«πολλή μεν κακία τη πόλει εμφύεται, πολλή δε έχθρα και μίσος αλλήλων τοις πολίταις εγγίγνεται… φοβούμαι μη τι μείζον κακόν τη πόλει συμβεί… ουκ ευτάκτων όντων των Αθηναίων… οι ήκιστα επιστάμενοι άρχουσιν αυτών… των δε στρατηγών οι πλείστοι αυτοσχεδιάζουσιν… ούτω κερδαίνειν επ’αλλήλων ή συνοφελούντες αυτούς, συνεργείν εαυτοίς τα συμφέροντα».

 

Του Ν.Α.Καλογεροπούλου

Οι ιστορικές εκλογές της 6ης Μαϊου 2012 δεν κατέληξαν στο να αναδείξουν κυβέρνηση. Έδωσαν όμως ένα πολλαπλό δίδαγμα. Το πρώτο, ειδικό, ήταν αυτό που απευθύνετο στα πρώην δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία ο λαός συνέτριψε οριστικώς, παρ’όλον ότι οι ταγοί τους δεν φαίνεται να το έχουν καταλάβει ακόμη. Το δεύτερο, πολύ γενικότερο, ήταν αυτό που έδειξε την πλήρη αποτυχία του ισχύοντος κοινοβουλευτικού συστήματος διακυβερνήσεως. Το θέμα έχει ανάγκη μεγάλης αναπτύξεως αλλά θα προσπαθήσω να συνοψίσω σε αυτό το σύντομο σημείωμα. Εκτενέστερα, το έχω αναπτύξει σε σειρά βιβλίων, ήδη από το 1984, με την έκδοση του βιβλίου μου «Ο Μαρξιστικός Μύθος» και αργότερα με τα «Η Προπαγάνδα, μέσον βιασμού των λαών»[1986], «Η Πολιτική σημασία του βλακός»[1991], «Ποιοι εδολοφόνησαν την Ελλάδα» [1995], «Οι Ασθένειες της δημοκρατίας και η Πολιτική Μεταρρύθμισις» [1996], «Η Ανατομία ενός Εγκλήματος»[2011] και σειρά άρθρων στην «ΕΣΤΙΑ», στα «Πολιτικά Θέματα» και στην «Ηλιαία» ή εκπομπών μου στο HighTV. Eπί έτη, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», όταν τελικώς τα αναπόφευκτα γεγονότα έδωσαν την «μαρτυρία της φύσεως» που εξεδηλώθη με την απόφαση του λαού στις τελευταίες εκλογές. Ποια ήταν, ακριβώς, αυτή η μαρτυρία της φύσεως; Ήταν αυτή που επιβεβαιώθηκε με το πρόσθετο γεγονός ότι η 6η Μαίου, τελικώς …δεν έδωσε κυβέρνηση! Η μαρτυρία λοιπόν της φύσεως είναι ότι εφ’όσον το παρόν κοινοβουλευτικό σύστημα δεν αποφασίζουμε να αλλάξει, «ουκ εστίν κακών παύλα ταις πόλεσιν», για να θυμηθούμε μίαν παλαιά σοφή ρήση.

