Αργά και σταθερά τα βήματα για την διαμόρφωση της Νέας Μέσης Ανατολής, το χάρτη της οποίας είχε αποκαλύψει με εκτενή ανάλυση το 2006 το GreekAmericanNewsAgency
Ενώ η Σαουδική Αραβία ανέλαβε για λογαριασμό της το καταριανό σχέδιο ανατροπής του συριακού κοσμικού καθεστώτος, το Ριάντ φαίνεται ότι αδυνατεί να προσαρμοστεί στην απότομη οπισθοδρόμηση των ΗΠΑ. Όχι μόνο αρνείται τη ρωσο-αμερικανική συμφωνία, αλλά συνεχίζει τον πόλεμο και ανακοινώνει αντίποινα για να «τιμωρήσει» τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για τον Τιερί Μεϊσάν, αυτό το πείσμα ισοδυναμεί με μια μαζική αυτοκτονία της οικογένειας των Σαούντ.
Εγκαταλειμμένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες στη Συρία, θα αυτοκτονήσει η Σαουδική Αραβία αν δεν μπορεί να νικήσει;
Αυτό θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει από τα ακόλουθα γεγονότα:
Αυτό θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει από τα ακόλουθα γεγονότα:
Στις 31 Ιουλ 2013, ο πρίγκιπας Bandar bin Sultan επισκέφθηκε τη Ρωσία, όπου όχι μόνο έγινε δεκτός από τον ομόλογό του, τον επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών, αλλά και από τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Υπάρχουν δύο εκδόσεις για αυτή τη συνάντηση.
Για τους Σαουδάραβες, ο Bandar μίλησε εξ ονόματος του Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο ίδιος πρότεινε να αγοράσει ρωσικά όπλα αξίας 15 δισ. δολαρίων εάν η Μόσχα εγκατέλειπε τη Συρία.
Για τους Ρώσους, μίλησε με αλαζονεία απειλώντας να στείλει τζιχαντιστές για να διαταράξουν τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι εάν η Μόσχα επέμεινε στη στήριξη του κοσμικού καθεστώτος της Δαμασκού, στη συνέχεια προσπαθώντας να τον δωροδοκήσει.
Όποια και αν είναι η αλήθεια, ο Πούτιν ερμήνευσε τις προτάσεις του συνομιλητή του ως ύβρεις προς τη Ρωσία.
Στις 30 Σεπτεμβρίου, ο Πρίγκιπας Saud Al-Faisal είχε συμπεριληφθεί σαν ομιλητή στην ημερήσια διάταξη της γενικής συζήτησης για τη 68η Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, αλλά εξοργισμένος με την αναθέρμανση των σχέσεων μεταξύ του Ιράν και των ΗΠΑ, ο Υπουργός Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας αποχώρησε χωρίς δικαιολογία. Μέσα στο θυμό του, απαγόρευσε τη διανομή της προ-τυπωμένης ομιλίας του στις άλλες αντιπροσωπείες.
Στις 11 Οκτωβρίου, ο Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών και πρώην επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τη Μέση Ανατολή, Jeffrey Feltman, δεχόταν μια λιβανέζικη αντιπροσωπεία. Μιλώντας εξ ονόματος του κ. Μπαν, αλλά κατά πάσα πιθανότητα περισσότερα εξ ονόματος του Προέδρου Ομπάμα, δεν είχε λόγια αρκετά ισχυρά για να επικρίνει την σαουδική εξωτερική πολιτική, φτιαγμένη από «εκδικήσεις» και ανίκανη να προσαρμοστεί στο μεταβαλλόμενο κόσμο.
Στις 18 Οκτωβρίου, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών εξέλεξε, με 176 ψήφους υπέρ σε σύνολο 193, τη Σαουδική Αραβία, ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας για δύο έτη από την 1η Ιανουαρίου 2014.
Ο Πρέσβης Abdallah El-Mouallemi χαιρέτησε αυτή τη νίκη που αντανακλά «την αποτελεσματικότητα της Σαουδικής πολιτικής που χαρακτηρίζεται από μετριοπάθεια» (sic).
Όμως, λίγες ώρες αργότερα, ο Σαούδ Πρίγκιπας Saud Al-Faisan εξέδωσε δελτίο τύπου με νασερικούς τόνους σχετικά με την αδυναμία του Συμβουλίου Ασφαλείας και την άρνηση του Βασιλείου να κάθεται πλέον σε αυτή τη συνέλευση.
