Μη φαντάζεσθε τη Βρουγχίλδη καβάλα στον Γκράνε να καλπάζει στη νεκρική πυρά του Ζίγκφριντ. Ούτε το ανάκτορο των Γκίμπιχουνγκεν να καταρρέει από την πυρκαγιά, τον Ρήνο να πλημμυρίζει, τις κόρες του ποταμού να παρασύρουν τον Χάγκεν στον πνιγμό και τη Βαλχάλα, με όλους του ήρωες και τους θεούς μέσα της, να γίνεται παρανάλωμα του πυρός.
Το δικό μας είδος είναι κάτι ανάμεσα σε οπερέτα και τηλεοπτικό reality show, εμπλουτισμένο με τον φλογερό συναισθηματισμό του τούρκικου σίριαλ. Επομένως, η δική μας Gotterdammerung δεν μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό σκηνικό από το τηλεοπτικό στούντιο του πατριάρχη του τηλεοπτικού λαϊκισμού Γ. Παπαδάκη και τον χαρακτήρα μιας κλωτσοπατινάδας, με τον εκπρόσωπο Τύπου της Χρυσής Αυγής να καταβρέχει τη Λιάνα Κανέλλη του ΣΥΡΙΖΑ, την αυθεντική Λιάνα να τον χτυπά με κάτι χαρτιά και εκείνος να ανταποδίδει με τρία σουίνγκ.
Ηταν το τέλειο συμβολικό φινάλε. Ως και ο διακοσμητικός φύκος δεν έλειπε, με τον Προκόπη «Πάκη» Παυλόπουλο να διαπρέπει σε αυτό τον φαινομενικά απλό, αλλά στην πραγματικότητα πολύ απαιτητικό ρόλο. Ο Πάκης έκανε, απλώς, έναν μορφασμό και έστρεψε απότομα την κεφαλή, για να μην τον δροσίσουν τα σταγονίδια. («Πότισε και τον φύκο», ήταν το εύστοχο σχόλιο νεαράς φίλης, καθώς παρακολουθούσε σε αναμετάδοση την απείρου κάλλους σκηνή…) Επειτα, έκανε αυτό που έμαθε τέλεια στα Δεκεμβριανά του 2008: Εμεινε ακίνητος, θαρρείς χωρίς καν να ανασαίνει, για να μην προκαλεί· και μόνο τα πάντα θλιμμένα ματάκια του πήγαιναν πότε εδώ και πότε εκεί. (Βέβαια, για να μην τον αδικώ, λαμβάνω σοβαρά υπ’ όψιν και την εκδοχή που μου έδωσε ένας φίλος: ότι ο Πάκης, ακολουθώντας παραλλαγή της μεθόδου του Ισραηλινού «μάγου» που λυγίζει κουτάλια, προσπαθούσε να τους ακινητοποιήσει με το βλέμμα…)
Αργότερα στις ειδήσεις, έλεγαν -με τη συνήθη αυταρέσκεια- ότι τα διεθνή ΜΜΕ είχαν «σοκαριστεί» με το βίντεο του επεισοδίου.
Ως πότε, επιτέλους, θα παίρνουμε τους εαυτούς μας τόσο σοβαρά;
Η επίδειξη κατάπληξης δεν είναι παρά η επιβεβλημένη από τους όρους της πολιτικής ορθότητος αντίδραση. Από πίσω, μας χλευάζουν – όταν, βέβαια, δεν μας οικτίρουν. Αν κάτι έχει καταπλήξει τα διεθνή ΜΜΕ -και εκφράζεται παντοιοτρόπως, για όσους παρακολουθούν τι γράφεται και τι μεταδίδεται- είναι η αβουλία μας να δράσουμε για την αντιμετώπιση του προβλήματός μας, η μαεστρία μας στη χρονοτριβή και η επινοητικότητά μας σε δικαιολογίες για την αδράνειά μας.
Το απαράδεκτο χθεσινό επεισόδιο δεν είναι παρά η σύνοψη του προοιμίου των όσων μας περιμένουν, όταν στο μέλλον θα υποχρεωθούμε να ζήσουμε με όσα βγάζουμε, επειδή κάποτε δεν θέλαμε να περιορίσουμε δαπάνες που τις θεωρούσαμε «δικαιώματα»…
