Του Νίκου Κοτζιά
Γιατί η πλειοψηφία του λαού, δημοκρατική και αντιμνημονιακή παραμένει κατακερματισμένη; Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν πολλές αιτίες, όπως ο φόβος, η συνήθεια, η κατάθλιψη και απαισιοδοξία, η κούραση. Θα ξεχώριζα όμως, εντέλει, ως κυριότερο την έλλειψη πίστης ότι μπορούν τα πράγματα να αναστραφούν, ότι αξίζει τον κόπο.Τι είναι αυτό που μπορεί να ξαναδώσει σε αυτή την πλειοψηφία κουράγια θέληση δράσης; Να παλέψει το άθλιο σήμερα, για να αποτρέψει την ολική καταστροφή αύριο; Να κτίσει μέλλον, ελπίδα και προοπτική; Νομίζω ότι το κλειδί είναι η ύπαρξη μιας πολιτικής πρότασης που να πείθει όχι μόνο για την ορθότητα της, αλλά και ότι μπορεί να συγκεντρώσει τις απαραίτητες δυνάμεις υλοποίησης της.
Για να γίνει αυτό, χρειάζονται δύο πράγματα: α) καλά επεξεργασμένο ελάχιστο πρόγραμμα, άμεσης υλοποίησης και με όραμα. Β) Δημιουργία ενός συμμαχικού μετώπου που θα φέρει στην κυβερνητική εξουσία αυτές τις δυνάμεις.Ας προσέξουμε, δεν είναι μόνο το πρόγραμμα, είναι και η συγκέντρωση των δυνάμεων. Το υπογραμμίζω διότι η προπαγάνδα του Συστήματος Παρακμής υποδεικνύει στην αντιπολίτευση ότι δεν έχει πειστικό πρόγραμμα, ενώ δεν έχει ούτε εκείνη. Εκείνο που επιμελώς κρύβει είναι το πραγματικό της πλεονέκτημα. Ότι χάρη στην κυβερνητική εξουσία έχει ενοποιήσει τις δυνάμεις που θεωρούν το μνημόνιο απαραίτητο για την ύπαρξή τους. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν ντράπηκαν να συγκυβερνήσουν με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ και με πρώην στελέχη χουντικών οργανώσεων. Όπως δεν είχαν και καμία αναστολή να συμπορευτούν με την μνημονιακή ΔΗΜΑΡ. Αντίθετα, τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης δεν έχουν μια ευρύτερη αντίληψη για τη συμμαχία των μερών της που είναι πλειοψηφία στο λαό.Μέσα στην κρίση, δυστυχώς, για πρώτη φορά στην ιστορία της Αριστεράς τα κόμματά της, δεν επιδιώκουν να συνεργαστούν με διαφορετικές δυνάμεις. Με άλλα λόγια δεν έχουν ένα ηγεμονικό σχέδιο συμμαχιών.
Το μεν ΚΚΕ έχει περιχαρακωθεί στις μακρόχρονες προγραμματικές του θέσεις. Θέτει ως προϋπόθεση συνεργασίας την συμφωνία με τον πυρήνα τους. Απαιτεί, δηλαδή, την προσχώρηση στις αντιλήψεις του. Αυτή η πολιτική, όμως, δεν ψάχνει για συμμάχους, αλλά για «φίλους» δίπλα στα μέλη.Από τη μεριά του ο Σύριζα έχει μπερδέψει την ενότητα των γραμμών της ριζοσπαστικής αριστεράς με μια πολιτική συμμαχιών. Η ιστορία είναι γνωστή. Ο πυρήνας του ως Συνασπισμός, διαμόρφωσε το συμμαχικό σχήμα του Σύριζα. Ήταν μια πολιτική στα παλιά του μέτρα. Σήμερα, όμως, που έχει αλλάξει το μέτρο για την πολιτική του, εξακολουθεί να μην αντιλαμβάνεται ότι η πολιτική των συμμαχιών δεν είναι η πολιτική μετατροπής εν δυνάμει συμμάχων σε συνισταμένες του. Με αυτό τον τρόπο κάνει κακό στον εαυτό του, αλλά και στις δυνάμεις που επιζητούν συμμαχίες, όχι προσχωρήσεις. Έλλειψη πολιτικής συμμαχιών έχουν και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Και αυτοί αναζητούν συμφωνίες στον «χώρο τους» παρά στη μεγάλη λεωφόρο ενοποίησης της κατακερματισμένης πλειοψηφίας.Σήμερα, στην πολιτική σκηνή, από τη σκοπιά του δημοκρατικού αντιμνημονιακού κινήματος, όλα τα κόμματα που αυτοκατατάσσονται σε αυτό είναι απαραίτητα. Περισσότερο από όλα ο Σύριζα.
Τίποτα το ουσιαστικό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την αξιωματική αντιπολίτευση. Όμως, ταυτόχρονα, δεν μπορεί να κάνει από μόνος του το μεγάλο άλμα και μάλιστα με σταθερότητα και συνέπεια. Και αυτό διότι ενώ έχει την πρωτοκαθεδρία ανάμεσα στους δημοκράτες αντιμνημονιακούς, δεν έχει την ηγεμονία.Εάν οι δυνάμεις της δημοκρατικής ανασυγκρότησης της χώρας δημιουργούσαν ένα ευρύ μέτωπο, βάζω στοίχημα ότι από την επομένη, η κατακερματισμένη πλειοψηφία θα αποκτούσε συνείδηση των δυνατοτήτων της να αλλάξει τη χώρα, ενώ, επιτέλους, θα έπνεε στη χώρα άνεμος αισιοδοξίας.
