Του Δρ. Χαράλαμπου Βασιλειάδη*
Μέσα σε «όλα αυτά τα φώτα που λαμπυρίζουν», ανάμεσα σε αυτές τις ψυχές του φωτός «που εγκατέλειψαν την πρόσκαιρη ματαιότητα της γης και ταξιδεύουν στο αχανές άπειρο μέχρι να επανέλθουν» είναι και ο δικός μας Δημήτρης Δημητρίου.Το πολιτικό ανάστημα του Δημήτρη στα πλαίσια της Ομογένειας μπορώ να το συγκρίνω με εκείνο του αείμνηστου Μάκη Κελλαράκου που και εκείνος χάθηκε πρόωρα και ίσως 2-3 ακόμα. Τα κενά αυτών των ανθρώπων δεν αναπληρώνονται με την μετριότητα, την καθημερινότητα, την ματαιοδοξία, την ιδιοτέλεια, την υστεροβουλία, την υποκρισία, την εμπάθεια. Γιατί οι ίδιοι ήταν πάνω και πέρα από αυτά.Θαύμαζα τον Δημήτρη για το πνεύμα του, την ευφυΐα του, την ορθολογική κρίση του, την μαθηματική λογική του, τον ωραίο λόγο του, την πρακτική του, την ευγενική συμπεριφορά του, την παλληκαριά του. Ήταν άξιος γόνος της μακεδονικής γης, σπουδαίος Έλληνας, εξαιρετικός Ομογενής. Ήταν Πατριώτης!
Βρεθήκαμε με τον Δημήτρη τυχαία ένα μεσημεράκι πριν από 2 περίπου μήνες έξω από μια Diner στο CadmanPlaza του Brooklyn. Επέβλεπε εκεί την εκτέλεση ενός μικρού οικοδομικού έργου που ‘ειχε αναλάβει. Επρόκειτο για την ανακατασκευή ενός πεζοδρομίου. Χάρηκα που τον είδα και συμφάγαμε. Ήταν πάντα ευθυτενής, ευδιάθετος, κοινωνικός, ευφυής και διορατικός. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, μου έκανε μια συνοπτική αναφοράστην αγαπημένη οικογένεια του, στην σύζυγο του Αθηνά, στην κόρη του Ελισάβετ, στην μητέρα του Παναγιώτα, στον αδερφό τουΛουΐζο, και όπως πάντα στον φίλο του, τον Κώστα Τριανταφυλλάκη, σαν να επρόκειτο να μην ξαναβρεθούμε. Μιλούσε σαν να ήθελε να γράψει κάποιο στερνό επίλογο. Αναρωτιόμουν γιατί. Η μοιραία είδηση μου φανέρωσε το γιατί. Όντως! Έμελλε να είναι η τελευταία επίγεια συνάντηση μας…Από τότε δεν περπατώ πάνω στο πεζοδρόμιο του Δημήτρη. Το σέβομαι. Περνώ από δίπλα προσευχόμενος ο Μεγαλοδύναμος να τον έχει δίπλα του. «Θα τον χρειαστεί» λέω «για λίγη καλή παρέα, για κάποιο ανέκδοτο, για κάποια πρωτοβουλία, για κάποιο όραμα, για κάτι μοναδικό και ωραίο, για λίγο άρωμα Ελλάδος.»
Το Συνέδριο του 2007
Αυτή η εκδήλωση δεν είναι το στερνό αντίο στον Δημήτρη. Δεν πρέπει να είναι!Αντίθετα, προσδοκώ να αποτελέσει το εναρκτήριο λάκτισμα, τη σάλπιγγα αφύπνισης και σύμπραξης, για να βρούμε το σθένος να βαδίσουμε στα χνάρια που χάραξε ο ίδιος. Σε μια πορεία για τον Ελληνισμό, για την Ελλάδα, για την Ομογένεια! Αναρωτιέμαι, θα πραγματοποιήσουμε επιτέλους εκείνο το σημαντικό εθνικό συνέδριο για την Ομογένεια που τόσο επιθυμούσε και αγωνιζόταν; Το ξεκίνησε το 2007 στα πλαίσια της Ομοσπονδίας και το οργάνωσε με τον στενό συνεργάτη του Αλέξανδρο Στεφανόπουλο. Το ονόμασαν «Ο Ελληνισμός της Αμερικής τον 21ο Αιώνα». Το ποθούσε πολύ. Ήθελε η Ομογένεια μας -η αξιοπρεπής, περήφανη και δημιουργική Ομογένεια μας- να βρει τον δρόμο της να εκφράσει την άποψη της, να προβάλλει τις αρετές, τα χαρίσματα, τις προτάσεις της.
Επιζητούσε μέσα από το Συνέδριο να παρουσιάσουμε στη γενέτειρα πατρίδα μας τις βασικές πτυχές της ομογένειας μας στην Αμερική, τους προβληματισμούς και τις δυνατότητες της ώστε να επιτευχθεί ένας ευρύτερος και πιο αξιόπιστος δίαυλος επικοινωνίας και συνεργασίας.Ένας δίαυλος βασισμένος σε πραγματικά και κοινά αποδεκτά στοιχεία και αποβλέποντας σε μια αποτελεσματικότερη διατήρηση και προβολή α) των υπέρτατων αξιών, β) των αναμφισβήτητων δικαίων, και γ) των περισπούδαστων χαρακτηριστικών του Ελληνισμού.
Επιζητούσε μέσα από τις διεργασίες του Συνεδρίου:
· να καθιερώσουμε έναν ουσιαστικό διάλογοανάλυσης θεμάτων και σύνθεσης απόψεων,
· να αναπτύξουμε συλλογική συμπεριφορά,
· να διαμορφώσουμε στρατηγική, και
· να καταθέσουμε προτάσεις ώστε μέσα από πολιτικές αποφάσεις και πρακτικές να προβούμε σε υλοποιήσεις.
Επιζητούσε κάτι ουσιαστικό που λείπει από την Ομογένεια. Γιατί πραγματικά μας λείπει ο ουσιαστικός και εποικοδομητικός διάλογος με αποτέλεσμα να εκλείπει η πραγματική έκφραση άποψης. Η επίτευξη αυτού του στόχου, αναμφισβήτητα θα συνέβαλλε στην αναβάθμιση της Ομογένειας.
Το Συνέδριο δεν είχε την πορεία που οραματιζόταν. Ούτε την συνέχεια. Υπαίτιοι πολλοί, επιφανείς και μη. Φέρω και εγώ ευθύνη στο βαθμό που μου αναλογεί. Τ’ ομολογώ.Το κλίμα είχε εξελιχθεί σε εχθρικό. Ναρκοπέδια από εκεί, χαρακώματα απ’ εδώ. Η κατάσταση είχε ξεφύγει. Κάποιες συμπεριφορές είχαν αποθρασυνθεί. Δυστυχώς!
Λοιπόν, επαναλαμβάνω -αναρωτώμενος και προτρέποντας- θα βρούμε το σθένος να πραγματοποιήσουμε επιτέλους εκείνο το σημαντικό εθνικό συνέδριο για την Ομογένεια; Ο Δημήτρης το ήθελε και αγωνιζόταν γι’ αυτό. Εμείς θα κάνουμε το χρέος μας; Θα κάνουμε την υπέρβαση μας;
* Απόσπασμα από την διπλή εκδήλωση με αφορμή την παρουσίαση του Βιβλίου " Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει" του Συγγραφέα – Δημοσιογράφου Κώστα Τριανταφυλλάκη την Δευτέρα 8 Απριλίου στο Σταθάκειο πολιτιστικό κέντρο
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
