«Μην φοβάστε να “βγείτε από το μαντρί γιατί θα σας φάνε οι λύκοι”, όπως κάποιοι λένε. Οι “λύκοι” δεν έχουν πια δόντια. Απόδειξη η δική μου παρουσία ενώπιον σας. Αντίθετα, όσοι μείνουν στο μαντρί, έστω με διαμαρτυρία, κινδυνεύουν να τους “φάνε οι βοσκοί”». Απόσπασμα προχθεσινής ομιλίας του Γιώργου Λιλλήκα. Εύστοχη παρομοίωση, που συνάδει πλήρως με τις συνθήκες της εποχής που ζούμε. Σε μια εποχή που το κυπριακό έκλεισε τον κύκλο του όπως επί δεκαετίες έχουμε μάθει να το διαχειρίζονται οι πολιτικοί και είναι εξόφθαλμο πως απαιτείται μια εντελώς καινούργια στρατηγική. Σε μια εποχή που η οικονομία πνέει τα λοίσθια και εξελίσσεται σε πιο κρίσιμο εθνικό θέμα από το κυπριακό. Σε μια εποχή που οι θεσμοί έχουν τρωθεί και η αξιοπιστία των πολιτικών έπιασε πάτο, είναι καιρός τα «πρόβατα» να βγουν από το μαντρί και να κάνουν τη δική τους επανάσταση κατά των «λύκων».

Οι πρώτοι που θα έπρεπε να είχαν ήδη επαναστατήσει είναι οι οπαδοί των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου. Αυτοί που εδώ και πολλές βδομάδες παρακολουθούν τους αρχηγούς των κομμάτων τους να μαζοχίζονται ψάχνοντας τον σπουδαίο υποψήφιο. Αυτοί που παρακολουθούν μερικούς από τους αρχηγούς να παίζουν με όλη τη σημασία της λέξης και ταυτόχρονα να εμπαίζουν όσους ανήκουν στον ενδιάμεσο χώρο και προσδοκούν να τους δοθεί μια επιλογή διαφορετική από αυτή των δύο μεγάλων κομμάτων με την οποία δεν συμφωνούν. Αυτοί που δεν είναι δυνατό να πιστεύουν ότι στην κατάσταση που βρίσκεται ο τόπος είναι δυνατό να αναζητείται η λύση σε κάποιους πρώην υπουργούς και σε κάποιους παλαίμαχους που η τελευταία τους ανάμειξη με την πολιτική ήταν πριν από μιάμιση δεκαετία. Όλοι αυτοί θα έπρεπε ήδη με διάφορους τρόπους να είχαν στείλει το μήνυμα στους αρχηγούς των τεσσάρων κομμάτων ότι δεν μπορεί να παίζουν με τόσο προκλητικό τρόπο. Θα έπρεπε να είχαν στείλει δυναμικά το μήνυμα ειδικά σε έναν από τους αρχηγούς ότι ο ενδιάμεσος χώρος, δεν είναι φέουδο του για να το διαχειρίζεται κατά το δοκούν. Ότι δεν μπορεί να το παίρνει και να το φέρνει μια δεξιά και μια αριστερά. Θα έπρεπε όλοι αυτοί επιτέλους να ξυπνήσουν και να στείλουν το μήνυμα στους αναξιόπιστους πολιτικούς, ότι η εποχή που τυφλά τους ακολουθούσαν έχει περάσει ανεπιστρεπτί και ότι οι ανάγκες της σημερινής εποχής επιβάλουν πλέον, οι πολιτικοί να κινούνται στη βάση των απαιτήσεων των πολιτών. 

Στη βάση των προαναφερθέντων, είναι για να απορεί κάποιος, πώς είναι δυνατό οι αρχηγοί του ενδιάμεσου χώρου να ψάχνουν ακόμη τον «ιδεατό» υποψήφιο και να προσπερνούν με τόση ευκολία εκείνον που ανήκει στον ενδιάμεσο χώρο και έχει ήδη εξαγγείλει υποψηφιότητα. Ο Γιώργος Λιλλήκας έχει υπηρετήσει στην κυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου και έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του για την πολιτική του γραμμή, η οποία συνάδει πλήρως με αυτή των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου. Έχει από τα συγκεκριμένα υπουργεία ασχοληθεί όχι επιδερμικά και σφαιρικά, αλλά επί της ουσίας και αγγίζοντας το «καυτό σίδερο» τόσο το κυπριακό όσο και το θέμα του φυσικού αερίου, ενώ παρεμφερώς γνωρίζει και το θέμα της οικονομίας. Έχει αποκτήσει διασυνδέσεις στο εξωτερικό. Είναι αρκετά νέος ακόμη και μάχιμος στην πολιτική και μπορεί να παρουσιάσει ιδέες που να βοηθήσουν τον τόπο. Το κυριότερο όμως, είναι ότι φαίνεται οι απλοί ψηφοφόροι του ενδιάμεσου χώρου να τον πιστεύουν. Τα ποσοστά που καταγράφει στις δημοσκοπήσεις είναι αξιοσημείωτα. Όντας χωρίς την στήριξη οποιουδήποτε κόμματος, όντας χωρίς να ανήκει καν σε κάποιο κόμμα, βαδίζοντας ως απλή μονάδα. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τι δυναμική θα αποκτούσε η υποψηφιότητα του εάν τα τέσσερα κόμματα αποφάσιζαν να τον στηρίξουν. Εάν κάποιοι από τους τέσσερις αρχηγούς άφηναν κατά μέρος τα προσωπικά τερτίπια και τους εγωισμούς. Έχουν ίσως μια τελευταία ευκαιρία αύριο…