Περαστικά στον ελληνικό λαό

Η επένδυση της επέκτασης που θα κάνουν οι Κινέζοι είναι ύψους 230 εκατ. ευρώ. Και είναι σημαντική γιατί θα αναδείξει το λιμάνι του Πειραιά σε μεγαλύτερο της Μεσογείου και ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης. 

Η απομάκρυνση ενός προβλήτα μέχρι τώρα από την κρατική διαχείριση, έχει αναβαθμίσει το λιμάνι και την γεωοικονομική σημασία της Ελλάδας. Συνεισφέρει δε με χιλιάδες θέσεις εργασίας, συνεισφέρει  στην αύξηση των εσόδων για τη χώρα και συμβάλει στην αύξηση του ΑΕΠ πολλαπλώς σε σχέση με την προτεραία κατάσταση.

Η προηγούμενη κατάσταση ευνοούσε μόνο μερικές δεκάδες συνδικαλιστές και εκατοντάδες εργαζόμενους που αμείβονταν παχυλά και δυσανάλογα με αυτό που συνεισέφεραν. Ευνοούσε ακόμη τα κόμματα που έναντι πελατειακών ανταλλαγμάτων όριζαν ποιος θα διοριστεί στην προνομιούχο θέση του λιμενεργάτη στο κρατικό λιμάνι…

Παρά τη μεγάλη επιτυχία στον Πειραιά η κυβέρνηση και η Ελλάδα έχουν μείνει πίσω στις εξελίξεις…

Τις ημέρες που εμείς πανηγυρίζαμε για τη νέα επένδυση των 230 εκατ. των κινέζων στον Πειραιά, στη γειτονική Ρουμανία πανηγύριζαν για κινέζικες επενδύσεις οι οποίες με μετριοπαθείς υπολογισμούς θα φτάσουν τα 5-8 δισ. ευρώ.  Βλέπε: Επενδύσεις πολλών δισ. στην Ρουμανία…

Εμείς πήραμε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια όχι γιατί σαν νομοθεσία, φορολογικό καθεστώς και πολιτική σταθερότητα τα αξίζαμε, αλλά γιατί ο Πειραιάς είναι το εγγύτερο λιμάνι στη διώρυγα του Σουέζ και την Ασία όπου μετακινείται σημαντική οικονομική ισχύς του πλανήτη.

Στη Ρουμανία εφαρμόζουν εδώ και χρόνια τον χαμηλό οριζόντιο φόρο Flat Tax και στην Ελλάδα δημεύουν ακίνητα μέσω υψηλών φορολογικών συντελεστών και ασφαλιστικών εισφορών.

Στη Ρουμανία η φορολογική νομοθεσία χωράει σε μερικές σελίδες Α4 ενώ στην Ελλάδα χρειάζονται δεκάδες τόμοι εγκυκλοπαίδειας, για να μπορούν οι εφοριακοί να ορίζουν ποιος χρωστά και ποιος όχι και να βγάζουν εκατομμύρια καταθέσεις στην Ελβετία και να κυκλοφορούν με αυτοκίνητα των 160.000 ευρώ.

Ποια από τις δύο χώρες θα βλέπει την πλάτη της άλλης σε δέκα χρόνια από σήμερα, αν δεν προκύψουν επαναστατικές αλλαγές το συντομότερο;

Ποια θα εξάγει μορφωμένους υψηλής ειδίκευσης, αλλά άτομα χαμηλής ειδίκευσης για κηπουρούς και παραδουλεύτρες στην άλλη για ένα κομμάτι ψωμί και μια καλύτερη τύχη;  Ποια από τις δυο χώρες θα γεμίζει τα μπαρ της άλλης με την αφρόκρεμα της σωματικής διάπλασης του πληθυσμού για τις αγορές λευκής σαρκός;

Αυτό που γινόταν μέχρι τώρα, δηλαδή μετά την κατάρρευση των σοβιετικού τύπου οικονομιών της αναδιανομής του τίποτα από τους πλούσιους στους φτωχούς, μέχρι να γίνουν όλοι φτωχοί.

