Του Μάριου Ευρυβιάδης
Διπλά εγκλωβισμένος θα βρεθεί ο καινούριος ένοικος του Προεδρικού Μεγάρου τον Φεβρουάριο. Το άμεσό του πρόβλημα θα είναι η οικονομία και ο εκβιασμός που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη από το ευρωπαϊκό σκέλος της Τρόικα για τις προϋποθέσεις υπογραφής του περιβόητου Μνημονίου και της συναφούς Δανειακής Σύμβασης. Ο εκβιασμός αυτός είναι ταυτόχρονα οικονομικός αλλά και εξέχων πολιτικός.
Ο δεύτερος εγκλωβισμός αφορά στις λεγόμενες ενδοκυπριακές και μάλιστα «κυπριακής ιδιοκτησίας», συνομιλίες. Αυτές έχουν εκφυλισθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε μόνο μια κατάληξη μπορούν να έχουν. Αυτή είναι η κατάλυση του κράτους, για την προεδρία του οποίου βρισκόμαστε τις μέρες αυτές σε προεκλογική διαδικασία με τους υποψήφιους να διαγκωνίζονται ως προς το ποιος καλύτερα θα εξυπηρετήσει το εθνικό συμφέρον. Εθνικό συμφέρον δεν μπορεί να νοείται κατάλυση του κράτους.
Επειδή οι γνώσεις μου για τα οικονομικά δεν ξεπερνούν αυτές της κοινής λογικής θα περιορισθώ, επί του προκειμένου, σε κάποιες «κοινής λογικής» παρατηρήσεις και διαπιστώσεις. Οι Τροϊκανοί της ΕΕ θέτουν πέραν των γνωστών συνταγών για περικοπές στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μαξιμαλιστικά δείγματα γραφής των οποίων έχουμε και στην Ελλάδα, δυο τουλάχιστον δημόσιους όρους και πιθανόν και ένα ανομολόγητο.
Οι δημόσιοι, αφορούν στην ιδιωτικοποίηση ημικρατικών οργανισμών όπως είναι η ΑΗΚ και η CYTA και, βέβαια, στο ζήτημα του ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Το ξέπλυμα μαύρου χρήματος είναι η άλλη, η αθέατη πλευρά των χαμηλών φορολογικών συντελεστών που αφορούν στη δραστηριότητα ξένων εταιρειών, υπεράκτιων και μη στην Κύπρο. Οι ανομολόγητος όρος αφορά σε διαδικασίες για την «επιτήδεια» υφάρπαξη του κυπριακού ενεργειακού πλούτου.
Με τη σημερινή κατάντια της κυπριακής οικονομίας, απότοκο δυστυχώς πρακτικών δεκαετιών αλλά με καταλύτη τα modi operandiτων «πτωχοτραπεζιτών» της Λευκωσίας, δεν βλέπω πως θα αποφευχθούν ιδιωτικοποιήσεις ημικρατικών οργανισμών. Σε μια τέτοια περίπτωση το λιγότερο που πρέπει να αναμένουν οι πολίτες από μια τέτοια εξέλιξη, πέραν του περιορισμού στο βαθμό του δυνατού μιας «λεηλασίας», είναι αποτελεσματικότητα και χαμηλές τιμές από τους ιδιώτες. Να μην έχει δηλαδή η ΑΗΚ, για παράδειγμα, την τύχη των αντίστοιχών της στην Καλιφόρνια όπου η ιδιωτικοποίηση της παραγωγής ηλεκτρισμού κατέληξε σε συνεχή blackouts και υψηλές τιμές –μέχρι που η Καλιφόρνια τις … επανακρατικοποίησε και αφού βέβαια οι πολίτες πλήρωσαν σε χρυσάφι το μάρμαρο.
