Η Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία της Γερμανίας

Του Άρη Τερζόπουλου

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει πια. Τη θέση αργά αλλά σταθερά καταλαμβάνει η Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία της Γερμανίας, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Οι πρόσφατες εκλογές στην Ιταλία είχαν ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα. Πέρα από τα δυο κόμματα που διεκδικούσαν την εξουσία, τους σοσιαλιστές του Μπερσάνι και το κόμμα του Μπερλουσκόνι, ένα άλλο νεοπαγές κόμμα που είχε σαν ιδρυτή του, έναν κωμικό τον Μπέπε Γκρίλο, πήρε σχεδόν ίσα ποσοστά με τους άλλους δυο. Το κόμμα του πρώην πρωθυπουργού τεχνοκράτη Μόντι , απλώς καταποντίστηκε αφού μόλις που πλησίασε το 10%.

Έτσι με τα τρία πρώτα κόμματα να συγκεντρώνουν, από ένα περίπου30% και με τον Μπέπε Γκρίλο να μην δέχεται να συνεργαστεί με κανέναν, η Ιταλία περνάει μια περίοδο ακυβερνησίας, μέχρις ότου βρεθεί κάποια λύση ή μέχρις ότου προκηρυχτούν καινούργιες εκλογές. Πολλοί πήραν την περίπτωση του Μπέπε Γκρίλο στην πλάκα. Πως μπορεί ένας κωμικός, να συναγωνίζεται κάποια κόμματα που εν πάση περιπτώσει, έχουν κάποια χρόνια πολιτικής πείρας και γνωρίζουν το πώς διακλαδώνονται τα μονοπάτια της εξουσίας και οι πολιτικές διαπραγματεύσεις και ίντριγκες. Και όμως παρ’ όλα αυτά ο Μπέπε Γκρίλο ήταν αυτός που είδε πρώτος απ’ όλους και καθαρά, αυτός που είδε καθαρά τι συμβαίνει, ο πρώτος που κατάλαβε που οδηγεί το μέλλον που διαμορφώνει η Γερμανία. Η περίπτωση του Μπέπε Γκρίλο ήταν ότι πιο σοβαρό και ουσιαστικό έχει συμβεί στη Ευρωπαϊκή Ένωση τα τελευταία χρόνια. Ήταν ο πρώτος που είπε «όχι» στη Γερμανία και ο πρώτος που επιχειρεί να απαλλάξει την Ιταλία από τα νύχια του Τέταρτου Ράιχ, που βρίσκεται εν τη γενέσει του.

Θυμάστε μια εποχή πριν από τέσσερα πέντε χρόνια, τότε που όλοι ακόμα κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου. Ήταν η εποχή που οι Σύνοδοι Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα γιούρογκρουπ περνούσαν περίπου απαρατήρητα. Ήταν τότε που νομίζαμε ότι ανήκαμε σε μια ένωση ισοτίμων κρατών, όπου όλοι έλεγαν την άποψή τους για το ένα ή για το άλλο θέμα και τελικά βρισκόταν μια κοινή συνισταμένη, έβγαινε κάποιο κοινό ανακοινωθέν και όλοι γύριζαν σπίτι τους ευχαριστημένοι. Ήταν μια άλλη εποχή που κανείς δεν φανταζόταν τα προβλήματα που θα ξεπρόβαλαν, ούτε και την πορεία που θα έπαιρνε αυτή η οικειοθελής ένωση ανεξαρτήτων κρατών που πλέον συνδεόντουσαν τα 17 από αυτά και με ένα κοινό νόμισμα. Όλα αυτά άλλαξαν όταν τον Οκτώβρη του 2009 διαπιστώθηκε η επικίνδυνη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και όταν μετά από δραματικές διαβουλεύσεις επτά ολόκληρων μηνών, η Ελλάδα εντάχθηκε στον μηχανισμό στήριξης με την συνδρομή του ΔΝΤ. Από τότε και σταδιακά η Ευρωπαϊκή Ένωση έπαψε να λειτουργεί , όπως στο παρελθόν. Με την πάροδο των μηνών οι διαβουλεύσεις με τη Ελλάδα περιορίστηκαν σ’ ένα άτυπο Διευθυντήριο με πρωταγωνιστές την Γερμανία και τη Γαλλία, την Μέρκελ και τον Σαρκοζί. Οι υπόλοιποι απλώς παρακολουθούσαν και προσυπέγραφαν όσα αποφάσιζε η Γερμανία και η Γαλλία. Μετά την ήττα του Σαρκοζί και τη ανάδειξη του Φρανσουά Ολλάντ στην Προεδρία της Γαλλίας, τα πράγματα άλλαξαν ακόμη περισσότερο. Ο ρόλος της Γαλλίας περιορίστηκε και έμεινε μόνο η Γερμανία να αποφασίζει για τις τύχες της Ευρώπης και κυρίως για τα κράτη που κινδύνευαν οικονομικά. Τώρα πια είναι φανερό ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έτσι όπως την γνωρίζαμε παλιότερα δεν υπάρχει πια. Τώρα θα ήταν πιο ακριβές να μιλάμε για την Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία της Γερμανίας. Και συγχρόνως παλιά φαντάσματα και τρομακτικές μνήμες, άρχισαν και πάλι να πλανώνται πάνω από τον ουρανό της Ευρώπης, αλλά και ολόκληρο του κόσμου. Αυτή την εποχή σε άρθρα εφημερίδων, περιοδικών, αλλά και σε ηλεκτρονικές ιστοσελίδες θα δείτε να κάνουν την εμφάνισή τους κείμενα, για την γέννηση ενός Τέταρτου Ράιχ, καλυμμένου ακόμα πίσω από ένα οικονομικό προσωπείο.

