Πολλές φορές εμείς οι Ελληνες, λαός ευμετάβολος, αντιδρούμε συναισθηματικά και μακράν της ουσίας των πραγμάτων. Μας ενοχλούν οι παρατηρήσεις της Λαγκάρντ για τη θνησιμότητα των παιδιών στον Νίγηρα και σχεδόν αταβιστικά προτάσσουμε τα δικά μας παιδιά. Αλλά, βυθισμένοι καθώς είμαστε στον παρακμιακό εαυτό μας, ελάχιστα ενοχλούμαστε από τις ειδήσεις για τα εκατοντάδες νεκρά παιδιά της Συρίας. Ναι, τα θύματα του τελευταίου αποτρόπαιου εγκλήματος των συριακών ταγμάτων θανάτου στην πόλη Χούμα της Συρίας, που προστέθηκαν στην εκατόμβη των νεκρών ενός εμφύλιου πολέμου που στόχο έχει τη νομή της εξουσίας. Η τελευταία σφαγή πραγματοποιήθηκε τη στιγμή που οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ έβλεπαν τη σύρραξη να βαίνει προς το τέλος της και ήδη φαντάζονταν σπουδαίους πανηγυρισμούς και συμφιλιώσεις μπροστά στα ανάκτορα της Δαμασκού!
Αλλά ο κόσμος περνάει συχνά μέσα από φωτιά, αίμα και σίδερο. Οι νεκροί στη Συρία είναι τόσο πολλοί, ώστε ο πολίτης της Δύσης να διερωτάται γιατί δεν παρεμβαίνει το ΝΑΤΟ, ή γιατί οι ΗΠΑ τηρούν στάση αναμονής; Γιατί δεν εφορμούν, όπως πρόσφατα στη Λιβύη; Και ποιος είναι ο ρόλος του Συμβουλίου Ασφαλείας; Αδειανά ψηφίσματα;
Συνήθως οι ξένοι δραστηριοποιούνται σε περιπτώσεις ενεργειακών πόρων, πωλήσεων όπλων, ανοίγματος αγορών ή γεωπολιτικών συμφερόντων. Στην περίπτωση της Συρίας, όμως, τι απ’ όλα αυτά προτάσσεται;
Μισόλογα παντού! Η ιδέα ωστόσο μιας έξωθεν παρέμβασης ξεπερνά τελικά ακόμη και τα μισόλογα, καθώς Κίνα και Ρωσία αρνούνται να συνυπογράψουν την απομάκρυνση του καθεστώτος Ασαντ. Η Μόσχα ειδικότερα επιλέγει να πουλάει τα όπλα της (με ρωσικά όπλα σκοτώνονται οι αντιφρονούντες και οι οικογένειές τους) και παράλληλα ενισχύει την επί συριακού εδάφους ναυτική της βάση. Αλλωστε, είναι γεγονός ότι η περυσινή Αραβική Ανοιξη την έθεσε εν μέρει εκτός παιγνιδιού. Πώς θα μπορούσε, επομένως, να απεμπολήσει τα κεκτημένα της ;
Λέγεται πως η Συρία και οι γειτονικές της χώρες είναι τα Βαλκάνια του 21ου αιώνα και η Δαμασκός, το Κόσοβο με τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς. Είναι, όμως, έτσι;
Οι ΗΠΑ, παρά τα όσα ακούγονται ότι μέσω Τουρκίας και Σαουδικής Αραβίας διοχετεύουν όπλα στη συριακή αντιπολίτευση, δύσκολα θα νομιμοποιηθούν ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης. Τα ψεύδη της κυβέρνησης Μπους για την εισβολή στο Ιράκ παραμένουν στην επικαιρότητα, με αποτέλεσμα ο πρόεδρος Ομπάμα να κινείται προσεκτικά, συνυπολογίζοντας, πλην της προεκλογικής περιόδου, δύο επιπλέον σημαντικούς παράγοντες: πρώτον, ότι η Τεχεράνη, σύμμαχος της Συρίας, περιμένει υπομονετικά μία λάθος κίνηση του Ισραήλ και, δεύτερον, ότι η Τουρκία εμφανίζεται ασυγκράτητη, προκειμένου να ενισχύσει τη θέση της ως ηγέτις, περιφερειακή δύναμη.
Η Συρία, με ιστορία δέκα χιλιάδων ετών, βρίσκεται σε ένα από τα πλέον εύφλεκτα σημεία της υφηλίου, υπενθυμίζοντας σε εμάς τους θιγμένους από τις δηλώσεις Λαγκάρντ ότι το πέταγμα και μόνον ενός σπίρτου μπορεί να λαμπαδιάσει τον κόσμο. Και ύστερα, τι;