Προτού πάμε στις κάλπες στις 17 Ιουνίου, θα πρέπει να θυμηθούμε και άλλες ρήσεις της ίδιας εποχής στα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντος. Εγράφηκαν ακριβώς μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, στην εποχή της πρώτης καταρρεύσεως του πολιτικού συστήματος στην Αθηναϊκή Πολιτεία, όταν η μαρτυρία της φύσεως είχε δείξει ανάλογες περιστάσεις. Γράφει ο Ξενοφών, σε απλά ελληνικά που δεν νομίζω χρειάζονται μετάφραση: «πολλή μεν κακία τη πόλει εμφύεται, πολλή δε έχθρα και μίσος αλλήλων τοις πολίταις εγγίγνεται… φοβούμαι μη τι μείζον κακόν τη πόλει συμβεί… ουκ ευτάκτων όντων των Αθηναίων… οι ήκιστα επιστάμενοι άρχουσιν αυτών… των δε στρατηγών οι πλείστοι αυτοσχεδιάζουσιν… ούτω κερδαίνειν επ’αλλήλων ή συνοφελούντες αυτούς, συνεργείν εαυτοίς τα συμφέροντα». Δηλαδή, «πλήρης άγνοια των αρχόντων, των στρατηγών οι πλείστοι αυτοσχεδιάζουσιν» , μήπως δεν είναι το πορτραίτο αυτών που στείλαμε να διαπραγματευθούν στην Ευρώπη (ονομαστί, Τζέφρυ της δυναστείας Παπανδρέου, Γ. Παπακωνσταντίνου, Ευ. Βενιζέλο) κατά την πιο κρίσιμη στιγμή της νεότερης Ιστορίας; Δεν είναι επίσης το πορτραίτο, π.χ. του κ. Τσίπρα, ο οποίος, άπειρος και αυτοσχεδιάζων, προτείνει με «έχθραν και μίσος» το περίφημο ελιξίριο «να φορολογήσουμε τους εφοπλιστές», δηλαδή να πετύχουμε ώστε να μη μείνει ούτε βάρκα στην Ελλάδα με ελληνική σημαία; Δεν είναι επίσης το πορτραίτο της κ. Παπαρρήγα η οποία, επαναλαμβάνουσα τον μοιραίον Ανδρέα της δυναστείας Παπανδρέου,  καταράται το «μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο της πλουτοκρατίας», ως εάν μπορούν να γίνουν επενδύσεις ώστε να προσληφθούν εργαζόμενοι και να επέλθει ευημερία «ταις πόλεσιν», χωρίς το know-how του «μεγάλου κεφάλαιου»; Δεν είναι επίσης το πορτραίτο των «ταγών»(!) οι οποίοι στις προσπάθειες κυβερνήσεως εθνικής ενότητος «συνεργούν εαυτοίς τα συμφέροντα κερδαίνειν επ’αλλήλων ή συνοφελούντες»; Αλλά με αυτά, ποιος δεν φοβείται «μη τι μείζον κακόν την πόλει συμβεί»; Να πώς η Ιστορία επαναλαμβάνεται διότι οι άνθρωποι, «μη επιστάμενοι και αυτοσχεδιάζοντες», παραμένουν οι ίδιοι.

