Είτε επειδή δεν θα βγαίνουν οι αριθμοί είτε επειδή θα είναι αδύνατο μια κυβέρνηση με οριακή αυτοδυναμία να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα έως τα τέλη Ιουνίου (απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μειώσεις μισθών, συντάξεων και εφάπαξ, πωλήσεις δημοσίων επιχειρήσεων, αυξήσεις τιμολογίων ΔΕΚΟ κ.λπ.), οι φράσεις «κυβέρνηση συνεργασίας», «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» ακούγονται με εντυπωσιακή συχνότητα εντός και εκτός κομματικών επιτελείων (…)
Παλαιά πάθη, νέες ανάγκες
1877 (η πρώτη οικουμενική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Kωνσταντίνο Κανάρη),
1926 (οικουμενική υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη),
1944 (εθνικής ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου),
1947 (συνασπισμού υπό τον τραπεζίτη Δημήτριο Μάξιμο),
1966 (μεταβατική υπό τον τραπεζίτη Ιω. Παρασκευόπουλο),
1974 (εθνικής ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή),
Ιούνιος 1989 (συνεργασίας υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη),
Νοέμβριος 1989 (οικουμενική υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα),
2011 (μεταβατική υπό τον Λουκά Παπαδήμο).
Ολες εξαιρετικά βραχύβιες, όπως -ίσως- θα είναι και εκείνη που θα προκύψει, αν προκύψει, περίπου σε μία εβδομάδα. Η πολυδιάστατη κρίση δεν φάνηκε να κατασιγάζει τα αισθήματα διχασμού και διχόνοιας. Το πλήθος των διαφορετικών βεβαιοτήτων, η καθεμία από τις οποίες επιδεικνύεται ως η μία και μοναδική αλήθεια, συντρίβει κάθε προσπάθεια προσέγγισης. Με την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων οι διαφορές μας γίνονται πάντα χάσμα αγεφύρωτο και μια σπίθα αρκεί να φέρει τον διχασμό. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η ομοψυχία δεν αποκλείει τη διαφορετικότητα, δεν αποδεχόμαστε ως αναγκαία την εκδήλωση διαφορετικής άποψης. Και όμως η ανταλλαγή, η σύγκρουση ιδεών είναι που γεννάει την πολιτική σκέψη, που στεριώνει τη δημοκρατία. Η κατανόηση των παλαιών συγκρούσεων βοηθάει να κατανοήσουμε τις σημερινές. Αν τις αρνηθούμε ή τις αποδώσουμε σε ένα ελάττωμα της φυλής μας, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις σημερινές διαφορές μας, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε πάλι στη διαίρεση, τη διχόνοια.
Η πολιτική σκέψη τού αύριο θα πρέπει να αναζητήσει τη συνεργασία ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις. Ποια μπορεί να είναι η γέφυρα επικοινωνίας;
Η ανάγκη για εθνική επιβίωση. Ετσι ώστε ο ελληνικός ιστός των απαραίτητων ρήξεων και αντιθέσεων να διαμορφωθεί σε ένα βιώσιμο σύμπαν.
Στην περίοδο που αρχίζει τώρα θα πρέπει να αναζητηθεί η τομή των επιδιώξεων, το σημείο συμφιλίωσης, σύγκλισης.
Ομως, προς το παρόν, η άρνηση των κομμάτων για συνεργασία ή η σύγκρουση που υποβόσκει κάτω από την αρχική συγκατάβαση ακόμη τυφλώνουν την Ελλάδα που καρκινοβατεί μπροστά στο κρίσιμο σταυροδρόμι.
