δουλέψει με την καρδιά του για την Ελλάδα και όχι για την τσέπη του! Να βγούμε στους δρόμους. Να κάνουμε κάτι επιτέλους! Έρχονται παλικάρια και νέες κοπέλες με πτυχία και masters και μου ζητάνε να πλύνουν πιάτα! Με τι φιλότιμο να το κάνω; Για πες μου με ποιο φιλότιμο όταν οι γονείς τους έχουν στερηθεί για να σπουδάσουν τα παιδιά τους και σήμερα το καλύτερο κομμάτι της Ελλάδος φεύγει ταπεινωμένο. Ντροπιασμένο από τα κατάντια της πατρίδας μας… παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς… 100αδες νέοι και νέες. Ηλικιωμένοι συνταξιούχοι έρχονται και ζητάνε δουλειά για να ξεχρεώσουν τα δάνεια τους! Ντρέπομαι πια να λέω ότι είμαι Ελληνίδα. Κλέφτες μας ανεβάζουν κλέφτες μας κατεβάζουν. Κάποτε δήλωνα ελληνίδα και ήμουν υπερήφανη! Δάκρυζα από περηφάνια και συγκίνηση! Σήμερα σκύβω το κεφάλι όταν με ταυτίζουν με τους κλέφτες πολιτικούς! Αν είχαν λίγο φιλότιμο θα είχαν φύγει! Θα είχαν παραιτηθεί. Ο Άκης;(σ.σ. Τσοχατζόπουλος) νομίζετε θα μπει φυλακή; Για να μας κλείσουν τα μάτια είναι αυτά και να μην ξεσηκωθεί ο λαός! Να φύγουν όλοι! Να βγούμε στους δρόμους όλοι οι Έλληνες, όχι ένας και δυο 500 ή 1000 όλοι μαζί να τους διώξουμε αφού δεν φεύγουν μόνοι τους! Αφού δεν έχουν φιλότιμο να ξεκουμπιστούν να τους διώξουμε εμείς. Ναι θα πάρω τον άντρα μου και τα παιδιά μου με το πρώτο αεροπλάνο χωρίς να λογαριάσω έξοδα όχι για να ψηφίσω; Ποιον να ψηφίσω; Ποιος μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα; Ποιος από αυτούς όλους μπορεί να φέρει μια άσπρη ημέρα στην πατρίδα μου που την έκαναν κουρέλι του κόσμου με όσα έκαναν και όσα είπανε; Θα κατέβω στην Ελλάδα να ξεσηκωθούν οι πολίτες!»
Ποιός τα λέει αυτά; Όχι ένας που ανακατεύεται με τα κοινά ή δραστηριοποιείται έχει άποψη γράφει και μιλάει σε κόσμο. Όχι! Όλη αυτή την οργή που κρύβει πόνο και θλίψει τα λέει με δάκρυα στα μάτια η Κυρά Κατερίνα Μηλάτου. Μια Ελληνίδα από την Κεφαλονιά που ζει εδώ και 30 χρόνια στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, πετυχημένη επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στον χώρο των εστιατορίων και έχει δουλέψει σκληρά με τον άντρα και τα παιδιά της σήμερα και σήμερα οργισμένη όσο ποτέ άλλοτε στην ζωή της ξεσπά μπροστά στην κάμερα του protothema.gr. Την συνάντησα στο μικρό αλλά ζεστό φιλόξενο εστιατόριο που βρίσκεται στο κέντρο της Αστόριας αργά το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Γύριζα από την εκκλησία, που είχα πάει για το καθιερωμένο ρεπορτάζ και βλέπω κόσμο έξω από το μικρό diner που δουλεύει η ίδια και η οικογένεια της. Κόσμο ασυνήθιστο για τέτοια ώρα. Περασμένες 11 το βράδυ…
Οι Έλληνες που γυρνούσαν από την εκκλησία που είχε τελειώσει κοιτούσαν το μενού.
«Αρνάκι με πατάτες φούρνου. Σαλάτα και παραδοσιακά εδέσματα. Αυγά κόκκινα. Κόκκινο κρασί. Μαγειρίτσα και τσουρέκι με πασχαλινά κουλουράκια. Και ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ!» λέει το μενού που είναι κολλημένο στην τζαμαρία του Tasty Diner. «Καλή λευτεριά στην Ελλάδα μας».
Μπαίνω μέσα, έτοιμη με το χαμόγελο να σερβίρει κάθε πελάτη.
-Καλησπέρα σας… τι είναι αυτό που έχετε κολλημένο στη τζαμαρία σας κυρά Κατερίνα; Τη ρωτώ…
– «Τι είναι; Δεν το βλέπεις; Δεν ξέρεις να διαβάζεις παλικάρι μου; Το μενού μας είναι. Να έρθεις να σε σερβίρουμε ωραία αρωματικά παραδοσιακά….
-Ναι το είδα το μενού σας για το άλλο λέω… αυτό που είναι στο κάτω μέρος με κεφαλαία γράμματα… « α! ε καλά λέμε παλικάρι μου; Ψέματα λέω; Δεν τα ξέρεις… Γιατί ρωτάς τι θες να μάθεις; Υπάρχει πρόβλημα με την ταμπέλα αυτή; Και πολύ καλά το γράφει. ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ! Εγώ το έγραψα! Και έτσι είναι!»
