Του Γ.Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ
Ο ορίζων σκοτεινιάζει επικίνδυνα. Εστία 8.11: Ομόφωνη η απόφαση των αρεοπαγιτών ότι η περικοπή των δικαστικών αποδοχών είναι αντισυνταγματική. Συνάγεται, έτσι, ότι πάσχουν και οι λοιπές βαθιές οριζόντιες περικοπές. Οι αντισυνταγματικοί νόμοι δεν ισχύουν (άρθρ. 93 § 4 Σ), προβληματική, άρα, η εφαρμογή των ψηφισθέντων. Επίσης στην αυτή Εστία: Η κα Μέρκελ υποστήριξε πως …«… ουδείς επέβαλε περιορισμούς στην Ελλάδα …»… Η ίδια (Ελλάς) ευθύνεται διότι αποκλείσθηκε από τις αγορές.
Στην αυτή εφημερίδα: προειδοποίηση του Επιτρόπου Ολι Ρεν ότι το ελληνικό χρέος γίνεται “μη βιώσιμο”. Ακόμη στην ίδια Εστία: “Αβέβαιες οι προοπτικές της Ελλάδος” κατά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Προβλέπει ύφεση (πρόσθετη – ! – 6%). Το χρέος ανέρχεται στο 176,7% του ΑΕΠ. Εστία 9.11.: η ανεργία κατ’ Αύγουστο υπερέβη το 25% (!!!). Ο κ. Μ. Ντράγκι δήλωσε πως …«… Η ΕΚΤ είναι απίθανο να βοηθήσει περαιτέρω την Αθήνα…»…
Οφειλέτες πλέον πολλοί, Εφορίας και Τραπεζών, δεν πληρώνουν. Πολλά ξένα funds αγνοούν το Χρηματιστήριό μας. Απορρίπτεται από τις τράπεζες κάθε ελληνικό ομόλογο (Καθημερινή 11.11.).
Στον καταιγισμό της καταστροφής προστέθηκε (και) δήλωση Σώϋμπλε (Εστία 9.11.) ότι η από Ιουλίου αναμενόμενη δόση των 31,5 δις, πάντως, θα καθυστερήσει. Το Βήμα της 11.11 διερμήνευσε γενική αγανάκτηση. Παραγνωρίζεται, όμως, ότι εμείς καθυστερήσαμε να ψηφίσουμε τα μέτρα που, άλλωστε, η δικαιοσύνη μας θεωρηθεί και άκυρα (!!!). Παραβλέπεται, ακόμη, ότι έχουμε τύχει του μεγαλύτερου προγράμματος βοηθείας όλων των εποχών, ύψους 340 δις (Ι. Στουρνάρας Καθημερινή 1.9. σελ. 3).
Οι “μνημονιακές” δυνάμεις δεν κατάφεραν να συμμορφωθούν προς το αίτημα των καιρών. Της αποκατάστασης, δηλαδή, κράτους ολιγάριθμου και αποτελεσματικού (!). Αυτό μάλιστα παράλληλα προς ανάδειξη οικονομίας ανταγωνιστικής. Αναπτυσσόμενης, δηλαδή – φύσει – διαρκώς υψηλώτερα προς ικανοποίηση στόχων επιχειρηματικών, αλλά και διεύρυνση του εθνικού πλούτου προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.
Το κράτος δεν αποκήρυξε την φασίζουσα πελατειακή του οργάνωση. Διατηρήθηκε πολυάριθμο. Εξαθλίωσε τους λειτουργούς του. Το παράπονο του Προέδρου Β. Κόκκινου (Εστία 9.11.) είναι εύλογο. Ο δικαστής είναι άρχων. Σήμερα, υπό συνθήκες καταναλωτικής κοινωνίας, δεν είναι ανεκτό να είναι και άρχων και πένης (!). Μισθός εισαγωγής στο σώμα – μικτός – εξ € 1.300 είναι εξευτελιστικός.
Ευρύτερα, λειτουργικό κράτος σημαίνει: Ένταξη εκεί λίγων, ακριβά πληρωμένων, τακτικά ελεγχομένων και αποτελεσματικών.
Η ανέχεια καλλιεργεί κοινωνικό φθόνο. Βιώνουμε, ήδη (και) την πατριωτική ερμηνεία του νόμου. Η αξιοπρέπεια και η περιουσία των ιδιωτών υποβαθμίζονται χάριν του δημοσίου. Αυτό με δικαστικές αποφάσεις παρανομεί χωρίς συνέπειες. Φθάνουμε έτσι σε φάση πατριωτικού αυτοχειριασμού. Η Ελλάς έχει παύσει να είναι κράτος δικαίου (!!!). Γελοιοποιείται, απομονώνεται. Επιτείνεται η ασφυξία και το μαρτύριο των κατοίκων της. Οι εγκληματικά επίορκοι θερίζουν. Εκβιάζουν απροκάλυπτα. Και εισπράττουν ατιμώρητα. Οι εύποροι, κυρίως, καταδιώκονται. Βεβαιώνονται εναντίον τους φόροι εκδήλως μη οφειλόμενοι. Η δικαστική τους προστασία είναι ανύπαρκτη. Θεριεύει η ανηθικώτερη μορφή φοροδιαφυγής:Είναι η κατά νόμο, π.χ. επιδόματα γραφείων βουλευτών, εξοπλισμοί γραφείων, αμοιβές συνεργατών, αυτοκίνητα κ.ο.κ.
Οι πετυχημένοι αναγκάζονται να φύγουν. Και φεύγουν, κατά κύματα. Ο,τι μένει είναι ό,τι αδυνατεί να φύγει. Και ό,τι αδυνατεί να φύγει – κατά κανόνα – δεν είναι κατάλληλο για ό,τι χρειάζεται (η χώρα) ώστε να αποφύγει την πλήρη διάλυση.
Εστία 13.11.: Εγκρίθηκε στο Eurogroup διετής παράταση προσαρμογής μας. Παγιδευθήκαμε όμως έτσι. Απαιτούνται 32,6 δις. Η τρόικα δεν τα καταβάλει. Η Ελλάς δεν τα διαθέτει. Κινείται, άρα, διαδικασία αποχωρισμού μας.
Γεννηθήτω φως στις διάνοιες διοικούντων και διοικουμένων, ώστε όλοι να δουν τα στοιχειώδη: Κυρίως ότι αποτελεί παρελθόν ο πακτωλός των φθηνών δανείων. Ότι έχουμε ανάγκη εγχώριας παραγωγής, ώστε να επιβληθούμε στους βαλκάνιους γείτονες – ανταγωνιστές. Αυτοί έχουν υποδεχθεί χιλιάδες ελληνόκτητες επιχειρήσεις. Είναι εθνική ανάγκη να παύσουμε να εισάγουμε, περίπου, τα πάντα (!!!). Η μαζική έξοδος (με ζημίες) διεθνών κεφαλαίων, συρρικνώνει τις πιθανότητες έλευσης νέων επενδύσεων εξωτερικού.
Αν αυτά δεν γίνουν αμέσως, ως κοινή συνείδηση, δεκτά, αγόμεθα ασφαλώς, προς κ. Τσίπρα.
Βεβαίως θ’ αποτύχει. Διεθνής είναι η πείρα. Όμως, η προσπάθεια επιβολής με την επικουρία και του ΚΚΕ, θα είναι οδυνηρή.
Εν τω μεταξύ (και) η Τουρκία καραδοκεί.
