- Η μαρτυρία του πρυτάνεως του Ε.Μ.Π. Κωνσταντίνου Κονοφάγου στις 20/1/1975, στο πενταμελές εφετείο Αθηνών, ότι μέσα στο πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής και τα ίδια βεβαιώνει και στο βιβλίο του "Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου" 1982 με την προσθήκη ότι ούτε κανείς άλλος πολίτης έχασε την ζωή του μέσα στο Πολυτεχνείο.
- Μολονότι το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος απεφάσισε, κατόπιν εντολών του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων και μετέπειτα Δικαιοσύνης Γ.Α. Μαγκάκη, να απονείμη «τιμητική σύνταξη» στις οικογένειες των σπουδαστών που «έχασαν την ζωή τους στο Πολυτεχνείο», ουδείς δικαιούμενος ή μαυροφορεμένη μητέρα ανευρέθη ή έλαβε την ανωτέρω σύνταξιν, που παρέμεινε τελικώς αζήτητη.
- Στην μαρμάρινη πλάκα (την οποίαν απεκάλυψεν ως Πρωθυπουργός το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου) και η οποία εναποτέθη πλησίον της μεγάλης ασώματης κεφάλας, στο χώρο …"της θυσίας" στο Πολυτεχνείο, τελικώς έχουν αναγραφή δεκαοκτώ ονόματα με την μισοσβυσμένη πλην όμως αναγνώσιμη, διευκρινιστική περιγραφή, "Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944". Δηλαδή ελλείψει, ευτυχώς, θυμάτων, στον αποκαλούμενο …"ιερό χώρο" θυσίας της λογικής και της αλήθειας μάλλον, ή φανταστικών νεκρών αγωνιστών, επιστρατεύθησαν οι φοιτητές του …1941-1942!!.
- Τα ατυχή θύματα των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973, που όλα τους σκοτώθησαν έξω και μακριά από το Πολυτεχνείο επιβεβαιώθησαν από το υπ αριθμόν 677/1975 παραπεμπτικό βούλευμα και την υπ αριθμόν 723/1975 απόφαση του πενταμελούς Εφετείου Αθηνών από τα οποία προέκυψε ότι οι πολίτες που σκοτώθησαν κατά το τριήμερο των συγκρούσεων είναι συνολικώς 23.
- Όμως με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία κατόπιν εντολής του τότε υπουργού Δημόσιας τάξεως Γ. Σκουλαρίκη επαναφέρθη στην ενεργό υπηρεσία με τα εύσημα του αντιστασιακού και ανέλαβε αστυνομικός διευθυντής ο Γ. Σαμπάνης. Η έρευνα του αστυνομικού διευθυντού Γ. Σαμπάνη κατέληξε στην διαπίστωση ότι κατά το τριήμερο έχασαν την ζωή τους συνολικώς δώδεκα.
- Η υπ’ αριθμόν 33437 αναφορά της συγκλήτου του Πολυτεχνείου της11/10/1975, προς τον εισαγγελέα Δ. Τσεβάν, που επιβεβαιώνει ότι κανένας σπουδαστής δεν σκοτώθηκε κατά το τριήμερο.
- Ο τότε δήμαρχος Ζωγράφου Δ. Μπέης εβεβαίωνε με μεγαλειώδη σοβαρότητα ότι οι νεκροί ήσαν τόσο πολλοί ώστε η χούντα τους έθαψε σε …ομαδικούς τάφους με μπουλντόζες έξω από το νεκροταφείο του Ζωγράφου.
- Η "θλιβερή" ιστορία της Ηλένια.Την πρώτη επέτειο του …"Πολυτεχνείου", το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων "νεκρών" που γέμισαν το πολύπαθες κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης κοπέλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα: "Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει".
- Το "δράμα" το πήραν οι εφημερίδες, μία από αυτές, δε– η "Αυγή" – έγραψε, κατά λέξη, τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο: "ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ" και τον υπότιτλο:"Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρα από σφαίρα. Τι απόγινε" λέει:"Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει". Ο νεαρός σπουδαστής εγκατέλειψε όλες αυτές τις μέρες τα μαθήματα του, τοποθέτησε, όπου νόμιζε καλύτερα στο χώρο του Πολυτεχνείου ένα σκίτσο της φτιαγμένο πριν από τα γεγονότα, προσθέτοντας την αγωνία του: "Τι απόγινε;". Το όνομα του νέου είναι Γιάννης Ηλιόπουλος της Ηλεκτρονικής Σχολής". Κατέληγε το άρθρο.