-όχι..όχι και πολύ καλά έκανες… είμαι δημοσιογράφος και ξέρετε…
-ναι ξέρω σας έχω ακούσει…. σας βλέπω που περνάτε και δεν μπαίνετε μέσα… γιατί άδικο έχω; Χειρότερα και από τουρκοκρατία είμαστε! Αυτή είναι αλήθεια! Αυτά να γράφεις! Όχι τα ψέματα που λέτε οι δημοσιογράφοι. Αυτή είναι η αλήθεια! Αυτή!
Τελικά, κάθομαι μαζί της και μέχρι να την πείσω να βγει στην κάμερα έχει προλάβει να φέρει νηστίσιμα. Καλαμαράκια. Φασολάκια. Ταραμοσαλάτα. Συζητάμε. Μου λέει για την Ελλάδα για τα χρόνια που πήγε στην Ελλάδα με όλες τις οικονομίες και αναγκάστηκε να επιστρέψει γιατί η εφορία και η πολυνομία δεν βοήθησαν στην επένδυση που ήθελαν να κάνουν με τα χρήματα που είχαν μαζέψει από την πρώτη περίοδο που είχε έρθει Αμερική ως μετανάστης κυνηγώντας το όνειρο και την ελπίδα. Δουλεύουν για χρόνια. Μαζεύουν χρήματα αρκετά και επιστρέφουν στην Ελλάδα να ανοίξουν μαγαζί. Αγανακτούν και επιστρέφουν Αμερική. Ξανά από την αρχή. Χτίζουν την οικογένεια. Μαζεύουν τα κομμάτια τους. Κάνουν οικονομίες και ξανά ανοίγουν πάλι το πρώτο diner. Κάνουν μια νέα αρχή… Με τα χρόνια ανοίγουν και δεύτερο στο Manhattan…
Με την συζήτηση την παρακαλώ να βγει να μιλήσει στην κάμερα. Αρνείται. Πεισματικά.
-«όχι! γιατί και εσείς οι δημοσιογράφοι λέτε και γράφετε μόνο ψέματα! Οι περισσότεροι… Άλλα σας λέμε και άλλα γράφετε. Απομονώνετε αυτά που θέλετε και δείχνετε άλλα από αυτά που σας λέει ο κόσμος. Φταίτε και εσείς. Έχετε τεράστια ευθύνη για όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μου. Το έχετε παρακάνει. Ανοίγω τηλεόραση και βλέπω εκείνο το MEGA, τους παίρνω τηλέφωνο αλλά δε με βγάζουν. Όλοι σας έχετε ευθύνη για το κατάντημα αυτό! Όλοι σας! Για να μάθω τι γίνεται πάω στο κομπιούτερ του γιού μου του Νικόλα ή της κόρης μου της Ηλέκτρας και βλέπω στα blog και τα site όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα… και ποιος ξέρει πόσα άλλα που δεν τα γράφουν…» λέει και ξεσπά… τα δάκρυα κυλάνε στα μάγουλα της… Σιγή… Την κοιτώ στα μάτια.
-τι να πω παλικάρι μου… τι να πω; Τα κατάντια μας να πω; Αχ Ελλάδα μου πόσο σε αγαπώ…
Λέει και δακρύζει…
Τελικά μετά από ώρα αρκετή και αφού πρώτα έχει ηρεμήσει της εξηγώ και της υπόσχομαι ότι θα τα βάλω όπως θα τα πει… δέχεται με την ψυχή στο στόμα… και να τι είπε κάνοντας ακόμα και το πιο σκληρό άχρωμο πολιτικά και με ψεύτικο προσωπείο να πετάξει την μάσκα και να αφουγκραστεί τους χτύπους της καρδιάς μιας γνήσιας ελληνίδας μάνας που είναι έτοιμη αν χρειαστεί, και αν ο λαός το αποφασίσει να κατέβει στην Ελλάδα και ως άλλη Μπουμπουλίνα να δώσει την δική της μάχη!
Τον δικό της διαφορετικό πια αγώνα εναντίον της σύγχρονης δουλοκρατίας. Εναντίον της χρεοκρατίας των δανειστών και εναντίον των αγορών . Εναντίον των τραπεζών με τους υπέρογκους τόκους και τα τρελά επιτόκια
-Κυρά Κατερίνα έχεις το λόγο μου θα τα βάλω όπως θα μου τα πεις…
-όχι! Να έρχεσαι να τα λέμε. Να μπαίνεις μέσα να πίνεις το καφέ σου. Και αυτό φτάνει.
-καλά…
Κάνω να φύγω…
-Για στάσου ρε Αλέξανδρε γιατί να μιλήσω εγώ; Οι άλλοι τι κάνουν; Και αυτοί που μιλάνε τι γίνεται;
– θα βάλεις και εσύ κυρά Κατερίνα το λιθαράκι σου σε αυτό τον αγώνα…
Χωρίς να το περιμένω. Μου λέει..
-κάτσε κάτω. Άναψε την κάμερα και μη πατάς κουμπιά. Θα σε βλέπω… ΟΚ;
-ΟΚ της λέω και ανοίγω την κάμερα…
Δείτε λοιπόν τι μας είπε Μεγάλη Πέμπτη, μετά το τέλος της ακολουθίας, στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, με δάκρυα στα μάτια η Κυρά Κατερίνα από την Κεφαλονιά…
{youtube width="640" height="510"}-dtmhbFMLiM[/youtube]