Αν και ο κύριος επίσημος λόγος που δόθηκε ήταν το θέμα της Συρίας, ο υπουργός είχε την πολυτέλεια και κατήγγειλε επίσης το παλαιστινιακό ζήτημα και το θέμα των όπλων μαζικής καταστροφής στη Μέση Ανατολή, δηλαδή, να κατονομάσει ως εχθρούς της ειρήνης τόσο το Ιράν όσο και το Ισραήλ.
Γνωρίζοντας ότι η κριτική της συριακής πολιτικής των Ηνωμένων Εθνών είναι μια άμεση πρόκληση κατά της Ρωσίας και της Κίνας, οι οποίες έκαναν χρήση τρεις φορές του δικαιώματος βέτο τους, αυτό το ανακοινωθέν ήταν μια προσβολή προς το Πεκίνο, παρότι η Κίνα είναι ο κύριος σημερινός αγοραστής του πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας.
Αυτή η μεταστροφή, η οποία βύθισε τα Ηνωμένα Έθνη σε αμηχανία, επιδοκιμάστηκαν ωστόσο δυνατά από τους προέδρους της Τουρκίας και της Γαλλίας που δήλωσαν ότι μοιράζονται τις «απογοητεύσεις» της Σαουδικής Αραβίας για τη Συρία.
Στις 21 Οκτωβρίου, η Wall Street Journal αποκάλυψε ότι ο Πρίγκιπας Bandar bin Sultan είχε καλέσει στο σπίτι του Ευρωπαίους διπλωμάτες στο Ριάντ. Ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών φέρεται να τους διηγήθηκε την σαουδική οργή για τη προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν και τη στρατιωτική αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συρία.
Ενώπιον των αιφνιδιασμένων καλεσμένων του, φέρεται να δήλωσε ότι το βασίλειο, σε αντίποινα, θα προχωρήσει σε ανάκληση των επενδύσεων της από την Αμερική. Επιστρέφοντας στο επεισόδιο στην έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας, η εφημερίδα διευκρίνισε ότι, σύμφωνα με τον πρίγκιπα Μπαντάρ, το ανακοινωθέν δεν στρεφόταν κατά του Πεκίνου, αλλά εναντίον της Ουάσιγκτον. Μια ενδιαφέρουσα διευκρίνιση, όσο περισσότερο αφού δεν ταιριάζει με τη κατάσταση.
Αντιμέτωπος με τη δυσπιστία που προκάλεσαν αυτές οι δηλώσεις και τα καταπραϋντικά σχόλια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο πρίγκιπας TurkiBenFaisalεξήγησε στο Reuters ότι τα λόγια του προσωπικού του εχθρού Bandar δεσμεύουν όντως το βασίλειο και ότι αυτή η νέα πολιτική δεν θα αναθεωρηθεί.
Συνεπώς, δεν πρόκειται πια για διαίρεση της εξουσίας μεταξύ των δύο αντίπαλων κλάδων της άρχουσας οικογένειας, των Sudairi κατά των Shuraim, αλλά για κοινό τους όραμα.
Συμπεριληπτικά, η Σαουδική Αραβία προσέβαλε τη Ρωσία τον Ιούλιο, τη Κίνα πριν από δύο εβδομάδες, και τώρα τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το Βασίλειο ανακοινώνει ότι θα αποσύρει τις επενδύσεις του από την Αμερική για να στραφεί πιθανόν προς την Τουρκία και τη Γαλλία, αν και δεν υπάρχει εμπειρογνώμονας που μπορεί να δει πώς θα ήταν δυνατό.
Δύο εξηγήσεις είναι δυνατές για αυτή τη συμπεριφορά: είτε το Ριάντ προσποιείται την οργή για να επιτρέψει στην Ουάσιγκτον να συνεχίσει τον πόλεμο στη Συρία χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη, είτε η οικογένεια των Σαούντ διαπράττει μια πολιτική αυτοκτονία.
Η πρώτη υπόθεση φαίνεται να διαψεύδεται από την έξοδο του πρίγκιπα Bandar ενώπιον των Ευρωπαίων πρεσβευτών. Αν έπαιζε κρυφά παιχνίδι υπέρ των Ηνωμένων Πολιτειών, θα απηχούταν από το να κηρύξει την επανάσταση στους συμμάχους τους.
Η δεύτερη υπόθεση υπενθυμίζει τη συμπεριφορά των καμήλων, ζώων φετίχ για τους Σαουδάραβες Βεδουίνους. θεωρούνται ικανές να ζήσουν για χρόνια κρατώντας τις κακίες τους και να μη μπορούν να βρουν την ησυχία τους μέχρι να ικανοποιήσουν την εκδίκησή τους, ανεξάρτητα από το κόστος που θα πληρώσουν.
