Το δημοσίευμα στην ιστοσελίδα των Financial Times με βάση τις δηλώσεις του νέου υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, το βράδυ της Πέμπτης, ήρθε να επιβεβαιώσει «πανηγυρικά» αυτό που όλοι φοβόμασταν: πως η όποια διάθεση επαναδιαπραγμάτευσης, από την πλευρά της νέας ελληνικής κυβέρνησης, των όρων της επαχθούς δανειακής σύμβασης, θα «σκόνταφτε», ουσιαστικά, στην απροθυμία των πιστωτών της χώρας να κάνουν έστω και ένα βήμα πίσω. O κ. Στουρνάρας, βέβαια, ως άνθρωπος της «πιάτσας» και της αγοράς, άφησε κατά μέρος τα «παχιά» πολιτικά λόγια και, πράττοντας το σωστό, είπε τα πράγματα με το όνομά τους: «Το πρόγραμμα (δημοσιονομικής προσαρμογής) είναι εκτός πορείας και δεν μπορούμε να ζητήσουμε τίποτα από τους δανειστές μας, προτού το επαναφέρουμε πίσω σε τροχιά». Καλά έκανε ο υπουργός και εκστόμισε την αλήθεια. Το πρόβλημα, ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι εξέθεσε, ουσιαστικά, τον ίδιο του τον πολιτικό προϊστάμενο.
Διότι, εάν υποθέσουμε -με πολύ καλή θέληση, είναι η αλήθεια- ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν γνώριζε την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας, όταν δήλωνε, πριν από τις εκλογές του 2009, ότι «λεφτά υπάρχουν», τότε θα πρέπει, βάσει της ίδιας συνθήκης, να δεχτούμε και πως ο Αντώνης Σαμαράς δεν γνώριζε τον εκτροχιασμό του προγράμματος και την αθέτηση δεσμεύσεων και χρονοδιαγραμμάτων από ελληνικής πλευράς, όταν αναδείκνυε σε «σημαία» της προεκλογικής του καμπάνιας, την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου.
Υπάρχει, άραγε, ακόμα και σήμερα, κανένας τόσο αφελής, που να πιστεύει ότι ισχύουν και η πρώτη και η δεύτερη ανωτέρω υπόθεση;