- "…Ως προς το ψωμί, την οικονομίαν, παραλάβαμεν το εθνικόν εισόδημα εις τα 565 δολλάρια, και παραδώσαμε την διαχείρισιν της εξουσίας όταν ανετράπημεν εις 1.100.
- Παραλάβαμεν τον προϋπολογισμόν της χώρας εις το ύψος των 29 δισεκατομμυρίων και παραδώσαμεν την αρχήν, με τον προϋπολογισμόν της χώρας εις 109 δισεκατομμύρια.
- Παραλάβαμεν το συναλλαγματικόν απόθεμα της χώρας εις τα 200 εκατομμύρια δολλάρια και το παραδώσαμεν εις τον ένα δισεκατομμύριον πεντήκοντα εκατομμύρια δολλάρια…
- Παιδεία! Δύο δισεκατομμύρια τετρακόσια εκατομμύρια ήσαν αι δαπάναι του προϋπολογισμού υπέρ της παιδείας όταν αναλάβομεν την αρχήν. Και παραδώσαμεν κονδύλιον εγγεγραμμένον εις τον προϋπολογισμόν ύψους 15 δισεκατομμυρίων.
- Εξακόσιες είκοσι επτά ήσαν αι θέσεις των λειτουργών της ανωτάτης παιδείας, διότι δεν θα αναφερθώ εις την γενικήν, και ανεπτύξαμεν τας καθηγητικάς έδρας εις τον αριθμόν των εννεακοσίων εβδομήκοντα περίπου.
- Δύο χιλιάδες εξακόσιοι ήσαν οι προβλεπόμενοι βοηθοί Καθηγητών, ως βοηθητικόν εκπαιδευτικόν προσωπικόν εις τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, και όταν παραδώσαμεν την αρχήν αι νομοθετημέναι θέσεις ανήρχοντο εις έξι χιλιάδας επτακοσίας, εάν δεν με απατά η μνήμη, εξ αυτών δε είχε κατορθωθεί να συμπληρωθούν περί τας τέσσερεις χιλιάδας οκτακοσίας.
- Εδιπλασιάσαμε τας δυναμένας να προσφερθώσι υπηρεσίας εκ μέρους των φοιτητικών λεσχών, εβελτιώσαμε το φοιτητικόν συσσίτιον. Εχορηγήσαμεν τα φοιτητικά δάνεια.
- Εχορηγήσαμε δωρεάν τα συγγράματα προς τους φοιτητάς. Εν πάση δε περιπτώσει ολοκληρώσαμε την έννοιαν εις την πραγματικήν μορφήν της δωρεάν παιδείας εις τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα…"
Όταν εισήλθα στο πανεπιστήμιο, οι πρώτοι άνθρωποι που συνάντησα ήταν τα γνωστά κομματόσκυλα. Θυμάμαι σαν τώρα τους καθηγητές να αποχωρούν από τα μαθήματα, για να ομιλήσουν οι γνωστοί προσηλυτιστές. Μπήκα στο ΑΠΘ σαν ένα από τα καλύτερα μυαλά, αλλά ουδέποτε με συγκίνησε αυτό που είδα. Μόνον τα τσαντίρια έλειπαν. Χαμένες εξεταστικές επί χαμένων εξεταστικών και γενικότερα ένα μαύρο χάλι.
Διαβάζοντας τα οικονομικά στοιχεία πριν και μετά την επταετία, σκέφτηκα ότι ο Παπαδόπουλος μάζεψε πολλά λεφτά, ήταν κρίμα να χαθούν. Έτσι ανετράπη για να τα φάνε τα γνωστά τσακάλια. Έκανε καλή δουλειά στα οικονομικά ο Παπαδόπουλος, τόσο καλή που κάποιοι δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στον συγκεντρωμένο θησαυρό.
