Γράφει ο Βασίλης Τσιαλιαμάνης

Στην ιδρυτική διακήρυξη της Νέας Δημοκρατίας, τον Οκτώβριο του 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέφερε χαρακτηριστικά: “η Νέα Δημοκρατία είναι η πολιτική παράταξη που ταυτίζει το έθνος με το λαό, την πατρίδα με τους ανθρώπους της, την πολιτεία με τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία με τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο με το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη».

Σήμερα σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, την ημέρα λήξης του 9ου Συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας, καλούμαστε με επικεφαλής τον Αντώνη Σαμαρά, να επαναπροσδιορίσουμε αρχές και αξίες ώστε να γίνει πράξη η μετάβαση από την Μεταπολίτευση στη Νέα Μεταπολίτευση για την Νέα Ελλάδα.

Ο κύκλος της Μεταπολίτευσης έκλεισε οριστικά αφήνοντας κληρονομιά τη Δημοκρατία που η δική μας παράταξη εγκαθίδρυσε στη χώρα. Ταυτόχρονα όμως κληρονομήσαμε στρεβλώσεις που είναι υπεύθυνες για όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Στον επιμερισμό της ευθύνης σίγουρα έχουμε και εμείς μερίδιο και δεν πρέπει να το κρύβουμε κάτω από το χαλί των ευθυνών.

Είναι γεγονός πως κάποιες φορές παρασυρθήκαμε από την ανεξάντλητη γοητεία του λαϊκισμού, προσπαθώντας να ακολουθήσουμε τα μονοπάτια άλλων. Αυτών που εισήγαγαν το λαϊκισμό στην πολιτική ζωή του τόπου.

Είναι γεγονός πως κάποιες φορές και εμείς οι ίδιοι, πολιτικοί και πολίτες, κυριευτήκαμε από ενοχικά σύνδρομα απέναντι στον Φιλελευθερισμό, που αποτελούσε και αποτελεί την κύρια ιδεολογική μας έκφραση, λοξοκοιτάζοντας τους δήθεν προοδευτικούς.

Είναι γεγονός πως το πελατειακό κράτος που άλλοι εγκαθίδρυσαν με μοναδικό στόχο την άγρα ψήφων δεν το «χτυπήσαμε» στη ρίζα του και υπήρξαν περιπτώσεις που το υποθάλψαμε, με τις γνωστές για τη χώρα και τους πολίτες συνέπειες.

Η Νέα Δημοκρατία ήταν, είναι και θα είναι η παράταξη που πρεσβεύει τον Φιλελευθερισμό και την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Όποιον προσδιορισμό και αν τοποθετήσει κάποιος πριν τον Φιλελευθερισμό, είναι η ιδεολογική αρχή που εμπεριέχει την Δημοκρατία, την ισότητα των πολιτών, προστατεύει την ιδιωτική πρωτοβουλία από την γραφειοκρατία και περιορίζει το ρόλο του κράτους. Το κράτος λειτουργεί ως εποπτεύων ρυθμιστής με κύριο ρόλο την ανεργία, την Παιδεία, την Υγεία και την Εθνική ασφάλεια.

Στην Φιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Νέα Δημοκρατία της Νέας Ελλάδας, ο ιδιωτικός τομέας είναι ο μοχλός ανάπτυξης, με σύμμαχο ένα μικρό κράτος. Το επιχειρείν αποκτά τον πραγματικό του ρόλο. Δεν δαιμονοποιούμε την παραγωγή πλούτου, αντίθετα είμαστε σίγουροι ότι είναι ο μόνος δρόμος για να «ανοίξουν» δουλειές και να διώξουμε τον εφιάλτη της ανεργίας. Αρκετά πληρώσαμε όλοι, το μεγάλο δημόσιο τομέα αλλά και τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Στο μικρό κράτος η σχέση του ιδιωτικού τομέα με το δημόσιο είναι περιορισμένη και το κράτος παύει να είναι επιχειρηματίας.

Αυτή είναι και η μεγάλη μας διαφορά με την αριστερά που είναι ενάντια σε κάθε επένδυση και με σύμμαχο το λαϊκισμό οραματίζεται το αποτυχημένο στην πράξη μοντέλο, του κράτους επιχειρηματία. Είναι γνωστό άλλωστε ότι όλο το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ που αποβιομηχάνισε τη χώρα και πολέμησε τον ιδιωτικό τομέα, σήμερα βρίσκεται ως άλλη μία συνιστώσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Πολλοί μιλούν σήμερα για την ανάγκη μίας επανάστασης. Ναι, είναι αναγκαία. Είναι αναγκαία μία Κοινοβουλευτική «επανάσταση» για το αυτονόητο. Στη Δημοκρατία οι λύσεις είναι πολιτικές και φορείς των πολιτικών λύσεων τα κόμματα του Κοινοβουλίου.

