Γράφει ο Τσανούσης Στάμος
Στις μέρες μας αναπαράγεται πολύ συχνά η παραχάραξη της ιστορίας από την κυρία Ρεπούση. Ένας άνθρωπος ο οποίος διακατέχεται από εμμονές, ο οποίος μόνο η επιστήμη της ιατρικής και η θρησκεία θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη, έχει κάνει το άσπρο-μαύρο. Μιλάει για συνωστισμούς, μιλάει για νεκρές γλώσσες, απεχθάνεται οτιδήποτε Ελληνικό και προσβάλλει ακόμα και το κοινοβούλιο, καθώς πηγαίνει για κατούρημα στην απόδοση τιμών προς τους Πόντιους.
Βέβαια παρόλο το μίσος της κυρίας Ρεπούση, αυτό δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο. Έχει να αντιμετωπίσει έναν λαό ημιμαθή, έναν λαό που από την μια αναστατώνεται διαβάζοντας για συνωστισμούς και άλλες άθλιες τοποθετήσεις και από την άλλη δεν έχει μπει στον κόπο να μάθει την ιστορία του. Έτσι, εύκολα μπορεί να λέει ότι θέλει και να αποκτά βέβαια το κοινό της (κάπου 1900 ψηφοφόροι) αλλά και τους εχθρούς της.
Μέσα από μία άθλια παιδεία, οικογενειακή, σχολική και ακαδημαϊκή, οι Έλληνες είμαστε έρμαιο της κυρία Ρεπούση όπως και κάθε άλλου κύριου ή κυρίας που θα θελήσει να είμαστε τα βόδια που θα οργώσουν το χωράφι του. Την άθλια αυτή παιδεία την επεδίωξαν, την συντήρησαν όλοι. Όχι μόνο οι κυβερνήσεις, αλλά και οι αντιπολιτεύσεις και κυρίως οι «πνευματικοί άνθρωποι» της Ελλάδας, διότι ένας λαός με το επίπεδο αυτό παιδείας, είναι εύκολα διαχειρίσιμος.
Σήμερα λοιπόν έχουμε την κυρία Ρεπούση η οποία έχει μπει στο κάδρο της επικαιρότητας και βάλλεται συνεχώς. Βάλλεται όμως από ανθρώπους οι οποίοι είναι ημιμαθείς, οι οποίοι αποσπασματικά μελέτησαν την μικρασιατική καταστροφή και ολόκληρη την Ελληνική ιστορία και δεν διάβασαν τα ιστορικά γεγονότα, αλλά απλά θυμήθηκαν τις σχολικές εορτές και τα ποιηματάκια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Κούρδοι. Είναι από τους πιο συμπαθείς στις μέρες μας λαούς καθώς πληρούν και την βασική, αλλά ηλίθια, αρχή «ο εχθρός του εχθρού μου – φίλος μου». Αν όμως οι γνώσεις μας δεν ήταν επιπέδου σχολικής εορτής, δεν ήταν ένα ποιηματάκι, θα ξέραμε ότι οι κούρδοι ήταν κάποτε οι μεγαλύτεροι πληρωμένοι σφαγείς των Τούρκων. Θα είχαμε διαβάσει ότι όποτε κουράζονταν οι Τούρκοι να σφάζουν Έλληνες και Αρμένιους έβαζαν τους Κούρδους να συνεχίσουν με την εντολή : «Finishthejob»
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον πέρασε τις προηγούμενες ημέρες και ένα γεγονός το οποίοι πολλοί το αγνοούν και άλλοι το είχαν ξεχάσει και όσοι το γνωρίζουν, το αξιολογούν κάτω από μια κομματική ή πολιτική ταυτότητα. Το ιστορικό αυτό γεγονός δεν είναι άλλο από τον Μελιγαλά. Παρατηρήσαμε μέλη κομμάτων ακόμα και μέσα στην Βουλή να μιλούν με μισόλογα μέσα στην Βουλή.
Σίγουρα δεν επιδιώκω να αυτοπροσδιοριστώ ως ιστορικός αλλά όποιος προσπαθήσει να διαβάσει ή να θυμηθεί έστω, τι γνωρίζει για τα γεγονότα του Μελιγαλά θα πρέπει να είναι πολύ νηφάλιος και ψύχραιμος. Όποιος τηρήσει αυτή την αρχή θα καταλήξει σε μερικά συμπεράσματα.
- Το τραγικότερο όλων των συμπερασμάτων είναι ότι, στην Ελλάδα ο εμφύλιος δεν τελείωσε ποτέ. Ποτέ τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα δεν παραδέχθηκαν τα λάθη τους και πολύ περισσότερο, ποτέ δεν ζήτησαν συγνώμη. Μια μακρόχρονη ανακωχή έχει γίνει η οποία δεν έχει και καμία ιδιαίτερη αξία καθώς τα συναισθήματα μίσους, πρόσκαιρα μόνο, έχουν υποταχθεί στην νομιμότητα.