Τι έχει απομείνει σήμερα από αυτό που κάποτε νομίζαμε ότι ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση; Από την ένωση των ευρωπαϊκών κρατών, σε μια σχέση ισοτίμων εταίρων, μακριά από τους παλιούς εθνικισμούς και τις πολεμικές συρράξεις και τα δράματα που είχαν προκαλέσει στο παρελθόν, μια ένωση με βασική αρχή την αλληλεγγύη, που με την πάροδο του χρόνου θα οδηγούσε σε ομοσπονδιοποίηση κατά το πρότυπο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής; Από αυτό το ελπιδοφόρο όραμα των λαών της Ευρώπης, σήμερα δεν έχει απομείνει τίποτα. Από αυτό που νομίζαμε ότι ήταν και θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ένωση, σήμερα έχει απομείνει κάτι που περισσότερο θυμίζει μαφιόζικη οργάνωση παρά οτιδήποτε άλλο, μια και οι αδύναμοι ή όσοι εν πάση περιπτώσει βρίσκονται σε ανάγκη δανεισμού, εξαναγκάζονται σε υποχωρήσεις που μόνο μια μαφιόζικη οργάνωση θα επέβαλε. Σήμερα λοιπόν επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται μια Γερμανία, που όσο πάει και περισσότερο θυμίζει τις μέρες του Τρίτου Ράιχ, και επιβάλλει τις αποφάσεις της σε όλη την Ευρώπη. Δίπλα στην Γερμανία βρίσκονται οι κολαούζοι της, η Αυστρία, η Ολλανδία και η Φινλανδία. Στον περίγυρο βρίσκονται κάποια άλλα μικρά κράτη, σαν το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο ή την Λετονία και άλλα που δεν παίζουν κανένα ρόλο, πέρα από αυτόν του κομπάρσου. Υπάρχει και η Γαλλία η οποία φαίνεται να έχει καταληφθεί από ένα πρωτοφανές κόμπλεξ κατωτερότητας, ίσως εξ αιτίας της ταπεινωτικής ήττας που υπέστη από την Γερμανία στον πόλεμο. Και στην αντιπέρα όχθη βρίσκονται οι χώρες του Νότου. Η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελλάδα και πρόσφατα η Κύπρος, που η κάθε μια ζει αυτή την εποχή το δικό της δράμα.