Επικρατεί η άποψη ότι τα κόμματα καθοδηγούν τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές. Μέχρι σήμερα συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Τα κόμματα δέσμια των πελατειακών σχέσεων με τα συνδικάτα οδηγούνταν σε αποφάσεις συντεχνιακής λογικής, πέρα από κάθε έννοια γενικού συμφέροντος.

Τις συνέπειες τις έχουμε ζήσει όλοι, σε μία χώρα που απεργεί σε βάρος των πολλών, με πρωτοστάτες πάντα αυτούς που έθεταν ως στόχο την προσωπική τους επιβίωση μέσα στη λογική της ανέλιξής τους στο στρεβλό συνδικαλιστικό «κίνημα» της χώρας. Ένα «κίνημα» που πάντα έβρισκε τρόπους ώστε οι άξιοι και ικανοί να είναι εκτός, ενώ η λέξη αξιολόγηση προκαλούσε αλλεργία, γιατί οι ανεπαρκείς θα διαχωριζόταν από τους επαρκείς. Το μόνο που δεν ενοχλούσε ήταν η συσσώρευση προνομίων έναντι των υπολοίπων. Και αυτά τα προνόμια των βολεμένων πάντα είχαν την προστασία της αριστεράς. Της αμετανόητης αριστεράς που με τη στάση της προσπαθεί να ενισχύσει τα άκρα, ώστε να αποδυναμώσει κάθε προσπάθεια εξόδου από την κρίση.

Η παράνομη μετανάστευση σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, έγιναν στοιχεία εκμετάλλευσης από ακραίους σχηματισμούς που μετέτρεψαν σε ψήφο την αγανάκτηση των πολιτών. Η «είσοδος» τους στη Βουλή αλλά και τα δημοσκοπικά αποτελέσματα, αναδεικνύουν την ευθύνη του πολιτικού κόσμου αλλά και των πολιτών.

Τα κόμματα έχουν ευθύνη γιατί ενοχικά πολλές φορές καθυστέρησαν να αυτοκαθαρθούν από φαινόμενα διαφθοράς, που έδιναν λαβή στα άκρα να νομιμοποιούν τη φασιστική τους λογική, όπως επίσης γιατί δεν έδωσαν τη μάχη των ιδεών απέναντι σε αυτούς που πρεσβεύουν την καταστροφή και το χάος. Έτσι άφησαν κενό που σήμερα καλούμαστε να καλύψουμε.

Έχουμε χρέος να προτάξουμε ένα ευνομούμενο κράτος, σε όλους όσους οραματίζονται μία Ελλάδα που κάποιοι «παλικαράδες» καπηλευόμενοι τον πατριωτισμό δρουν ανεξέλεγκτα, αλλά και σε όσους από το άλλο άκρο διαχωρίζουν τη βία σε καλή και κακή. Η βία, το έγκλημα και τα άκρα δεν έχουν χρώμα.

Έχουμε χρέος να προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις που ήδη έπρεπε να έχουν γίνει, χωρίς «βαρίδια» από όπου και αν προέρχονται.

Έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε με πάθος τις ιδέες και τις αξίες μας, έναντι αυτών που καπηλεύονται όρους όπως Δημοκρατία και πρόοδος.

Έχουμε χρέος να δώσουμε λύση στο τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας και να μην αφήσουμε κανέναν να βάλει «φρένο» στις επενδύσεις που άρχισαν να γίνονται.

Έχουμε χρέος να σταθούμε δίπλα σε κάθε πολίτη και να πούμε την αλήθεια μακριά από λαϊκισμούς και ψεύτικες υποσχέσεις.

Έχουμε χρέος να αποβάλλουμε κάθε ενοχικό σύνδρομο, να φωνάξουμε ότι είμαστε φιλελεύθεροι και να δώσουμε σε κάθε επίπεδο τη μάχη των ιδεών. Τότε θα μπορέσουμε στο μέλλον να κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια και να τους πούμε ότι υπήρξαμε και εμείς συντελεστές της Νέας Ελλάδας.