Ως προς το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος εδώ, το πολιτικό παιχνίδι είναι όσο πιο «βρώμικο» γίνεται. Η Κύπρος έχει το δικό της μερίδιο σε ένα παιχνίδι όπου πρωταγωνιστές είναι οι Εγγλέζοι. Το ξέπλυμα γίνεται μέσω του Σίτυ, κυρίως, αλλά και μέσω των διαφόρων φορολογικών εγγλέζικων παραδείσων που είναι τεχνικά εκτός ΕΕ αλλά υπό εγγλέζικη κυριαρχία. Ακολουθούν όλα τα άλλα μέλη της ΕΕ, όπως η Γερμανία για παράδειγμα. «Μάστορας» στο παιχνίδι είναι και η Ελβετία (η μεγαλύτερη μαυραγορά κλεμμένων αρχαιοτήτων και έργων τέχνης του κόσμου μέσω των οποίων γίνεται το ξέπλυμα) αλλά και άλλα κράτη όπως το Βέλγιο, το Λίχτενστάιν, το Λουξεμβούργο κλπ. Στο «ξέπλυμα» μαύρου χρήματος, η Κύπρος «παίζει» στο μέσο όρο. Επιπλέον στην περίπτωση της Ελβετίας υφίσταται από τα πράγματα μια κρυφή κατανόηση. Το ξέπλυμα στην Ελβετία βολεύει όλους, όπως η Ελβετία βόλευε Χίτλερ και Συμμάχους, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν ήταν και τότε «ουδέτερη».
Το πρόβλημα με την Κύπρο δυστυχώς είναι ότι οι Ευρωπαίοι συνέταιροί της στο ξέπλυμα την βρήκαν στο «κρόδομα», εκεί που την πήρε η βουλιμία των ταγών της. Και ανερυθρίαστα την εκβιάζουν ότι θα την σπρώξουν στο κενό αν δεν βγεί από το παιχνίδι, κυρίως με τους Ρώσους, για να μεγαλώσει το δικό τους μερίδιο ξεπλύματος. Έτσι, απλά και όμορφα, είναι τα πισωμαχαιρώματα στη μεγάλη μας Ευρωπαϊκή οικογένεια. Όπως σε κάθε καλή οικογένεια.
Εκεί που τα πράγματα μπορούν να εξελιχθούν σε άκρως επικίνδυνα είναι στον ανομολόγητο εκβιασμό που διαβάζουμε ότι είναι μέρος των προϋποθέσεων για την υπογραφή του Μνημονίου / Δανειακής Σύμβασης και αφορά στα ενεργειακά αποθέματα της Κύπρου. Ότι δηλαδή πρέπει και αυτά να κεφαλαιοποιηθούν υπέρ των δανειστών, όπως έχει ήδη γίνει στην Ελλάδα όπου όλος ο κρατικός πλούτος είναι ουσιαστικά δεσμευμένος για την αποπληρωμή των δανειστών.
Εδώ τα πράγματα γίνονται εξόχως πολιτικά. Γιατί; Διότι η ανακάλυψη υδρογονανθράκων στην περίπτωση της Κύπρου δεν είναι απλά ένα οικονομικό ζήτημα όπως στη Νορβηγία, για παράδειγμα. Είναι στρατηγικό. Ως τέτοιο έρχεται ως «από μηχανής Θεός» όχι μόνο να εξισορροπήσει την Τουρκία και τους πάτρωνές της, κυρίως τους Εγγλέζους, αλλά να δημιουργήσει και τις προϋποθέσεις ανατροπής των ισορροπιών υπέρ της Κύπρου. Ως συνέπεια, εφόσον υπάρχει βέβαια η πολιτική βούληση η Κύπρος θα μπορεί να ξεφύγει, να ξεφύγει δηλαδή ο νέος Πρόεδρος από τον δεύτερο εγκλωβισμό, αυτό των ενδοκυπριακών συνομιλιών που νομοτελειακά θα καταλήξουν στην κατάλυση του θεσμού του και του κράτους που θα προεδρεύει.
