Αν το καθεστώς της Δαμασκού δεν προβάλει εμπόδια και δεν περιπλέξει τη διαδικασία διεθνούς ελέγχου και καταστροφής του χημικού του οπλοστασίου, τότε υπάρχουν ισχυρές πιθανότητες να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση που να ικανοποιεί τις περισσότερες πλευρές:
-Πρώτον τις ΗΠΑ που θα αποδώσουν στην αποφασιστικότητα και την πυγμή Ομπάμα την καταστροφή των χημικών όπλων της Δαμασκού. Πιο άμεσα ο Λευκός Οίκος διευκολύνεται στην προσπάθειά του να αποσπάσει την έγκριση του Κογκρέσου όχι ως μονόδρομο για πυραυλική επίθεση, αλλά και ως ενίσχυση της θέσης της χώρας σε μια σκληρή διαπραγμάτευση.
-Δεύτερον τη Ρωσία που θα αναδειχθεί ως αποφασιστικός παράγων εκτόνωσης μιας κρίσης, αλλά και υποχρεωτικός συνομιλητής των ΗΠΑ, με συμφέροντα στη Συρία που δεν μπορούν να αγνοούνται.
-Τρίτον το Ισραήλ που έχει καταγράψει το χημικό οπλοστάσιο του Ασαντ μαζί με το πυραυλικό οπλοστάσιο της Χεζμπολάχ ως τις μόνες σοβαρές στρατιωτικές απειλές δίπλα στα σύνορά της.
-Τέταρτον το καθεστώς της Δαμασκού που δεν θα υποστεί ουσιαστικό πλήγμα στην επιχειρησιακή του ικανότητα ως προς την αντιμετώπιση των αντικαθεστωτικών.
Είναι φανερό, είτε υπήρξε προσυνεννόηση είτε όχι, ότι η δήλωση Κέρι για αποφυγή των πληγμάτων αν το χημικό οπλοστάσιο ετίθετο υπό διεθνή έλεγχο άνοιξε τον δρόμο για την πρωτοβουλία Λαβρόφ.
Μόνη λογική εξήγηση δεν μπορεί να είναι άλλη από τη διαπίστωση ότι η επικύρωση της απόφασης για στρατιωτικά πλήγματα από τη Βουλή και τη Γερουσία κάθε άλλο παρά δεδομένη ήταν για τον Λευκό Οίκο.
Αν το καλό σενάριο επιβεβαιωθεί, το κόστος θα είναι διαχειρίσιμο για τον Ομπάμα αλλά υψηλό για όλους όσοι πλειοδότησαν άκριτα, δηλαδή για τη Γαλλία του Ολάντ και την Τουρκία του Ερντογάν.
Η διαπραγμάτευση για εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης θα είναι δύσκολη περιπλοκή και ουδείς μπορεί να εγγυηθεί προκαταβολικά την επιτυχία της, είναι όμως σαφές ότι τα δεδομένα της κρίσης έχουν αλλάξει.