Ωστόσο, η επιβίωση της Σαουδικής Αραβίας διακυβεύεται από τότε που διορίστηκε ο John O. Brennan επικεφαλής της CIA το Μάρτιο 2013.
Σταθμευμένος παλαιότερα στη Σαουδική Αραβία, είναι ένθερμος αντίπαλος του συστήματος που τέθηκε σε εφαρμογή από τους προκατόχους του με το Ριάντ: ο διεθνής Τζιχαντισμός.
Σταθμευμένος παλαιότερα στη Σαουδική Αραβία, είναι ένθερμος αντίπαλος του συστήματος που τέθηκε σε εφαρμογή από τους προκατόχους του με το Ριάντ: ο διεθνής Τζιχαντισμός.
Ο κ. Brennan θεωρεί ότι, εάν αυτοί οι μαχητές έκαναν καλή δουλειά, παλαιότερα, στο Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία και στην Τσετσενία, παραέγιναν πολλοί και δύσχρηστοι.
Αυτό το φαινόμενο, που περιοριζόταν στο ξεκίνημα σε ορισμένα αραβικά εξτρεμιστικά στοιχεία που πήγαιναν να πολεμήσουν εναντίον του Κόκκινου Στρατού έγινε ένας αστερισμός ομάδων που είναι παρόντες από το Μαρόκο μέχρι την Κίνα, που πολεμούν τελικά πολύ περισσότερα για να θριαμβεύσει το Σαουδικό μοντέλο κοινωνίας παρά να πολεμήσουν τους αντιπάλους των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ήδη το 2001, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν σκεφτεί την εξάλειψη της Αλ Κάιντα κατηγορώντας την για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.
Ωστόσο, με την επίσημη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν το Μάιο 2011, είχαν αποφάσισει να αποκαταστήσουν αυτό το σύστημα και το χρησιμοποίησαν πολύ ευρεία στη Λιβύη και τη Συρία.
Χωρίς την Αλ Κάιντα, ο Μουαμάρ ελ Καντάφι δεν θα μπορούσε ποτέ να ανατραπεί, όπως αποδεικνύεται σήμερα με την παρουσία του Abdelhakim Belhaj, πρώην νούμερο δύο της οργάνωσης, ως στρατιωτικός διοικητής της Τρίπολης.
Εν πάση περιπτώσει, στα μάτια του John O.Brennan, ο διεθνής Τζιχαντισμός πρέπει να μειωθεί σε χαμηλά επίπεδα και να διατηρηθεί μόνο ως εφεδρική δύναμη της CIA για ορισμένες περιπτώσεις.
Ο Τζιχαντισμός δεν είναι μόνο η μοναδική αποτελεσματική δύναμη της Σαουδικής Αραβίας, της οποίας ο στρατός χωρίζεται σε δύο μέρη που υπακούουν στις δύο φυλές της οικογένειας των Σαούδ, αλλά και ο μοναδικός λόγος ύπαρξης της.
Η Ουάσιγκτον δεν χρειάζεται πλέον το βασίλειο να της παρέχει πετρέλαιο, ούτε να υποστηρίζει τη διατήρηση της ειρήνης με το Ισραήλ.
Εξ ου και η επιστροφή του Πεντάγωνου στο παλιό νεοσυντηρητικό σχέδιο: «Πετάξτε τους Σαούδ έξω από τη Σαουδική Αραβία», σύμφωνα με τον τίτλο μιας παράστασης Powerpoint που προβλήθηκε τον Ιούλιο του 2002 στο Πολιτικό Συμβούλιο του Υπουργείου Άμυνας.
Το σχέδιο αυτό περιλαμβάνει τον διαμελισμό της χώρας σε πέντε διαφορετικούς τομείς, τρεις εκ των οποίων προβλέπονται να αποτελούν ανεξάρτητα κράτη το ένα από το άλλο, και δύο θα πρέπει να ενωθούν με άλλα κράτη.
Επιλέγοντας την αναμέτρηση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η οικογένεια των Σαούντ δεν τους δίνει άλλη επιλογή.
Είναι απίθανο ότι η Ουάσιγκτον θα δεχθεί να της υπαγορεύουν τον δρόμο κάποιοι πλούσιοι Βεδουίνοι, αλλά είναι προβλέψιμο ότι αυτή θα τους βάλει στον δρόμο της.
Το 1975, δεν δίστασαν να δολοφονήσουν τον βασιλιά Φαϊζάλ. Αυτή τη φορά, θα πρέπει να είναι ακόμη πιο ριζοσπαστικοί.
Πηγή Al-Watan (Συρία)
Διαβάστε επίσης