- Το δεύτερο συμπέρασμα είναι, ότι διαβάζοντας την ιστορία του Μελιγαλά, όπως και όλη την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, ο αναγνώστης, ο μαθητής, ο μελετητής θα παρατηρήσει ότι τα ίδια ονόματα επαναλαμβάνονται εδώ και έναν αιώνα, διαφεντεύοντας, βασανίζοντας εξευτελίζοντας την Ελληνική Ιστορία και την ίδια την Ελλάδα. Πρόγονοι των σημερινών πολιτικών είναι αυτοί που αναφέρονται συνεχώς και … συνεχώς σε όλα τα γεγονότα, λες και η πολιτική και η διακυβέρνηση είναι κληρονομικό χάρισμα ή δαχτυλίδι που δίνει ο μπαμπάς στον γιο και τις επόμενες γενιές.
- Τρίτο συμπέρασμα είναι ότι τα γεγονότα και δη ο εμφύλιος είναι αποτέλεσμα εξωτερικών παραγόντων. Γερμανία καταρχήν με τον πόλεμο και την κατοχή, Αγγλία, Αμερική και πρώην Σοβιετική Ένωση, έπαιξαν μπάλα με τα κεφάλια των Ελλήνων κυριολεκτικά. Όπως πριν από λίγα χρόνια η τηλεόραση έδειχνε σκηνές από το Αφγανιστάν, όπου Ταλιμπάν έπαιζαν ράγκμπι με κομμένα κεφάλια απίστων, έτσι έκαναν και οι περίφημοι σύμμαχοι με τα κεφάλια των Ελλήνων.
- Τέταρτο και μάλλον πιο εξοργιστικό συμπέρασμα είναι ότι αντί να μάθουμε από την ιστορία μας, εξακολουθούμε ακόμα και τώρα να πιστεύουμε ότι με την πρόσδεση στο άρμα ενός εξωτερικού «συμμάχου» θα σωθούμε. Έτσι υπάρχει η κυβέρνηση που θεωρεί ότι με το να γίνει δορυφόρος και λακές της Γερμανίας καταρχήν και εσχάτως της Αμερικής και του Δ.Ν.Τ που πλέον φαντάζει πιο φιλικό από την κυρία Μέρκελ θα σωθεί. Και από την άλλη υπάρχουν και άλλοι, εραστές της Ρωσίας και του Πούτιν που θεωρούν ότι η φασιστική και αντιδημοκρατική αρκούδα είναι η λύση. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι ο καθένας από του οποίους έχει τον δικό του θεό. Τον δικό του σύμμαχο.
- Πέμπτο και πιο λυπηρό είναι το γεγονός ότι η Ιστορία του Μελιγαλά έδιωξε την αριστερά από την αξία της φιλοπατρίας. Μέσα από γεγονότα που παραποιήθηκαν ή προκλήθηκαν έξωθεν, η αριστερά πιστοποιήθηκε ως ο πολιτικός χώρος που δεν τρέφει ιδιαίτερη αγάπη προς το έθνος και την πατρίδα. Το χειρότερο όμως και το πιο περίεργο είναι ότι η αριστερά έστω και σιωπηρά αποδέχθηκε την ταυτότητα αυτή. Ακόμα και σήμερα αριστερά κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΔΗΜΑΡ νιώθουν άβολα να μιλήσουν για Έθνος, για Πατρίδα. Για Ελλάδα, για αγάπη προς την Ελλάδα. Αποσιώπησαν και παραποίησαν οι ίδιοι την ιστορία πριν προλάβει κανένας εχθρός τους να το κάνει για αυτούς. Ταυτίστηκαν ακόμα και με την εξιστόρηση των γεγονότων, όπως έγινε από το αντίπαλο «στρατόπεδο» προκειμένου να έχουν επιχείρημα βιωσιμότητας στην σύγχρονη πολιτική σκηνή όπου επιτάσσει τον διπολισμό και το «ή με τον έναν ή με τον άλλον»
Η ιστορία λοιπόν του Μελιγαλά σε αυτό το περιβάλλον είναι εμβληματική. Είναι η κύρια απόδειξη κατά την γνώμη μου ότι πράγματι συμβαίνουν όλα τα παραπάνω.
Από την μία είχαμε τον θάνατο, την σφαγή πιο συγκεκριμένα ταγματασφαλιτών. Ανθρώπων δηλαδή που σύμπραξαν με τους Γερμανούς και μαζί με την χωροφυλακή αποτελούσαν την ένστολη διοίκηση της Ελλάδας. Έλληνες προδότες, εφιάλτες που δούλεψαν με τους Γερμανούς. Ανθρώπων που μέχρι και όρκο είχαν συντάξει:
"ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανώτατου αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Ανατεθησόμενός μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών."
