Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς
Αν η Ελλάδα είχε διατηρήσει την παραγωγική της βάση, την οποία κατέστρεψαν τα τριάντα πέντε χρόνια της ΠΑΣΟΚοκρατίας –και η Νέα Δημοκρατία στον ίδιο ταμπουρά χτυπούσε.
Αν είχε διασώσει το μεγαλύτερο παραγωγικό δυναμικό της, τους τεχνίτες, τους παραγωγικούς αγρότες, τους εργάτες της, στην οικοδομή, τα συνεργεία, τα εργαστήρια, που τους εξόντωσε η διάλυση της παραγωγής, η αποβιομηχάνιση, η αθρόα εισροή μεταναστών.
Αν είχαν επιβιώσει τα ναυπηγεία –και προπαντός οι ειδικευμένοι τεχνίτες μας εκεί– οι βιομηχανίες παραγωγής πολεμικού υλικού,
Αν δεν είχαν φτάσει το 2009 οι υπηρεσίες να αποτελούν το 80% σχεδόν του ΑΕΠ και η αγροτική παραγωγή μόλις το 3,5% και «αναλυτές» του επιπέδου του… Μηλιού (!) να μιλούν για μεταβιομηχανική κοινωνία στην Ελλάδα.
Αν ο λαός μας δεν είχε εκμαυλιστεί από τα δάνεια, τις κάρτες, τα κινητά, τα τουρκοκάναλα.
Αν δεν είχαν διαλυθεί τα Βαλκάνια, η μόνη σοβαρή εναλλακτική οικονομική και περιφερειακή πολιτική προοπτική για την Ελλάδα.
Αν δεν είχε μεταβληθεί δραματικά ο συσχετισμός δύναμης Ελλάδας-Τουρκίας.
Αν δεν είχε κυριαρχήσει οι δημογραφικός χειμώνας και η κοινωνία μας δεν είχε γίνει μια δουλοκτητική κοινωνία, που εκμεταλλεύεται τους μετανάστες –κατά προτίμηση λαθραίους–, γιατί έτσι έγιναν τα ολυμπιακά έργα προς χάριν του Μπόμπολα κι έτσι έριξε ο Σημίτης τον πληθωρισμό.
Αν δεν είχε κυριαρχήσει ο εθνομηδενισμός στον δημόσιο λόγο, αλλά και σε ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας μας.
Αν οι αντιεξουσιαστές ζούσαν στην Ελλάδα και όχι στο Μπρονξ όπου φαντασιώνονται ότι ζουν.
Αν τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς είχαν τη στοιχειώδη επαφή με την ιστορία και τις πραγματικότητες της χώρας τους.
Αν δεν είχαμε χάσει τόσο την αξιοπρέπειά μας ώστε να αποδεχόμαστε ως πρωθυπουργούς πρώτα τον δρομέα με τα πορτοκαλιά γυαλιά, τα μαύρα κολάν και τα κόκκινα παπούτσια και τώρα τον αφέτη της έναρξης του ράλι Ακρόπολις.
Αν δεν γλείφαμε τους Γερμανούς, αν δεν συνεχίζαμε να συνωστιζόμαστε στο Λιντλ και να πηγαίνουμε «για δερμάτινα» στην Κωνσταντινούπολη.
Αν οι Έλληνες είχαν συνείδηση πως ζούμε τις δυσκολότερες συνθήκες της ιστορίας μας, βυθισμένοι σε μια πρωτοφανή παρακμή.
Αν, εν ολίγοις, είχαμε τον ελάχιστο σεβασμό στην ίδια την ιστορία μας.
Τότε…
Τότε θα μπορούσαμε ακόμα και αύριο να τραβήξουμε για την άμεση έξοδό μας από το γερμανικό ευρώ, γιατί θα είχαμε εμπιστοσύνη σε αυτούς που θα αναλάμβαναν να το διαχειριστούν.
Τότε θα μπορούσαμε να εγκαινιάσουμε αμέσως μια νέα παραγωγική πορεία για τη χώρα.
