Γράφει ο Σπύρος Γκουτζάνης
Πριν από ενάμισι μήνα η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» δημοσίευσε την φωτογραφία του Παύλου Φύσσα στην αγκαλιά της αγαπημένης του λίγο πριν ξεψυχήσει.
Κύμα αντιδράσεων ξεσηκώθηκε τότε. Ένα ετερόκλιτο άθροισμα από ψευτοαριστερούς και ηθικολόγους -με την υποκριτική αποστασιοποίηση των περισσότερων Μέσων- στράφηκαν ενάντια στην εφημερίδα ενώ υπήρξε και ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ.
Χθες ένας άλλος ιστότοπος ανέβασε ένα βίντεο με την δολοφονία των μελών της Χρυσής Αυγής. Το βίντεο είναι πραγματικά συγκλονιστικό.
Ο δολοφόνος πλησιάζει πυροβολώντας και κυριολεκτικά εκτελεί τους δύο νέους που δεν πρόλαβαν να απομακρυνθούν. Το βίντεο αναπαρήχθη αμέσως από άλλους ιστότοπους και ειδησεογραφικά κανάλια. Το υλικό είναι πραγματικά καυτό και ο ιστότοπος καλώς το ανέβασε.
Εν αντιθέσει όμως με ότι συνέβη με την φωτογραφία του Παύλου Φύσσα και παρότι το βίντεο είναι πολύ πιο σοκαριστικό αντιδράσεις δεν υπήρξαν.
Οι δήθεν αριστεροί οι ηθικολόγοι και γενικώς οι κήνσορες των ηθών τηρούν αιδήμοντα σιωπή δείχνοντας ότι έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Γιατί άραγε;
Όλα εκείνα που επικαλούνταν για τον Παύλο Φύσσα δεν ισχύουν για τους δύο χρυσαυγίτες; Δεν υπάρχει εδώ “το κίνητρο του εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης”; δεν υπάρχει “η μνήμη των νεκρών”; δεν υπάρχουν οι “οικογένειες των θυμάτων”; Τί είναι οι νεκροί χρυσαυγίτες παιδιά ενός κατώτερου θεού; Για να αποκαλυφθεί ότι στόχος τότε δεν ήταν η διαφύλαξη εκείνων που επικριτικά επικαλέστηκαν, στόχος τους ήταν να πλήξουν την εφημερίδα. Τα άλλα είναι φαρισαϊσμοί δήθεν αριστερών που με σταλινική λογική νομίζουν ότι διαθέτουν το μονοπώλιο της αλήθειας και επιπλέον διεκδικούν την δυνατότητα να την επιβάλλουν. Αλλοίμονο μας αν τα καταφέρουν…
ΥΓ. Για την ουσία της υπόθεσης τώρα δύο πράγματα. Το τί μπορεί να σοκάρει και τί όχι την κοινή γνώμη είναι σχετικό. Η κοινωνία εξελίσσεται και τα όρια ανοχής της διευρύνονται. Εκείνο που μέχρι πριν από μία δεκαετία φαινόταν αδιανόητο μετά από τον καταιγισμό εικόνων που δέχεται από παντού καθημερινά τώρα μπορεί να είναι συνηθισμένο.
Το δεύτερο είναι ότι στην εποχή του διαδικτύου και των social media είναι ανοησία να επιβάλλονται περιορισμοί στα επίσημα Μέσα Ενημέρωσης. Αν κάποιο υλικό δεν το ανεβάσουν εφημερίδες, site και τηλεοράσεις θα το ανεβάσουν οι απλοί ιδιώτες και θα εξαπλωθεί σαν φωτιά στο διαδίκτυο.
Οι τεχνικές δυνατότητες πια υπάρχουν. Τούτων δοθέντων όλο το πλαίσιο της δεοντολογίας οφείλει να επανεξεταστεί. Είναι άλλο η αυτοδέσμευση του κάθε Μέσου σύμφωνα με την δική του δεοντολογία.
