Με τον Σάββα Ιακωβίδη
Οι σοφοί πολιτικοί ηγέτες μας κατάφεραν όπως, από το 1960, μια τ/κ μειονότητα του 18% αναγορευθεί σήμερα σε δήθεν «κράτος» και σε τάχα «ιδρυτικό κράτος» της πιθανώς «ενωμένης ομόσπονδης Κύπρου». Ουδέποτε μελέτησαν τον Τούρκο και την πολιτική του. Και ποτέ δεν διδάχθηκαν. Όπως δεν διδάχθηκαν από τον Θουκυδίδη ή από τον Σουν Τζου. Ανέκαθεν, οι ηγέτες μας ακολουθούν μιαν ολέθρια πρακτική: Προσχωρούν σε τουρκικές θέσεις, πρώτον, για να δείξουν στους ξένους διαμεσολαβούντες πόσο καλόπαιδα είναι στο Κυπριακό.
Δεύτερον, τρέφουν τη φρούδα ελπίδα πως ο Τούρκος θα καμφθεί και θα συμπεριφερθεί πολιτισμένα. Λησμονούν, επειδή αγνοούν ότι, ακόμα και ο εχθρός σου θα σε σεβαστεί αν εσύ ο ίδιος σεβαστείς τον εαυτό σου και είσαι συνεπής στους στόχους, στις επιδιώξεις και στην υπεράσπιση των δικαίων και των συμφερόντων σου. Οι ηγέτες μας αγρόν ηγόρασαν. Συνθήματα, φλυαρίες, δεσμεύσεις που αναιρούν την επομένη, ανυπαρξία σχεδιασμού, δημαγωγία και παραπλάνηση του λαού.
Οι ηγέτες μας, ποιες θέσεις όφειλαν, αταλάντευτα και διαχρονικά, να υποστηρίζουν και να διεκδικούν με αποφασιστικότητα και μονολιθικότητα ενάντια σε κάθε εκβιασμό, απειλή ή υπονόμευση; Το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα τουρκικής εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, παραβίασης ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών, εθνοκάθαρσης και εποικισμού. Δεν δεχόμαστε τίποτε λιγότερο από όσα διαλαμβάνει ο Χάρτης του ΟΗΕ και το κοινοτικό κεκτημένο. Άλλωστε, γιατί ενταχθήκαμε στην ΕΕ;
Για να επιδιώξουμε λύση στηριγμένη στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, δικαιώματα και ελευθερίες και να κατισχύσει το διεθνές και κοινοτικό δίκαιο. Δεν είμαστε όγδοης διαλογής Ευρωπαίοι αλλά πολίτες ισότιμοι με τους εταίρους μας Αντ’ αυτών των επιβαλλόμενων, όλοι οι ηγέτες μας έκαναν παντιέρα τις εκπτώσεις, τις παραχωρήσεις και τις προσχωρήσεις σε τουρκικές θέσεις. Ο ένας χειρότερος από τους άλλους. Αντί όρθιας σπονδυλικής στήλης είναι τόσο ευλύγιστοι όπως ένα σαλιγκάρι!
Αντί να διεκδικούμε ασταμάτητα και με μεθοδικότητα όσα δικαιούμαστε, ανεξάρτητα από πιέσεις ή εκβιασμούς, καταλήξαμε σήμερα να ακούμε από τον Πρόεδρο του ΔΗΣΥ, Αβ. Νεοφύτου, ότι ενώ όλοι μιλούν για λύση του Κυπριακού, ο ίδιος χρησιμοποιεί την ορολογία της δίκαιης λύσης, γιατί «είναι μια λύση μέσα από τις πραγματικότητες κι έτσι πρέπει να την αντιμετωπίσουμε για να ανοίξουμε ελπίδα και προοπτική στον τόπο μας». Αυτή η θέση είναι εξωφρενική. Πώς είναι δυνατόν μια λύση να είναι δίκαιη εάν στηρίζεται σε «πραγματικότητες», θέση που εδώ και δεκαετίες προτάσσουν οι Τούρκοι;
Τι απαιτούν; Να δεχθούμε ότι στα κατεχόμενα υπάρχει η «ΤΔΒΚ», δηλ. κράτος, τουρκικός στρατός κατοχής, έποικοι, αρπαγή και κλοπή ε/κ περιουσιών. Σύληση και καταστροφή της πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς μας. Δημογραφική αλλοίωση. Τουρκοποίηση. Με έναν κεφαλαιώδη τουρκικό στόχο: Στο τέλος οι Έλληνες να μετατραπούν σε μειονότητα δίκην Ίμβρου, Τενέδου και Κων/πολης. Και να τερματιστεί η ελληνική παρουσία.
Αυτές τις πραγματικότητες εννοεί ο Αβ. Νεοφύτου, πρόεδρος του πάλαι ποτέ υγιώς σκεπτόμενου και εθνικόφρονος ΔΗΣΥ; Οφείλει να δώσει εξηγήσεις. Αλλά τι; Τις προάλλες, ο Κοιν. Εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ δεν μας κάλεσε να ξεγράψουμε την Κερύνεια, χωρίς καν να τη διαπραγματευτούμε; Όταν ο Ν. Αναστασιάδης έχει αποδεχθεί, διά της Κοινής Δήλωσης, επικίνδυνες θέσεις, γιατί να εκπληττόμαστε; Αυτή η Κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλει στον κυπριακό Ελληνισμό ένα είδος πολιτικού μιθριδατισμού: Τον δηλητηριάζει με δόσεις για να δεχθεί ευχερέστερα την υποταγή του στον Αττίλα. Αλλά κανένας αξιοπρεπής και αγωνιστής λαός δεν αυτοκτονεί σήμερα επειδή κάποτε θα πεθάνει.