Το όραμα της Γερμανίας να κυριαρχήσει σε ολόκληρη την Ευρώπη δεν είναι καινούργιο. Έχει διάρκεια τουλάχιστον ενός αιώνα. Το επιχείρησε για πρώτη φορά με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όπου αφού αιματοκύλισε ολόκληρη την Ευρώπη, τελικά ηττήθηκε, για να της επιβληθεί μια ταπεινωτική ειρήνη με την Συνθήκη των Βερσαλλιών. Στα χρόνια που ακολούθησαν και μετά από πολλές περιπέτειες γεννήθηκε τελικά ο Ναζισμός και το τέρας του Τρίτου Ράιχ. Η Ευρώπη άργησε να αντιληφθεί αυτό που είχε γεννηθεί και υποτίμησε την επιθετικότητα της Γερμανίας, όταν προσάρτησε την Αυστρία και την Τσεχοσλοβακία, ακολουθώντας μια πολιτική κατευνασμού. Τα τέρατα δεν κατευνάζονται όμως. Απλώς παίρνουν θάρρος από την υποχωρητικότητα των θυμάτων. Η επίθεση στην Πολωνία διέλυσε τις αυταπάτες και έτσι ξεκίνησε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, που σιγά σιγά τύλιξε στις φλόγες του ολόκληρο τον κόσμο, κάτι που στοίχισε τη ζωή σε περίπου 70 εκατομμύρια ανθρώπους. Στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι σήμερα , όλοι νομίζαμε ότι όλα αυτά ανήκαν πια στο παρελθόν. Ότι και η Γερμανία ήταν πια μια άλλη χώρα, πιο πολιτισμένη σ’ έναν κόσμο επίσης πιο πολιτισμένο. Δυστυχώς όλα αυτά ήταν επίσης μια μεγάλη αυταπάτη. Η Γερμανία διαπιστώνοντας την ισχύ της σε μια Ευρώπη που παλεύει με την οικονομική κρίση, δυστυχώς μεταμορφώθηκε και πάλι σε τέρας. Στο τέρας ενός Τέταρτου Ράιχ, που αυτή τη φορά έχει με το μέρος της και ένα άλλο τέρας, το τέρας του καπιταλισμού που έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε ολόκληρο τον κόσμο.

Οι Γερμανοί όπως και όλοι οι λαοί του κόσμου έχουν κι αυτοί τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Στα προτερήματά τους μπορούμε να εντάξουμε την πειθαρχία, την εργατικότητα, την δημιουργικότητα και την επιμονή. Τα ελαττώματά τους δυστυχώς είναι πολύ κακόηχα: Νταχάου, Άουσβιτς, Μπέργκεν Μπέλσεν και τόσους άλλους πασίγνωστους «τουριστικούς» προορισμούς για τους δυστυχείς «τουρίστες», κυρίως Εβραίους εκείνης της εποχής, αλλά και κάθε άλλου, που σκεφτόταν διαφορετικά από το ναζιστικό καθεστώς. Όλοι οι λαοί του κόσμου, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, σε εποχή πολέμου, έχουν κάνει αγριότητες. Αλλά τέτοιου είδους αγριότητα, όπως αυτές των γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου εξοντώθηκαν συστηματικά πάνω από 6 εκατομμύρια άνθρωποι, δεν έχουν συμβεί σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου. Είναι κι αυτά ανάμεσα στα άλλα που νομίζαμε ότι ανήκουν στο παρελθόν. Δυστυχώς, η πραγματικότητα αποδεικνύει, ότι κάποια φαντάσματα από το παρελθόν έχουν ξυπνήσει και πάλι. Μόνο που αυτά επιβάλλονται για την ώρα, και σερβίρονται μ’ ένα «πολιτισμένο» οικονομικό περιτύλιγμα. Όλοι προσπαθούν να εξηγήσουν τις επιλογές της Γερμανίας, με όρους οικονομικούς ή έστω και πολιτικούς. Δεν μπορούν να δουν το τέρας που έχει ξυπνήσει. Πάνω από την Γερμανία πλανάται και πάλι το φάντασμα του Χίτλερ, του Γκέμπελς, του Χίμλερ και όλων των άλλων καλών παιδιών, που τρίβουν τα χέρια τους. Γιατί 68 χρόνια μετά την δεύτερη οδυνηρή ήττα της Γερμανίας βλέπουν ότι έρχεται και πάλι η ώρα για να πάρουν εκδίκηση. Και δυστυχώς υπάρχουν σε ολόκληρη την Ευρώπη και χιλιάδες «γερμανοτσολιάδες», που χαίρονται αφάνταστα μ’ αυτήν την εξέλιξη.