Μαθητής δημοτικού το 1981. Θυμάμαι σαν τώρα μερικούς νέους διδασκάλους να εμφανίζονται στο σχολείο. Ο ένας δε, το έλεγαν μεταξύ τους οι μαθητές, ήταν στο πολυτεχνείο. Μετά ήρθε η κατάργηση του πολυτονικού, μετά ήρθαν οι εορτασμοί της ημέρας του πολυτεχνείο (πόσες φορές δεν μας έχουν βάλει ξανά και ξανά την ίδια κασέτα: «εδώ πολυτεχνείο) και μετά η κατάργησις της βαθμολογίας, η εξαφάνησις των επιθεωρητών. Το 10 έγινε Α, οι δάσκαλοι βαθμολογούσαν σφαιρικά (έτσι έλεγαν) και όλοι σχεδόν γίναμε ισάξιοι. Από εκεί που ήμουν ο κορυφαίος έγινα ένας από τους πολλούς καλούς. Τα κίνητρα τελείωσαν, άρχισε η εκπαιδευτική σούπα.
Καταργήθηκαν οι εξετάσεις από γυμνάσιο στο λύκειο. Κάθε στουρνάρι είχε πλέον την δυνατότητα να πάρει το απολυτήριο. Κοινωνική πολιτική σου λέει. Ναι μεν αλλά. Στουρνάρια και διάνοιες μαζί, βγάζουν την σούπα άνοστη. Χορταίνεις μεν αλλά δεν σου μένει χαραγμένη στην μνήμη τέτοια σούπα.
Και έτσι ήρθε η παραπαιδεία. Δεν υπήρχε χρόνος στους καθηγητές να ασχοληθούν με την λεπτομέρεια. Ήταν πολλοί οι στούρνοι. Περιοριζόντουσαν απλώς στην τήρηση του εκπαιδευτικού προγράμματος, λίγες ασκήσεις, λίγα πασαλείμματα και τέλος. Έτσι γεννήθηκε η ανάγκη της φροντιστηριακής εκπαιδεύσεως.
Ευτυχώς δηλαδή γιατί μόνον στο σχολείο το μόνον που μάθαινες ήταν πως να τεμπελιάζεις, αφού μέχρι να τα αρπάξει τα γράμματα ο άλλος, εσύ έπαιρνες έναν καλό υπνάκο.
Έτσι διδαχτήκαμε αντί για γράμματα, την τεμπελιά. Το αραχάτι. Ένας ικανός μαθητής το μόνον που μάθαινε στο σχολείο ήταν ότι μπορεί και χωρίς κόπο, αφού δεν υπήρχε σοβαρός ανταγωνισμός. Σοσιαλιστικό το σύστημα. Όλοι για όλα και κανένας για τίποτα.
Έτσι όμως έγινε και κάτι άλλο. Ξεμείναμε από τεχνίτες και γεμίσαμε αποφοίτους του τμήματος διοικήσεως επιχειρήσεων και βοηθών λογιστού. Γέμισε η Ελλάδα ΤΕΙτζίδες και άδειασαν τα χωράφια και τα συνεργεία από χέρια. Καταστροφή και στην κορυφή και στην βάση. Χάος!!!
Αυτή ήταν η σπορά της γενεάς του πολυτεχνείου. Τόσο ποιοτική η συγκομιδή που μερικές δεκαετίες μετά, για να κατασκευαστεί ένα πράμα στο ΟΑΚΑ προσελήφθη ένας κάποιος Καλατράβα, αφού το δικό μας σύστημα δεν είχε ούτε μισό αξιόλογο αρχιτέκτονα.
Ένα κατάντημα, μια ξεφτύλα, μια ντροπή για την ενδοξότερη χώρα της ανθρωπότητος. Δεν έχει λοιπόν σημασία εάν έγιναν ή όχι τα γεγονότα του πολυτεχνείου. Σημασία έχει ότι έγινε η καταστροφή από την γενεά του δήθεν πολυτεχνείου. Η απόλυτη καταστροφή κινήτρων, ηθικής, φρονήματος, υπερηφάνειας. Αποτέλεσμα; Έχουμε την «τιμή» να έχουμε ζήσει τις πιο εντροπιαστικές στιγμές της Ελληνικής ιστορίας. Είμαστε η χειρότερη γενιά της ιστορίας των Ελλήνων.