Μετά την τούρκικη εισβολή, η πρώτη ευκαιρία που παρουσιάστηκε για τον απεγκλωβισμό της Κύπρου από την εκφυλισμένη ήδη διαδικασία των συνομιλιών, ήταν μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή η ευκαιρία ευνουχίστηκε δυστυχώς πολύ γρήγορα (και με μερική δική μας υπαιτιότητα) αλλά κυρίως λόγω των μηχανορραφιών σε δυτικά κέντρα εξουσίας που κατάντησαν τη Γραμματεία του ΟΗΕ ανδράποδό τους. Η ένταξη στην ΕΕ προσέφερε πολιτικό οξυγόνο στην Κύπρο και διεύρυνε τις διαπραγματευτικές της δυνατότητες. Αυτό θεωρήθηκε απαράδεκτο και οι ίδιοι μηχανισμοί κινήθηκαν για να ελαχιστοποιήσουν, αφού δεν μπορούσαν να ακυρώσουν, τη χρήση των ευρωπαϊκών κεκτημένων από την Κύπρο.
Η δεύτερη ευκαιρία είναι αυτή των υδρογονανθράκων. Η στρατηγική διαχείρισή τους μπορεί όχι μόνο να ακυρώσει τις μηχανορραφίες μέσα στην ΕΕ, αλλά και να καταστήσει την Κύπρο ισχυρό παράγοντα εντός και εκτός ΕΕ. Όλοι όμως αυτοί που δεν θέλουν να έχει η Κύπρος την οποιαδήποτε μορφή αυτονομίας, αυτοί που καταπολεμούν τις δημοκρατικές εξελίξεις στην Κύπρο που αναπόφευκτα θα παράξουν και δημοκρατική λύση στο κυπριακό, αυτοί που πασχίζουν και πάσχιζαν να μετατρέψουν τους Κύπριους σε ανδράποδα και τη χώρα τους σε πολιτική σατραπεία, κατανοούν απόλυτα ότι ο παράγων «υδρογονάνθρακες» μπορεί να λειτουργήσει ως απελευθερωτής της Κύπρου από τους πολιτικούς, στρατιωτικούς αλλά και πρόσφατα «οικονομικούς» εκβιαστές και καταπιεστές της.
Θεωρώ δεδομένο ότι μεταξύ, τουλάχιστον Άγκυρας, Λονδίνου και Γραμματείας του ΟΗΕ, γίνεται επεξεργασία σχεδίων για την ποδηγέτηση του στρατηγικού αυτού όπλου. Σε πρώτη φάση αυτό επιδιώκεται να γίνει μέσω της «κυπριακής ιδιοκτησίας» διαπραγματεύσεων και με πρωταγωνιστή τον ατζέντη της Γραμματείας του ΟΗΕ στην Κύπρο, τον γνωστό μας Ντάουνερ. Η όλη «υδρογονονθαρκολογία» που έχει προκύψει πρόσφατα στην Κύπρο και που εμπλέκει την Τουρκία παίζει ακριβώς προς αυτήν την κατεύθυνση – παίζει το παιχνίδι αυτών που δεν θέλουν την Κύπρο ελεύθερη, δημοκρατική και ευημερούσα. Αυτών που την θέλουν σατραπεία της Άγκυρας.
Εναπόκειται λοιπόν, στον καινούριο Πρόεδρο να ανταποκριθεί στη διττή αυτή πρόκληση και να απεγκλωβίσει μια και καλά την Κύπρο και τον λαό της από οιονεί εκβιασμούς και επερχόμενες δουλείες. Το έργο του θα είναι ηράκλειο. Αλλά θα έχει ως εργαλεία το όπλο της νωπής δημοκρατικής εντολής, τη νομική υπόσταση του κράτους με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και το από μηχανής Θεό εργαλείο των υδρογονανθράκων.
Αυτά δεν είναι καθόλου αμελητέα όπλα. Επιτρέπουν στην Κύπρο να είναι αυτόνομο υποκείμενο, παίκτης του συστήματος και όχι αντικείμενο και κλωτσοσκούφι. Στο διακρατικό σύστημα δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα κράτη. Υπάρχουν μικροί και μεγάλοι ηγέτες και συναφή σύνδρομα.