Πολλοί, δικαίως υποστηρίζουν ότι «πώς είναι δυνατόν, μέσα σε ένα μήνα, το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου να είναι διάφορο από εκείνο της 6ης Μαϊου;». Και εδώ ακριβώς φτάνουμε στην ουσία του προβλήματος της μεθόδου διακυβερνήσεως με το παρόν σύστημα. Το κοινοβουλευτικό σύστημα, εφεύρεση των Βρετανών κατά το 1688 με την Glorious Revolution, ενώ άρχισε με την ελπίδα επικρατήσεως της δημοκρατίας, έχει καταλήξει σε πραγματική κατάλυση της δημοκρατίας. Ήδη από τον 19ον αιώνα, όπως παρετήρησε η κριτική του John Stuart Mill την οποίαν πολλές φορές έχω αναφέρει. Δημοκρατία είναι η βούληση του λαού κατά πλειονοψηφία. Τι συμβαίνει όμως με το παρόν σύστημα; Με την ιδιοτελή βοήθεια του εκλογικού νόμου, πάντοτε κατά τα τελευταία χρόνια (και όχι μόνο) η Ελλάς κυβερνάται από μία μειοψηφία (30 ή 35% που επεβλήθη ως «πρώτο κόμμα») η οποία επιβάλει την αρτηριοσκληρωτική βούλησή της στην πλειοψηφία. Κυβέρνηση «εθνικής ενότητος» όποτε επεβλήθη μοιραίως κατέρρευσε. Το ίδιο θα συμβεί και πάλι αν το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου ακολουθήσει το δείγμα του Μαϊου. Εάν γίνει μονολιθική κυβέρνηση της «αριστεράς», ή της «δεξιάς», όπως λέγεται, το αποτέλεσμα θα είναι μοιραίο για την παρούσα συγκυρία. Διότι, απλούστατα, οι λέξεις «αριστερά» και «δεξιά» έχουν χάσει την σημασία που είχαν κάποτε. Θα επαναλάβω απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο μου [2011] όπου αναφέρω αλληλογραφία με επιφανές μέλος του ΠΑΣΟΚ: «Συνελόντι ειπείν, σας δηλώνω ότι είμαι (α) εθνικόφρων και (β) αριστερός. (α) «εθνικόφρων» μεν αν αυτό σημαίνει ότι «αγαπώ την πατρίδα» κατά τον ορισμό της «πολιτικής αρετής» που οφείλεται στον Μοντεσκιέ. Σε αντίθεση με τον κ. Σημίτη που γράφει («Εθνικιστικός Λαϊκισμός» σελ. 75) «πολιτική μας είναι να αποτρέψουμε με κάθε κόστος την προσήλωση στην ιδέα του έθνους που αποδυναμώνει και εγκυμονεί κινδύνους»…(β) «αριστερός» δε, εάν αυτό σημαίνει οπαδός του Κράτους-Πρόνοια κατά το πρότυπο της Ελβετίας (μοναδικό στην Ευρώπη). Η διαφορά μου με τους κοινώς αποκαλούμενους «αριστερούς» είναι μόνον ως προς τα μέσα. Αυτοί διώκουν και μισούν την «πλουτοκρατία», εγώ (που «πολλών ανθρώπων ίδον άστεα και νόον έγνων») γνωρίζω ότι χωρίς την πλουτοκρατία δεν γίνονται επενδύσεις και συνεπώς δεν ευοδούνται τα συμφέροντα των εργαζομένων, ούτε αναπτύσσονται τα Κράτη. Αυτοί, με τον «αριστερισμό» τους έχουν καταστρέψει το μέλλον των εργαζομένων, εγώ με τον «αριστερισμό» μου, βλέπω την μόνη δυνατότητα οικονομικής αναπτύξεως, ευημερίας και Κράτους-Πρόνοιας».

Ένα απλό παράδειγμα επαληθεύσεως αρκεί: στην 20ετία 1953-1973 (που «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά»!) το ΑΕΠ ηύξανε ετησίως 7-8%, οι ιδιωτικές επενδύσεις 10% και πληθωρισμός 4,5% με ανεργία περί το μηδέν. Αμέσως μετά την Μεταπολίτευση, κυριαρχίας ένθεν και ένθεν του «σοσιαλισμού», επί «Εθνάρχου» ΑΕΠ 3,5%, ιδωτικές επενδύσεις 0,6% (!), πληθωρισμός 18% και επί του «χαρισματικού οικονομολόγου» ΑΕΠ 1,5%, ιδιωτικές επενδύσεις 0,6%, πληθωρισμός 19% και εξωτερικό χρέος από το 25% (1980) στο 95% (1990) (αυτό το γενεσιουργό αίτιο με αυτόν το αποκλειστικό υπαίτιο, πληρώνουμε σήμερα!). Τελική κατακλείδα, σε περίπτωση που και πάλι μονοκομματική κυβέρνηση καθίσταται αδύνατη : εφαρμογή του Ελβετικού συστήματος «εθνικής ενότητος» των 4 πρώτων κομμάτων όπου οι διαφορές απόψεων επί κάθε συγκεκριμένου θέματος λύονται με δημοψήφισμα όπου ο λαός αποφασίζει με Ναι ή Όχι κατά πλειοψηφία. Ας γίνει αυτή η «δοκιμή» μέχρις ότου κατανοηθεί ότι πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα, να διαγραφε’ι το ‘αρθρο 106 §3  και να καθιερωθεί οριστικά το Ελβετικό σύστημα διακυβερνήσεως με τον λαό κυρίαρχο και την δημοκρατία, για πρώτη φορά, νικηφόρα.