Στην αγωνιώδη προσπάθειά του να συσκοτίσει τις καθοριστικές ευθύνες του για την πολύπλευρη εθνική μας κρίση, το εντός και εκτός κυβέρνησης φαύλο πολιτικό κατεστημένο επιδίδεται σε μια ανίερη σκιαμαχία περί το ψευδοπρόβλημα του “μνημονίου”, επιχειρώντας να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από το πραγματικό πρόβλημα της χώρας που είναι η δική του ανεπάρκεια και ηθική απαξίωση.
Για να αντιμετωπισθεί με ελπίδες επιτυχίας η οικονομική πτυχή της κρίσης – η και πλέον εμφανής και πιεστική αυτή τη στιγμή – η στοιχειώδης λογική υπαγόρευε την ταχύτερη δυνατή δρομολόγηση επί μακρόν παραμεληθεισών δομικών μεταρρυθμίσεων, όπως η ποσοτική συρρίκνωση και ποιοτική αναβάθμιση του κράτους, η πάταξη της φοροδιαφυγής, η αναμόρφωση της φορολογικής νομοθεσίας, και η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας, με στοχευμένες, μεταξύ άλλων, ιδιωτικοποιήσεις. Αντ’ αυτών, επελέγη η εύκολη “λύση” του ξεζουμίσματος μισθωτών, συνταξιούχων, και συνεπών φορολογουμένων.
Αντιμέτωποι όμως με τη λαϊκή οργή, οι διαχειριζόμενοι την εξουσία – οι ίδιοι άλλωστε άνθρωποι που μας οδήγησαν στην χρεωκοπία – επιχείρησαν να φορτώσουν τους άθλιους χειρισμούς των στους δανειστές μας. Των οποίων, ωστόσο, κύριο λογικώς μέλημα ήταν και είναι η εν καιρώ επιστροφή των δανεικών – και άρα η ταχύτερη δυνατόν ανάκαμψη της οικονομίας μας. Και οι οποίοι, συνεπώς, είχαν κάθε λόγο να συναινέσουν σε μια δικής μας σύλληψης και εκτέλεσης, πλην αποτελεσματική, μεθόδευση της ανάκαμψης αυτής.
Με άλλες λέξεις, “μνημονιακοί” και “αντιμνημονιακοί”, αντί να επεξεργασθούν ένα αξιόπιστο σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, προτίμησαν να θέσουν την Ελλάδα υπό επιτροπεία, προκειμένου να αποδώσουν τα επίχειρα της ακηδίας και φαυλότητάς τους στους ανάλγητους ξένους τοκογλύφους. Κατά των οποίων, ως άλλοι Δον Κιχότες – αλλά χωρίς την αφοπλιστική αγνότητα του πρωτοτύπου – εξορμούν ηρωϊκά, οι μεν σκληρά, υποτίθεται, διαπραγματευόμενοι, οι δε υποσχόμενοι ακόμη σκληρότερη διαπραγμάτευση. Όταν ορισμένοι μεταξύ των τελευταίων δεν επισείουν και την “απειλή” – κατά ποίων, άραγε; – της άτακτης εξόδου μας από την Ευρωζώνη.
Εν κατακλείδι: Το πρόβλημά μας δεν είναι το όποιο μνημόνιο. Είναι η ακαταλληλότητα του πολιτικού μας προσωπικού. Δεν πρόκειται δε το εθνικό μας κατρακύλισμα να ανακοπεί και η εθνική μας ανόρθωση να δρομολογηθεί, έως ότου οι μοιραίοι αυτοί άνθρωποι απομακρυνθούν από το πηδάλιο της Ελληνικής Πολιτείας.
