Του Γιώργου Κακαρελίδη
Αυτό που προκαλεί έκπληξη για την α-νοησία τών δυτικών μητροπολιτικών κέντρων είναι η διαχείριση τού Ισλάμ και τού αντικειμενικά ενυπάρχοντος φονταμενταλιστικού πυρήνα του.
Στα τέλη τού 20ου αιώνα, οι νεοφιλελεύθεροι (το χρηματοπιστωτικό σύστημα) επέβαλαν την εφαρμογή σε παγκόσμιο επίπεδο τού νεολογισμού τής ‘πολυπολιτισμικότητος’ στα υπάρχοντα κράτη. Στην Δύση, ασμένως νεοαριστεροί και μη -τυπικά χριστιανοί καθολικοί, προτεστάντες και λοιποί, το αποδέχθησαν, μερικοί με το αζημίωτο βεβαίως, μέσω τών δεκάδων μπουκωμένων ΜΚΟ από εξωθεσμικώς κυρίως δρώντες. Στον μουσουλμανικό όμως κόσμο, οι ισλαμιστές Ανατολής και Δύσης απλά μετρούσαν τα οφέλη τής μονομερούς εκχώρησης ‘δικαιωμάτων’.
Το σύστημα ακολουθώντας, όπως το Ισλάμ, παράλληλλους δρόμους πολιτκής κοσμικής πρακτικής, στην ουσία ώθησε τα δυτικά κράτη να εγκαταλείψουν ακόμη και τα κακοσυνδυασμένα νάματα διαφωτισμού & δυτικού χριστιανισμού, χωρίς να δυσκολεύονται να εξαλείψουν ακόμη και από προσώπου γής, τον άλλον (πρόσωπα, κράτη, δομές) που στέκεται εμπόδιο στα σχέδιά τους, κηρύσσοντας θρησκευτικού τύπου πολεμική, κατ’ αυτού, που πολιτικά θεωρούν επικίνδυνο.
Ενόμισε επίσης ότι μπορεί να κυριαρχήσει μέσω τών δυτικών προτύπων, τών αφθόνων εκ τού μηδενός παραγομένων χρημάτων και με πωλήσεις οπλισμού και επιρροής στα μουσουλμανικά κράτη και να τα μετατρέψει σε… πολυπολιτισμικά, κάτι εξ ορισμού αδύνατον για το μονοπολιτισμικό Ισλάμ. Και έπεσε στο λάκκο που το ίδιο έσκαψε.
Αποδυνάμωσε τις δυτικές χώρες μέσω τής ‘πολιτικής ορθότητος’, η οποία οδήγησε αμέσως στην έμπρακτη αναγνώριση ως Αλλου, δηλαδή ουσιαστικά ως μειονοτήτων, τών μουσουλμάνων κατοίκων. Οπότε ως αντιθετικά Αλλοι, υπακούουν με αυστηρότητα και ζήλο, κατ’ αρχήν στα κελεύσματα τού Ιερού Κορανίου, όπως εκφράζονται μέσω τών πολιτικών ‘ερμηνευτών’ του και κατά δεύτερον μόνον, στούς ‘απίστους’ κυβερνήτες τού δυτικού τύπου κράτους.
Το περίεργο είναι ότι οι νεοαριστεροί, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που έχουν κάνει σημαία τους την πολιτική ορθότητα και το ‘δικαίωμα’ τού Αλλου, χωρίς να καταλαβαίνουν ούτε το ένα ούτε το άλλο, λόγω τής μη εντρύφησής τους στην Ελληνική Φιλοσοφία και Ορθόδοξη Οντολογία, δεν βγάζουν κίχ για το γεγονός ότι στις Ισλαμικές χώρες καμμία ομάδα, εκτός Ισλαμικού τρόπου, όχι απλώς δεν έχει ‘δικαιώματα’, αλλά και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη η αποκάλυψη τής ιδιαιτερότητός τους, λόγω τής δαμόκλειας σπάθης αφ’ ενός τής σαρίας και αφ’ ετέρου τής ισλαμικής κρατικής αρχής, η οποία δεν δυσκολεύεται να προσαρμόζει κατά το δοκούν τα ατομικά δικαιώματα.
Το γεγονός ότι είναι άλλο πράγμα το πολυεθνικό κράτος με συγκεκριμένο ένα πολιτισμό και άλλο πράγμα το φληνάφημα τής πολυπολιτισμικότητος, δεν ανέκοψε τούς μητροπολιτικούς πολιτικούς ραφτάδες από τις στραβοβελονιές τους. Και επαναλαμβάνουν τα ίδια σφάλματα με την Συρία και το Ιράν. Εκτός αν ο φόνος τού Αμερικανού Πρέσβυ στην Λιβύη τούς συνετίσει.
