Πριν από τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα συνέβη ένα τραγικό περιστατικό: ένας αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε ένα παιδί μόλις 15 ετών. Το πιθανότερο είναι ότι δεν ήθελε να τον δολοφονήσει -σιγά μην ξέρουν τόσο καλό σημάδι οι ειδικοί φρουροί- αλλά το κακό έγινε. Το παιδάκι έπεσε νεκρό, το όργανο της τάξης δικάστηκε καταδικάστηκε με τη βαρύτερη ποινή και φυλακίστηκε. Ο φόνος δημιούργησε κύματα συγκίνησης στη νεολαία, τα οποία καβαλίκεψαν οι γνωστοί-άγνωστοι και στο πρώτο τραγικό περιστατικό πρόσθεσαν και το δικό τους. Το κέντρο της Αθήνας κάηκε, μαγαζιά λεηλατήθηκαν, ιστορικά κτίρια υπέστησαν καταστροφές κ.λπ.
Ζήσαμε μια εξέγερση μεταμοντέρνα. Δεν αναφερόμαστε μόνο στα συνθήματα που ακούστηκαν«ο σκύλος μου τρελάθηκε με γάτα ζευγαρώνει, μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι», ούτε στις καταλήψεις των χώρων πολιτισμού από νέους που μάς συστήθηκαν ως «οι μαύροι κύκνοι, τα όμορφα παπιά, η στριγκλιά της Ζιζέλ, το παραπάτημα της μπαλαρίνας». Αναφερόμαστε κυρίως στο φαντασιακό υπόβαθρο της εξέγερσης που είχε βασικό σύνθημα «το κράτος δολοφονεί». Να σημειώσουμε ότι εκείνη την εποχή ο εκτελεστικός βραχίονας του «δολοφονικού κράτους» ήταν ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος, ως γνωστόν, μένει ατάραχος ό,τι και αν γίνεται μπροστά του.
Εκτοτε το ελληνικό επετειολόγιο απέκτησε έναν νέο σταθμό. Η 6η Δεκεμβρίου μεταμορφώθηκε σε «μέρα του Αλέξη»:γίνονται δύο διαδηλώσεις (ο ΣΥΡΙΖΑ τρέχει και στις δύο)· ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναρτά στην προσωπική του σελίδα του facebook ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη «Καλό ταξίδι αλαργινό καράβι μου, // στου απείρου και της νυχτός την αγκαλιά, // με τα χρυσά σου φώτα»· η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ φαντασιώνεται επιθέσεις στα χειμερινά ανάκτορα και η Ν.Δ. απαντά εμφυλιοπολεμικά.
Γιατί όμως έχουμε τις «μέρες του Αλέξη» και όχι του Μιχάλη (Καλτεζά, ο οποίος επίσης φονεύθηκε από πυρά αστυνομικού) ή του Κουμή και της Κανελλοπούλου που άφησαν την τελευταία τους πνοή, διαδηλώνοντας για το Πολυτεχνείο;
Γιατί δεν έγινε ποτέ μια διαδήλωση για να διαμαρτυρηθεί η νεολαία για τον άδικο χαμό εικοσιενός παιδιών στα Τέμπη το 2002;
Σύμφωνοι, είναι άλλο να σκοτώνεται ένα παιδί από πυρά αστυνομικού κι άλλο να χάνονται 21 σε τροχαίο. Αλλά αν σκεφθούμε ψύχραιμα ήταν ίδια η εγκληματική αβελτηρία των αρχών για να γίνει το κακό: στην πρώτη περίπτωση άφησαν ανεξέλεγκτο και αναξιολόγητο ειδικό φρουρό να κυκλοφορεί οπλισμένος, και στη δεύτερη περίπτωση αφήνουν ακόμη φορτηγατζήδες να κυκλοφορούν στις εθνικές οδούς χωρίς σοβαρούς ελέγχους.
Το πραγματικό -πέρα από τις συνωμοσιολογικές θεωρήσεις- αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις ήταν νεκρά παιδιά…
Η «μέρα του Αλέξη» είναι η συνισταμένη πολλών επιδιώξεων και παραγόντων:
Είναι τα προβλήματα που τώρα -και όχι τότε- έγιναν εκρηκτικά. Είναι εκείνοι που φαντασιώνονται ότι χρειάζεται μια μόνο σπίθα για να γίνει η γη κόκκινη. Είναι οι συνήθεις μπάχαλοι που ζουν και προετοιμάζονται για τις ημέρες των καταστροφών. Είναι τα παιδιά που έζησαν τη μέθη του δρόμου, ένιωσαν την αδρεναλίνη του αγώνα και θέλησαν με κάποιο (έστω ηροστράτειο) τρόπο να αφήσουν το στίγμα τους στην Ιστορία. Είναι κυρίως η απόγνωση των νέων παιδιών που τροφοδοτείται από ένα σύστημα, το οποίο τότε και πολύ περισσότερο τώρα δεν τους αφήνει να εκτονωθούν δημιουργικά· δεν τους επιτρέπει να προκόψουν.
Είναι δεκάδες οι παράγοντες που φτιάχνουν τα σύμβολα. Και αφού γίνουν, τότε αρχίζει η εκμετάλλευσή τους. Οπως γίνεται την 6η Δεκεμβρίου κάθε χρόνου…