Τότε δεν θα είμαστε υποχρεωμένοι να γράφουμε για το Σούλι, το Ζάλογγο και τις προκυμαίες της Σμύρνης, για να κρατήσουμε έστω την ιστορία μας, αλλά θα γράφαμε «μανιφέστα» για μια άλλη κοινωνία, που να συνδυάζει την ελευθερία και την ισότητα και προπαντός θα δοκιμάζαμε να τα κάνουμε πράξη. Αντί να ψάχνουμε κρικέλια για να κρατηθούμε ζωντανοί στις βιβλιοθήκες, το Βυζάντιο και την αρχαία Αθήνα, θα τα αναζητούσαμε στους δρόμους, τις πλατείες, τα εργοστάσια και τα χωράφια.
Τότε θα μπορούσαμε να χαράξουμε άμεσα ένα πρόγραμμα, ρεαλιστικό και όχι ονειροφαντασίες, για τη νέα παραγωγική δομή της χώρας, για το νέο Σύνταγμα που χρειαζόμαστε, για την ενίσχυση της κοινοτικής και της κοινωνικής παραγωγής.
Τότε θα μπορούσαμε αμέσως να αρχίσουμε την εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου.
Τότε θα μπορούσαμε να βάλουμε μπροστά την άμεση επαναπροσέγγιση με την Κύπρο και την αμυντική της θωράκιση.
Τότε θα υποχρεώναμε τους Γερμανούς, που έρχονται και σήμερα ως κατακτητές, να μας αποδώσουν όσα μας οφείλουν, μέχρι το τελευταίο ευρώ.
Τότε θα χτίζαμε έναν βαλκανικό πόλο ως προϋπόθεση της αυτονομίας απέναντι στους Τούρκους και τους Γερμανούς.
Τότε θα μπορούσαμε να ξαναγίνουμε χώρα από χώρος, να ξαναγίνουμε λαός από πληθυσμός.
Τότε θα μπορούσαμε να δώσουμε ένα όραμα και μια προοπτική στους νέους μας.
Τότε θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε και πάλι εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας.
Γι’ αυτό…
Έχουμε ανάγκη από έναν επίπονο αγώνα.
Για να ξαναφτιάξουμε τα εργαστήρια, τα εργοστάσια και τα χωράφια μας,
Για να ξανακάνουμε τις πόλεις μας βιώσιμες.
Για να ανασυγκροτήσουμε την παιδεία και τον πολιτισμό μας.
Για να πάψουμε να στηρίζουμε την παραγωγή μας στους μετανάστες και να γίνουμε και πάλι παραγωγικοί.
Για να πάψουμε να αναζητούμε σαν διέξοδο τη φυγή από τη χώρα μας.
Για να ανασυγκροτήσουμε την άμυνά μας.
Για να πάψουμε να αγοράζουμε γερμανικά προϊόντα.
Για να μποϋκοτάρουμε τα τουρκοκάναλα που προσβάλλουν την αξιοπρέπεια μας.
Για να δημιουργήσουμε μια νέα γενιά επιστημόνων, που σέβεται και αγαπάει τον τόπο και την ιστορία του,
Για να σαρώσουμε τους εθνομηδενιστές που κυριαρχούν στα πανεπιστήμια και τις πνευματικές ελίτ της χώρας.
Για να διώξουμε τους Κούισλιγκ και τους Τσολάκογλου, που εξακολουθούν να κυριαρχούν στην πολιτική ζωή.
Για να αρχίσουμε να βάζουμε φυλακή τους διεφθαρμένους και τους ολετήρες της χώρας.
Για να διαμορφώσουμε νέα πολιτικά σχήματα, που θα διαθέτουν αξιοπρέπεια και θα μπορούμε να τους εμπιστευτούμε να κάνουν και το παραμικρό βήμα μπρος.
Για να διαμορφώσουμε προτάσεις για νέο Σύνταγμα και νέους πολιτικούς θεσμούς.
Για να αποκτήσουμε και πάλι εμπιστοσύνη στις ίδιες μας τις δυνάμεις.
Πηγή "Άρδην"
