Μέχρι τώρα, η λογική και η ανάγκη μιας ενωμένης Ευρώπης έλεγε πως μετά τις γερμανικές εκλογές, η Γερμανία θα αλλάξει στάση και θα προχωρήσει γρηγορότερα σε όλα όσα αρνήθηκε πεισματικά τόσα χρόνια για την άρρωστη ελληνική οικονομία. Αφενός να ανοίξει κάποιες οδούς χρηματοδότησης επενδυτικών σχεδίων, αφετέρου να χαλαρώσει την πιεστική λιτότητα και να αφήσει την κακοπαθημένη ελληνική κοινωνία να πάρει μιαν ανάσα. Κυρίως όμως, να δρομολογήσει πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις που είναι απαραίτητες για την περεταίρω πολιτική και οικονομική ενοποίηση της ευρωζώνης. Οι πολιτικές και οικονομικές αυτές αποφάσεις, γνωστές και αναμενόμενες ως «μάννα εξ ουρανού» για τον δυσπραγούντα ευρωπαϊκό νότο, θα ήταν ευεργετικές τα μάλα και για την εξουθενωμένη οικονομικώς και κοινωνικώς χώρα μας.
Η πρόσφατη επίσκεψη του κ. Σόιμπλε όμως στην Αθήνα, έδειξε πως η ευρωπαϊκή αυτή υπερδύναμη δεν έχει στις προτεραιότητές της κινήσεις σαν αυτές που προαναφέραμε. Ο κ. Σόιμπλε, στο μόνο που επέμεινε μονότονα ήταν στην υποχρέωση της Ελλάδας να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, ενώ δεν είπε κουβέντα για την ανάγκη γενναίου κουρέματος (OSI) του ελληνικού χρέους ώστε να μπορέσει αυτό να καταστεί βιώσιμο. Πολλοί μάλιστα, σπεύδουν ήδη να προεξοφλήσουν την σκλήρυνση της στάσης Μέρκελ και Σόιμπλε, αμέσως μόλις «ξεμπερδέψουν» με την εκλογική διαδικασία και επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις που τους θέλουν θριαμβευτές των εκλογών.
Όλο το κλίμα μοιάζει να μας προϊδεάζει πως αν οι Γερμανοί επιμείνουν στις αρχικές τους απόψεις όσον αφορά την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους του ευρωπαϊκού νότου, οδηγούμαστε μοιραία σε μια ευρωζώνη πολλών ταχυτήτων, στην οποία ευρωζώνη φυσικά, η θέση της Ελλάδας θα είναι στην τελευταία ταχύτητα. Αν πράγματι οι Γερμανοί προκρίνουν αυτό το σενάριο για το μέλλον της ευρωζώνης, φοβάμαι πως θα έχουν διαπράξει ένα δυνάμει μοιραίο λάθος, που θα οδηγήσει πολύ σύντομα στην διάλυσή της. Αυτή η κατάληξη, εκτός του ότι θα καταστρέψει τις αδύναμες οικονομίες του νότου, θα έχει τεράστιο αρνητικό αντίκτυπο και στην ίδια την Γερμανία και την οικονομία της. Δεν ξέρω πως είναι δυνατόν οι Γερμανοί να φαντάζονται μιαν ευημερούσα γερμανική οικονομία χωρίς την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ένωση. Αν κάτι τέτοιο το ελπίζουν, αυτοί μεν κάνουν λάθος, εμείς δε θα πρέπει να αλλάξουμε τα άμεσα σχέδιά μας αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως χώρα.
Από αυτό εδώ το βήμα, έχουμε πολλάκις γράψει, φωνάξει και υποστηρίξει (συχνά μέχρι παρεξηγήσεως) για την ανάγκη εκπόνησης ενός ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ. Αν επιχειρήσω να παραθέσω τους συνδέσμους προς ανάλογα σημειώματα του γράφοντος μονάχα, θα πρέπει να γεμίσω ολόκληρη την σελίδα. Η διαφαινόμενη πιθανότητα, μετά τις γερμανικές εκλογές η ευρωζώνη να παραμείνει εγκλωβισμένη στην γνωστή και αδιέξοδη γερμανική πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης, θα πρέπει να έχει χτυπήσει ήδη συναγερμό στην κυβέρνηση και σε όλο το πολιτικό σύστημα γενικότερα. Αν οι Γερμανοί δεν είναι πραγματικά διατεθειμένοι να αλλάξουν «τροπάριο» εμείς ως χώρα θα πρέπει από το Φθινόπωρο κιόλας να χαράξουμε δικό μας δρόμο αντιμετώπισης της κρίσης.
Ο δρόμος αυτός θα λαμβάνει φυσικά υπόψη την θέση της χώρας πολιτικά και γεωστρατηγικά, καθώς και τις υπάρχουσες δεσμεύσεις και συμμαχίες της. Οικονομικά όμως, θα πρέπει να εφαρμοστεί ένα σχέδιο ειδικά μελετημένο και προσαρμοσμένο στις ανάγκες μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας που ζουν ήδη σε συνεχή εξαετή υφεσιακή κάθοδο. Επειδή, αν οι Γερμανοί επιμείνουν στην ίδια λανθασμένη συνταγή, «διορθώνοντας» – περιστασιακά και χωρίς σχέδιο – δια της προκρούστειας μεθόδου τις όποιες δυσαρμονίες, είναι περίπου μαθηματικώς βέβαιο πως η ελληνική κοινωνία θα οδηγηθεί σε δυσάρεστες καταστάσεις, που μπορεί να είναι μεσοπρόθεσμα δύσκολο να ανατραπούν ή να ελεγχθούν. Αυτό μπορεί να μην ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους «ξεροκέφαλους» γερμανούς, αλλά δεν μπορεί να μην είναι πρώτη προτεραιότητα για όποιον θέλει την σωτηρία της χώρας, ΜΑΖΙ ΜΕ τους πολίτες της. Επειδή, ΧΩΡΙΣ τους πολίτες της, την σώζει και η γάτα του Σόιμπλε!
