Ο λαός είναι σαν τον Θεό. Μπορείς να χρίζεις τον εαυτό σου «φωνή» Του. Μπορείς να δηλώνεις ότι διαθέτεις προνομιακή πρόσβαση στις βουλές Του. Μπορεί να Τον επιστρατεύεις ως αόρατο κανονιστικό εργαλείο, χωρίς Εκείνος – ο λαός ή ο Θεός – να είναι σε θέση να σε διαψεύσει.
Δι’ αυτής της μεταφυσικής μεθόδου, η χώρα χθες, πριν αποκτήσει κυβέρνηση απέκτησε ορκισμένη αντιπολίτευση. Απέκτησε μια αντιπολίτευση που διεκδίκησε και διεκδικεί το μονοπώλιο στην έκφραση της λαϊκής βούλησης. Που διεκδίκησε και διεκδικεί το αποκλειστικό δικαίωμα να απονέμει διαπιστευτήρια δημοκρατικής νομιμότητας.
Πριν καν συγκροτηθεί η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια εκστρατεία απονομιμοποίησής της.
Πριν καν ο λαός μιλήσει οι αυτόκλητοι απόστολοί του είχαν προειδοποιήσει. «Μόνο μια χούντα», είχαν πει, θα μπορέσει να εφαρμόσει τις πολιτικές με τις οποίες εκείνοι διαφωνούν. Αφού διαφωνούν εκείνοι, διαφωνεί και ο λαός. Και όποιος διαφωνεί με τη λαόπνευστη αλήθεια τους είναι – τι άλλο; – χουντικός…
Ομως, αυτό το πρώιμο αντάρτικο δεν απονομιμοποιεί μόνο μια κυβέρνηση. Απονομιμοποιεί τα κοινωνικά και κοινοβουλευτικά ερείσματα που καθιστούν την κυβέρνηση εφικτή. Υπονομεύει τους θεσμούς, απονέμοντας τον ρόλο του Κοινοβουλίου στο πεζοδρόμιο.
Αυτό το αντάρτικο δεν είναι έκπληξη. Το έχουμε ξαναδεί. Εκείνο που δεν είχαμε ξαναδεί ήταν τους χαμένους των εκλογών να πανηγυρίζουν. Εχουν δίκιο να πανηγυρίζουν. Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, έχουν πολλές πιθανότητες να γίνουν μια μειοψηφία που κυβερνά. Μια μειοψηφία που επιβάλλεται διά της πλατείας.