Από την άλλη είχαμε τους θύτες ή τους σφαγείς. Αντάρτες του ΕΛΑΣ. Ενός οργανωμένου στρατιωτικού σώματος που ακόμα και μέσα σε έναν πόλεμο, αυτόν με τους Γερμανούς, το Κομμουνιστικό Κόμμα προσπαθούσε να οικιοιποιηθεί τον αγώνα του. Παρόλο όμως το γεγονός ότι σίγουρα δεν ήταν κομμουνιστές όλοι οι ΕΛΑΣίτες το ΚΚΕ καπηλεύτηκε τον αγώνα του και την δράση του στην κατοχή, με αποτέλεσμα να ταυτιστεί με το ΚΚΕ και εντέλει να μετουσιωθεί στο στρατιωτικό τμήμα του ΚΚΕ.
Παρά το γεγονός λοιπόν ότι στον Μελιγαλά εξοντώθηκε το ένοπλο τμήμα που είχε συμπράξει με τους κατακτητές, το γεγονός ότι η εξόντωση αυτή έγινε από ένα σώμα που ταυτίστηκε με το ΚΚΕ, ο Μελιγαλάς αποτελεί ένα τεράστιο πεδίο τριβής μεταξύ των αριστερών και των δεξιών που ακόμα και τώρα θεωρούν την πολιτική ταυτότητα ανώτερη της εθνικής ταυτότητας. Νιώθουν καταρχήν δεξιοί και μετά Έλληνες ή κομμουνιστές και μπολσεβίκοι ή ολίγον Έλληνες.
Στον τόπο που εκτελέσθηκαν οι συνεργάτες των Γερμανών, οι Ταγματασφαλίτες, για πολλά χρόνια, μέχρι και την Χούντα πραγματοποιούνταν μνημόσυνο για τους νεκρούς με την συμμετοχή μάλιστα πολιτικών. Ακόμα και τα 80sή τα 90sστους τσαμπουκάδες της ΔΑΠ και της ΕΚΟΝ ακούγονταν το σύνθημα «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς» προκειμένου να πικάρουν τους ΔΑΠίτες που θεωρούσαν έγκλημα την εξόντωση των ταγματασφαλιτών. Ο θάνατος λοιπόν των προδοτών, των συνεργατών των Γερμανών, πολιτικοποιήθηκε. Και από την μια δεξιά και ακροδεξιά κόμματα τιμούν αυτούς τους νεκρούς και από την άλλη αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα νιώθουν περήφανα που χρησιμοποίησαν τα ίδια μέσα με τον κατακτητή προκειμένου να τιμωρήσουν ή να εκδικηθούν.
Η ανάλυση των πιο πάνω πρέπει να μας κάνει σοφότερους.
Όσο τα γεγονότα δεν αποκαθίστανται στην πραγματική τους διάσταση, όσο επικρατεί αυτή η ημιμάθεια στην Ελλάδα, όσο και λόγω της κρίσης οι Έλληνες τοποθετούνται στα άκρα, τόσο γεγονότα σαν του Μελιγαλά θα γίνονται βωμοί μίσους. Έτσι οι πολίτες μέσα στην κρίση και την φτωχοποίηση εξτρεμοποιούνται και το δυστύχημα είναι ότι τα κόμματα που έχουν καταβολές και σχέσεις με τον εμφύλιο έχουν ανοιχτές αγκαλιές για να τους υποδεχθούν.
Μην έχει κανείς αυταπάτες. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα εθνικιστικό κόμμα. Ένα φασιστικό κόμμα. Όσο και αν μέσα από την φυλακή προσπαθούν να πουν το «απεταξάμην» στον φασισμό δεν πείθουν. Όσο και αν προσπαθούν να πουν ότι ο μαίανδρος παραπέμπει στην αρχαία Ελλάδα και όχι στην σβάστικα δεν πείθουν γιατί αγνοούν τι πρεσβεύει η αρχαία Ελλάδα, αγνοούν την εκκλησία του δήμου, αγνοούν τον Πλάτωνα. Όσο και αν προσπαθούν να πουν ότι η ύψωση του χεριού δεν παραπέμπει στους Ναζί δεν πείθουν και καλύτερα να επέλεγαν να τρίβουν τις μύτες τους σαν τους Εσκιμώους για χαιρετισμό.
Αλλά!!!!
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι ακροδεξιό κόμμα. Ακροδεξιό κόμμα είναι η Νέα Δημοκρατία και αντίστοιχα ακροαριστερά είναι τα αριστερά κόμματα της Ελλάδας. Όπως ακριβώς η αριστερά και η δεξιά μετουσιώθηκαν σε ακροαριστερά και ακροδεξιά κατά τον εμφύλιο, το ίδιο έχει γίνει και τώρα. Έχει δίκιο λοιπόν ο πρωθυπουργός που αναφέρει την θεωρία των δύο άκρων. Γνωρίζει πολύ καλά γιατί αποτελεί το ένα εξ αυτών των άκρων.
Και το ΠΑΣΟΚ;
Α, το ΠΑΣΟΚ. Κάνει ότι ξέρει καλύτερα από τον καθένα να κάνει. Την κακιά πεθερά που ενώ βάζει το ζευγάρι να τσακωθεί, μετά προσποιείται την «φωνή της λογικής» και τους καλεί, το ζεύγος, να τα βρούνε. Πήρε το «κολλάει» και η ΔΗΜΑΡ και κάνει το ίδιο. Τέτοιες υπηρεσίες πούλησε άλλωστε και ο πρώτος Παπανδρέου στους Άγγλους και τον Τρώρτσιλ.
Δεν τελείωσε ποτέ λοιπόν ο εμφύλιος στην Ελλάδα, είναι ένα καζάνι που βράζει και παρόλες τις βαλβίδες εκτόνωσης και ασφαλείας (βλέπε ΜΜΕ), η δυνατή φωτιά που τροφοδοτείται από την κρίση και το μίσος και την ημιμάθεια θα το κάνει να σκάσει.
Άλλωστε λόγω αυτού ακριβώς του περιβάλλοντος ακολουθήθηκε και αυτή η πορεία για τις Γερμανικές αποζημιώσεις. Γιατί αν άνοιγε το θέμα των αποζημιώσεων θα άνοιγαν και παράπλευρα θέματα όπως των συνεργατών των Γερμανών. Και για τον λόγο αυτό ποτέ δεν άνοιξε και το θέμα των Αγγλικών και των συμμαχικών αποζημιώσεων. Κανείς δεν ασχολήθηκε με τις χιλιάδες νεκρών που άφησαν πίσω τους τα αγγλικά πολυβόλα προκειμένου να επιβάλουν την τάξη στην Αθήνα. Κανείς δεν αναρωτήθηκε πως η Ελλάδα αποκατέστησε τις υποδομές της όταν με αυταπάρνηση κατέστρεφαν οι Έλληνες έργα όπως η γέφυρα του Γοργοπόταμου, προκειμένου ο κατακτητής να μην έχει δίαυλους τροφοδοσίας.
Σε έναν παγκόσμιο πόλεμο στρατιώτες του Βελουχιώτη και του Ζέρβα ανατινάζουν ένα έργο υποδομής, την γέφυρα του Γοργοπόταμου, που σε αναλογία μπορεί να συγκριθεί στις μέρες μας με την γέφυρα Ρίο-Αντίρριο. Και αυτό με σκοπό να καθυστερήσει τον ανεφοδιασμό των Γερμανών στην Αφρική. Πέρα όμως από τις γιορτές, πέρα από τα μπράβο η Ελλάδα δεν αποκαταστάθηκε ποτέ από τους «συμμάχους» για τις καταστροφές αυτές. Αντίθετα έφτασαν σε σημείο οι σύμμαχοι και ειδικά ο Τσόρτσιλ να ζητήσει στρατιωτική συνδρομή της ουδέτερης Τουρκίας προκειμένου να αποκατασταθεί η τάξη σύμφωνα με την «έκθεση των επτά Βρετανών Βουλευτών»
Αν άνοιγαν όμως όλα αυτά τα θέματα θα εκτίθονταν όλο το πολιτικό ΄σύστημα , όλοι οι απόγονοι που μέχρι και σήμερα κρατούν σκλαβωμένη την Ελλάδα.
Ενιαία, αδιαίρετη και κυρίως ομοούσια πρέπει να είναι η Ελλάδα. Αυτό είναι το πιο επαναστατικό που πρέπει να διεκδικήσει ο Έλληνας πέρα από φανατισμούς, υστερίες και πολιτικές υστεροβουλίες.
Δεν έχω καμία δυνατότητα προφητείας, αλλά νομοτελειακά πιστεύω ότι σε πολύ λίγο καιρό ο σύγχρονος κατακτητής, η Τρόικα, θα φύγει. Θα φύγει όμως για να απελευθερωθεί η Ελλάδα ή για να σκλαβωθεί στον επόμενο; Θα φύγει και θα προκόψουμε ή θα φύγει και θα αλληλοσκοτωθούμε;
Η ιστορία διδάσκει, ας αποδείξουμε ότι έστω και «αναλφάβητοι» ιστορικά, δεν είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως και μπορούμε να μάθουμε να γράφουμε ……την ιστορία μας.