Η άποψη της Γερμανίας για επιβολή λιτότητας, στις προβληματικές χώρες του Νότου κυρίως, ώστε να εξυγιανθούν δημοσιονομικά δεν στερείται λογικής. Οι χώρες του Νότου, είχαν πολλά διαρθρωτικά και άλλα προβλήματα διαφθοράς κλπ. που τις οδήγησαν σε υπερβολική υπερχρέωση, με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα. Ο τρόπος που επιβλήθηκε όμως αυτή η λιτότητα δεν είχε καμία λογική, ούτε και μπορούσε να λύσει τα όποια δημοσιονομικά προβλήματα. Ο στόχος εξ άλλου δεν ήταν αυτός. Ο στόχος ήταν ξεκάθαρα η καταστροφή και μέσω του θανάσιμου σπιράλ της ανεργίας και της ύφεσης που δημιουργήθηκε, αυτή η καταστροφή μπορεί από τώρα να θεωρείται δεδομένη. Μέσα στη διάρκεια της χρονιάς θα αρχίσει εξ άλλου και η δήμευση της ελληνικής περιουσίας, ιδιωτικής και δημόσιας. Για την ώρα η Γερμανία δεν μπορεί να επιτεθεί στην Ισπανία και την Ιταλία, τόσο απροκάλυπτα, όσο επιτέθηκε στην Ελλάδα και λόγω της ιδιοσυγκρασίας, αλλά και λόγω του «ειδικού βάρους» των χωρών αυτών, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά.

Η επίθεση στη Κύπρο όμως, ήταν όσο τίποτα άλλο αποκαλυπτική, για την κτηνωδία στην σκέψη της σημερινής Γερμανίας. Το επιχείρημα για υπερβολική εξάπλωση του τραπεζικού τομέα και για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, δεν ήταν παρά μια λογικοφανής δικαιολογία. Τι να πει κανείς για την Μάλτα και το Λουξεμβούργο, τι να πει για την ίδια την Γερμανία, όπου έχουν παρκάρει δισεκατομμύρια καθόλου διάφανης προέλευσης. Τι να πει κανείς για την πάγια τακτική των μεγάλων γερμανικών εταιρειών σε όλον τον κόσμο, όπου η πάγια τακτική τους είναι η δωροδοκία κρατικών λειτουργών, ένας στόχος που έχει δυο σκέλη. Πρώτον κάνεις τη δουλειά σου δωροδοκώντας και δεύτερον κρατάς στο χέρι τους κρατικούς λειτουργούς που δωροδοκήθηκαν, ώστε να μπορείς να τους εκβιάσεις ανά πάσα στιγμή. Για ποιο λόγο άλλωστε δεν έχει δώσει η Γερμανία στη δημοσιότητα την λίστα των δωροδοκηθέντων από τον Χριστοφοράκο; Για να κρατάει στο χέρι ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Είναι οξύμωρο να μιλάει για ηθική η Γερμανία, που δεν δίστασε να βάλει το φιτίλι για τον άγριο εμφύλιο που ξέσπασε στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στη δεκαετία του’90. Αποκαλυπτικές για την κτηνωδία της Γερμανίας, ήταν και οι δηλώσεις που έκαναν τόσο η Μέρκελ όσο και Σόιμπλε, στο διάστημα που η Κύπρος προσπαθούσε να βρει λύση, στο τραγικό αδιέξοδο που βρέθηκε. Γιατί στο βαθύτερο σκεπτικό της Γερμανίας δεν είναι απλώς το να βάλει χέρι στους υδρογονάνθρακες της Κύπρου και της Ελλάδας ή να τις καταστρέψει απλώς οικονομικά. Η ηδονή της Γερμανίας είναι να βλέπει τους ανθρώπους να υποφέρουν, να τους βλέπει να αυτοκτονούν από απελπισία, ή να βλέπει παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα. Το ιδανικό της είναι να φτιάξει καινούργια ανοιχτά Νταχάου και ‘Άουσβιτς. Και όπως φαίνεται έχει αρχίσει να το καταφέρνει τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο. Σειρά τώρα έχουν οι επόμενοι.