Στην Ελλάδα είμαστε τραγικοί. Εκτός του κ. Στουρνάρα και του κ. Βρούτση που δημεύουν τραπεζικούς λογαριασμούς και οικίες το σχέδιο της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ακόμη πιο παιδαριώδες…

Αρκεί να λάβει κάποιος υπόψη αυτά που είπε χθες η θρυλική κατά τα λοιπά μορφή της Αριστεράς κ. Μανώλης Γλέζος σε συνέντευξη στο Mega. Σταχυολογώ μεταξύ άλλων: 

«Να μη φορολογούνται τα επιπλέον σπίτια αν δεχτεί ο ιδιοκτήτης να φιλοξενούν άστεγους». 

«Το χρήμα δεν παράγει λεφτά. Λεφτά παράγει ο εργαζόμενος». 

«Αγροτική παραγωγή, βαριά βιομηχανία, και εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών: τα τρία βάθρα που στηθούν τα υποστυλώματα για να χτιστεί η γέφυρα της ανάπτυξης».

«Να γίνουν αναχώματα για να μη φεύγει εύφορο έδαφος στη θάλασσα». 

Δημοσιογράφοι: «Μα αργούν αυτά, ο κόσμος δεν πάει ούτε για ελιές, το κράτος πώς να κάνει βαριά βιομηχανία;»

«Να έρθει ο λαός στην εξουσία». 

Δημοσιογράφοι: «Να είστε καλά κε Γλέζο, πάντα γερός»

«Περαστικά στον ελληνικό λαό». 

Όπερ, άρες μάρες…

Από την άλλη βέβαια και ο ιθύνων νους της ρεαλιστικής προσέγγισης της οικονομίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μοιάζει τόσο ρεαλιστής και προσγειωμένος, όσο παρουσιάζεται.

Σε πρόσφατη συνέντευξη στο left.gr μεταξύ άλλων εξέφρασε τους εξής παιδαριώδεις για την εποχή μας προβληματισμούς.

«Παραδείγματος χάριν, μίλησα πριν για 1000 εργοστάσια αδρανοποιημένα. Τι θα γίνουν αυτά τα εργοστάσια; Έχουμε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που να μπορεί να δράσει και να δοκιμάσει ακόμα και συστήματα αυτοδιαχείρισης, τα οποία μια κυβέρνηση θα μπορούσε να στηρίξει;».  

Κοντά 25 χρόνια μετά την κατάρρευση των σοβιετικών καθεστώτων και των αυτοδιαχειριστικών παραλλαγών στη Γιουγκοσλαβία η πρόοδος της ελληνικής αριστεράς έγκειται στο ότι η ρεαλιστική της πτέρυγα από το Στάλιν έχει φτάσει στην ηπιότερη μορφή του ολοκληρωτισμού τον Τίτο.

Αυτά την ώρα που και το σοσιαλδημοκρατικό Κεϋνσιανό όπως άλλωστε συνολικότερα δυτικό μοντέλο πνέουν τα λοίσθια.  Οι Έλληνες αριστεροί ανακάλυψαν τα θέλγητρα της σοσιαλδημοκρατίας που άνθησε μετά τον πόλεμο υπό τη σκέπη και ασφάλεια των ΗΠΑ, μερικές δεκαετίες μετά τον κλινικό της θάνατο. 

Μεταξύ των 1.000 εργοστασίων του κ. Δραγασάκη που τα έκλεισαν οι συνδικαλιστές και σοσιαλιστές του Ανδρέα, όταν θα έπρεπε να προσαρμοστούν και να εξελιχθούν για να ανταπεξέλθουν στο διεθνή ανταγωνισμό, είναι π.χ. και αυτά της Πειραϊκής Πατραϊκής, του Αιγαίου, της Πιρέλι κ. λπ.  

Άτομα που έγιναν συνδικαλιστές μόνο και μόνο για να μην εργάζονται και να πλουτήσουν, θα τα λειτουργήσουν αυτά τα εργοστάσια με τρόπο που θα βγάζουν το πουκάμισο φθηνότερα απ’ ό,τι έρχεται από το Μπαγκλαντές…

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, πατριώτες, μ’ αυτούς που μας έχουν ξεμείνει για πολιτική ηγεσία. Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους…