Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη, kαθηγητοῦ Ἐφαρμογῶνστὴν Ἐπιχ. Ἒρευνα & Στατιστικὴ τοὒ ΤΕΙ Πατρῶν
Μὴν σᾶς μπερδέψει ὁ τίτλος. Δὲν ἐννοῶ κῶμα, παρ’ ὅτι εἶναι σὲ κῶμα. Ἐδῶ καὶ δεκαετίες.
Ἀλλὰ κόμμα. Ὁπότε τὸ έρώτημα εἶναι: γιατὶ οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἀνακἀλυψαν τὶς ἀπαρχὲς τοὐλάχιστον, κάθε τὶ τοῦ ἐπιστητοῦ, δὲν εἶχαν ἀνακαλύψει τὸ ‘κόμμα’ καὶ τὶς λεγόμενες ἰδεολογίες του;
Πραγματικὰ, ἱστορικὰ, μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν φατρίες, Βένετοι, ὁμάδες ἰσχύος, φανερὲς ἡ μυστικὲς, ἀλλὰ κόμματα ὡς θεσμός πολύ ἀργὰ ἀπαντῶνται στὴν Ἑλλάδα καὶ μόνο κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς νεωτερικότητος. Κατὰ τὴν Ἐθνικὴ παλιγγενεσία ἀναπτύσσονται πτέρυγες σὐμφωνα μὲ τὰ ‘φιλελεύθερα’ ρεύματα καὶ ἰδεολογίες, ποὺ κυριαρχοῦν στὴν Εὐρώπη. Καὶ σχεδὸν μετὰ τοὺς ἐμφυλίους, περὶ τὸ 1825, δημιουργοῦνται τὸ Ἀγγλικὸ, Γαλλικό, Ρωσσικό ‘κόμμα’. Τὸ Ἑλληνικό, ὡς φαίνεται δὲν ἔχει ἀκόμη ἀνακαλυφθεῖ.
Τὰ κόμματα μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, νομοθετοῦν τὴν, ὅλο καὶ περισσότερο, ἐπέκταση τοῦ δικοῦ τους ρόλου, θεσμικὰ πλέον, στὶς πολιτειακὲς καὶ κρατικὲς δομὲς καὶ, ἐν τέλει, στὴν ἐξ ἐφόδου κατάληψη τοῦ κρατικοῦ κορβανᾶ, δηλαδὴ στὴν … κουτάλα.
Ἰαχὲς ὅπως: ‘νόμος εἶναι τὸ δίκιο τοῦ έργὰτη’, ποῦ ἐκτοξεύει ἡ συμπαθὴς κα Παπαρῆγα , ἀντὶ τῆς ἱερότητος τῶν νόμων δηλαδὴ τῆς Δικαιοσύνης· ἤ τὸ ἀλήστου μνήμης ‘ ἰδού, ἔκανα συμβόλαιο μὲ τὸν λαὸ’ τοῦ Ἀντρέα. Καὶ κανεὶς, ἀπὸ τόσους συνταγματολόγους ποὺ ἔχει ἡ χώρα, δὲν βγῆκε νὰ τοῦ πῇ, ὀρθὰ – κοφτά, ὅτι τὸ μοναδικὸ συμβόλαιο ποὺ ἀπαιτεῖται, εἶναι μόνον τὸ Σύνταγμα. Τὸ ὁποῖο, ἅπαντες οἱ κυβερνῶντες παραβιάζουν. Τὴν κατάληξη τὴν εἴδαμε: καταλήστευση ὅλου τοῦ πλούτου τῆς χώρας, ἀλλὰ καὶ τῶν πολιτῶν της.
Οὶ Ἕλληνες πρόγονοὶ μας, ἀπέρριπταν τὰ κόμματα ὄχι γιατὶ ἦταν λιγώτερο ‘δημοκρᾶτες’, ἀλλὰ γιατὶ δὲν ἐδέχοντο τὴν ‘ἀντιπροσώπευση’ ἑνὸς πολίτη. Ἡ δημοκρατία λειτουργοῦσε μὲ τὴν «ἐννόμως βουλευομένη Ἐκκλησία τοῦ Δήμου..» (Βλ. Θ.Ζίακα:‘Πατριδεγωφάγος, Ἁρμὸς, 2012) καὶ ὄχι μὲσῳ χορήγησης ἀντιπροσωπευτικότητος, ἀπὸ τὸν –καταστᾶντα ἰδιώτη, πολίτη. Τὸ σημερινὸ εἶδος ἀντιστοιχεῖ στὴν ἀρχαία ‘αἰσυμνητεία’, μιὰ ἐξουσιοδότηση ἐκτάκτου ἀνἀγκης γιὰ μικρὸ διάστημα, ποὺ, ἀκόμη καὶ αὐτὴν, ὁ Ἀριστοτέλης ὠνόμαζε «αἱρετὴ τυρρανίδα».
Αὐτὸ ποὺ προεῖδε ὁ Σταγειρήτης, τὴν ἄμεση διολὶσθηση τοῦ πολιτικοῦ συστήματος σὲ συστημικὴ κομματικότητα, οἱ δικοὶ μας πολιτικοὶ καμώνονται πῶς δὲν βλέπουν. Μάλιστα προβάλλουν τὸ θέμα τῶν ἰδεολογικῶν διαφορῶν. Καὶ στὸ σημεῖο αὺτὸ ἀκριβῶς, ἐγκατέλειψαν τὴν «συζήτηση» καὶ ‘ἔφυγαν’, ὅλοι οἱ πρόγονοι φιλόσοφοὶ μας.
Γιατὶ ἡ ‘ἰδεολογία’ τῶν κομμάτων δὲν εἶναι παρὰ ἡ ὑπὸ τῆς κομματικῆς τεχνοδομῆς, συγκάλυψη, ἀπὸ τὴν ἐκλογικὴ ἀγέλη, τῆς προσπάθειας ἐξυπηρέτησης τοῦ ‘μερικοῦ’ (ἐξ ἀντικειμένου) συμφέροντος, μὲ ἤ μὴ κατάληψη τῆς ἐξουσίας. Τὸ μερικὸ συμφέρον ὁρίζεται, φυσικά, μόνον ἀπὸ τὸν ἀρχηγὸ καὶ ὁτι περισσέψει ὁρίζεται ἀπὸ τὴν κομματικὴ διανόηση, εὶς βάρος τῶν μελῶν καὶ ἐν συνεχείᾳ αὐτῶν εὶς βὰρος τῶν πολιτῶν κ.ο.κ.
Αὐτὰ τὰ συμφέροντα, ἐπειδὴ σπανίως ταυτίζονται μὲ τὸ γενικὸ συμφέρον, ἀπαιτοῦν μὲ τὴν σειρὰ τους, τὴν ὑπαρξη κρατικῆς μηχανῆς, ὄχι μόνο πυραμιδοειδῶς ὀργανωμένης, ἀλλὰ κυρίως, ἄνευ δικαιὠματος ἀποφάσεων, παρὰ μόνο ‘εἰσηγήσεων’.
Δεδομένου ὅτι ἡ ἑκάστοτε κορυφὴ τῆς ἱεραρχίας θέτει ἑαυτὴν στὸ ἀπυρόβλητο, οὶ δὲ σκοπιμότητες θάβονται μέσα στοὺς σκοτεινοὺς κομματικοὺς δαιδάλους, οἱ λεονταρισμοὶ τῶν κομματικῶν συστημικῶν πολιτικῶν, περὶ ὑπεράσπισης τοῦ γενικοῦ συμφέροντος, μόνο θυμηδία προκαλοῦν.