Το ψυχολογικό υποσυνείδητο της Γερμανίας εξελίσσεται και τώρα, με τον ίδιο τρόπο που εξελίχτηκε πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Πρώτα έρχεται ένα αίσθημα Υπεροχής που έχει μια πραγματιστική βάση. Το αίσθημα της Υπεροχής δίνει στην συνέχει τη θέση του σε ένα συναίσθημα Αλαζονείας. Η Αλαζονεία δίνει στη συνέχεια τη θέση του σε κάτι μεταξύ Τρέλας και Λύσσας. Τα δυο αυτά συναισθήματα ακολουθούνται από μια απροκάλυπτη Επιθετικότητα. Και στον τέλος έρχεται η αναπόφευκτη Καταστροφή. Αυτή τη στιγμή η Γερμανία βρίσκεται στη φάση, όπου η Τρέλα και η Λύσσα της μετατρέπονται σε Επιθετικότητα. Κρατείστε αυτή τη διαδοχή συναισθημάτων στο μυαλό σας, γιατί στο αμέσως προσεχές μέλλον θα τα δείτε να εξαπολύονται προς διάφορες κατευθύνσεις.

Παρ’ όλο που η πολιτική της Γερμανίας, ειδικά αυτή την εποχή δεν εξαρτάται από τα πρόσωπα, υπάρχει δηλαδή κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο που θα εξελισσόταν ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, εν τούτοις έχει ενδιαφέρον, να επιχειρήσουμε να σχεδιάσουμε ένα ψυχολογικό προφίλ των δυο ανθρώπων που σήμερα διαχειρίζονται τις τύχες της Γερμανίας και της Ευρώπης, του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και της Άνγκελα Μέρκελ. Οι περισσότεροι που έχουν γνωρίσει από κοντά τον Σόιμπλε, λένε πως πρόκειται για ένα δύστροπο και κακοπροαίρετο άτομο. Έτσι είναι η φύση του. Θυμίζει κάποιους στριμμένους γυμνασιάρχες που απολαμβάνουν να τιμωρούν και να τρομοκρατούν τους μαθητές τους. Όλοι έχουμε γνωρίσει παρόμοια κακοπροαίρετα από τη φύση τους άτομα. Το περιστατικό που καθήλωσε τον Σόιμπλε στη αναπηρική καρέκλα, φαίνεται πως επιδείνωσε προς το χειρότερο τον χαρακτήρα του Σόιμπλε. Είναι κάπως φυσιολογικό και αυτό, αλλά πολλοί λένε πως στην περίπτωση, η μνησικακία που δημιουργήθηκε πήρε ακραίες διαστάσεις. Λένε πως τώρα βρήκε την ευκαιρία, εξ αιτίας της θέσης του να καθίσει ολόκληρη την Ευρώπη στην αναπηρική καρέκλα ή και ακόμη χειρότερα. Γι αυτό και η στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, χαρακτηρίζεται απ’ όλο τον κόσμο ως τιμωρητική ή εκδικητική. Στην περίπτωση της Κύπρου η έκφραση του μίσους του Σόιμπλε πήρε ακραίες διαστάσεις. Μέσα σ’ ένα βράδυ σφάγιασε έναν ολόκληρο λαό και η ικανοποίησή του είναι φανερή. Θα ήταν ίσως καλύτερα για τον Σόιμπλε, να είχε γεννηθεί κάποιες δεκαετίες νωρίτερα και να ζούσε στο καθεστώς μιας εποχής που μοιάζει τελείως συμβατή με τον χαρακτήρα του. Αφού όμως, δεν συνέβη αυτό προσπαθεί να γυρίσει και τη Γερμανία και ολόκληρη την Ευρώπη πίσω σ’ εκείνη την εποχή και ομολογουμένως τα καταφέρνει αρκετά καλά. Η περίπτωση της Μέρκελ είναι διαφορετική. Είναι σε μια ηλικία και με μια εμφάνιση που δεν θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε και σαν σύμβολο του σεξ. Δεν ξέρω πως πέρασε τα νιάτα της, αλλά τώρα ξαφνικά οι περιστάσεις οδήγησαν κάπου αλλού την ψυχολογία της. Βλέποντας όλους αυτούς τους άνδρες, πρωθυπουργούς των κρατών της Ευρώπης να έρχονται ψοφοδεείς και να εκλιπαρούν για την εύνοιά της, προφανώς , όπως λένε πολλοί ψυχολόγοι της γεννήθηκε κάποιο άλλο σύνδρομο. Εν ολίγοις στην φαντασία της έχει μεταβληθεί σε κάτι μεταξύ Αικατερίνης της Μεγάλης και Λουκρητίας Βοργίας. Εν ολίγοις θεωρεί όλους αυτούς τους πρωθυπουργούς που την περιτριγυρίζουν ως φανταστικούς εραστές της. Θυμηθείτε τον «ρομαντικό» περίπατό της με τον Σαμαρά στη Ηρώδου Αττικού. Σε όλους αυτούς λοιπόν που την περιτριγυρίζουν ζητώντας την εύνοιά της, ή απλώς δανεικά, η Μέρκελ ζητά μια αληθινή απόδειξη της αγάπης τους. «Πήγαινε πίσω αγαπημένε μου, μείωσε τους μισθούς και τις συντάξεις, αύξησε τους φόρους, κούρεψε τις καταθέσεις, για να πιστέψω ότι μ’ αγαπάς αληθινά». Τι να κάνουν κι αυτοί , πάνε πίσω και κάνουν αυτά που τους ζητάει. Αυτόν τον καιρό λοιπόν, η πολιτική της Γερμανίας, που έχει μαύρη τη ζωή όλων μας, εξαρτάται από δυο ανθρώπους, που κατά πάσα πιθανότητα και κατά το κοινώς λεγόμενο, έχουν «σαλτάρει» ο καθ’ ένας με τον δικό του τρόπο. Κάπου 74 χρόνια πριν εξ άλλου η Ευρώπη αιματοκυλίστηκε από έναν άλλο ηγέτη της Γερμανίας, που είχε κι εκείνος «σαλτάρει» με τον δικό του τρόπο. Τον Αδόλφο. Το έχει το κλίμα αυτής της χώρας φαίνεται.

Αλλά στο θέμα της Κύπρου δεν ήταν φυσικά η κτηνωδία του τρόπου που εκδηλώθηκε η επίθεση και η συνέχεια με τους ωμούς εκβιασμούς της Μέρκελ και του Σόιμπλε.. Με την απαίτηση να κουρευτούν οι καταθέσεις πάση θυσία, οι Γερμανοί ανατίναξαν στην πραγματικότητα όχι μόνο την οικονομία της Κύπρου που θα κάνει χρόνια να συνέλθει, αλλά ανατίναξαν και ολόκληρη την πίστη στο Τραπεζικό σύστημα, που είναι ο πιο βασικός παράγων στην λειτουργία της οικονομίας. Από δω και πέρα κανένας πολίτης της πρώην Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα, ούτε καν οι Γερμανοί πολίτες. Κανενός οι καταθέσεις δεν είναι πια εξασφαλισμένες, σε όποια ευρωπαϊκή Τράπεζα κι αν βρίσκονται. Και βέβαια το κούρεμα των ρωσικών καταθέσεων στις κυπριακές Τράπεζες, θα οδηγήσει την Ρωσία, σε αντίστοιχα μέτρα και σε βάρος της Κύπρου, αλλά και σε βάρος της Γερμανίας και πιθανόν σε βάρος όλων των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Γερμανία άνοιξε μια επικίνδυνη πόρτα που κανείς δεν ξέρει τι ανέμους θα φέρει. Είναι φανερό πως η Γερμανία έχει χάσει των έλεγχο των πράξεών της. Ένα τρελό σκυλί που δαγκώνει όποιον βρει μπροστά του και που θα προκαλέσει πρωτοφανείς καταστροφές.

Το ζήτημα είναι ποιος έχει τη διάθεση πια να συμμετέχει σε ένα σύνολο κρατών που επικεφαλής του βρίσκεται ένα λυσσασμένο σκυλί; Οπότε μπροστά σ’ αυτήν την καινούργια πραγματικότητα που δημιούργησε η αποτρόπαια θανάτωση της Κύπρου, όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν έχουν παρά ένα μόνο δίλημμα. Ή να κάνουμε όλοι αντιλυσσικό εμβόλιο ή να σκοτώσουμε το σκυλί…