Στις 25 Μαρτίου παρουσιάζει τις επίσημες πολιτικές θέσεις της πρωτοβουλίας του
Αποσπάσματα των απαντήσεων του Σταύρου Θεοδωράκη στις ερωτήσεις των εθελοντών του Ποταμιού, στο Δημοτικό Υπαίθριο Θέατρο «Π. Κωτσόπουλου», στη Μέσα Παναγίτσα της Χαλκίδας.
Γιάννης Σκαρίμπας
Όταν μικρός ξεφύλλισα «Το 1821 και η αλήθεια» του Γιάννη Σκαρίμπα ένιωσα ότι γευόμουν έναν απαγορευμένο καρπό.
Δεν υπήρχε βέβαια ίντερνετ και τα σχολικά βιβλία ιστορίας έμοιαζαν μπροστά στα βιβλία του Σκαρίμπα σαν παιδικά παραμύθια.
Κάποια στιγμή πρέπει να ρώτησα τον καθηγητή της ιστορίας τι γνώμη έχει για τον Σκαρίμπα. Και θα πρέπει να μου είπε κάτι σαν «τρελός και ύποπτος».
Δεκαετία του ’70 ακόμη.
Τρελός και ύποπτος! Από τότε ίσως τρέφω μια αδυναμία σε αυτούς που οι άλλοι καθ’ έδρας, εμφανίζουν ως τρελούς και ύποπτους.
Η σχέση μου με την Εύβοια
Την δεκαετία του ’80 πήγαινα στη Χιλιαδού. Ήταν η δική μου Μύκονος. 2.5 ώρες τα 140 χιλιόμετρα.
Πήγαινα συχνά και στο Αχλάδι, στην Αγία Άννα. 3 ώρες για 160 χιλιόμετρα.
Οι δρόμοι, αν εξαιρέσεις την γέφυρα που έγινε το ’92, δεν νομίζω ότι έχουν αλλάξει και πολύ.
Ανεργία
Η ανεργία στην περιοχή έχει ξεπεράσει όλα τα όρια. Οι βιομηχανίες έχουν κλείσει, κάποιες μάλιστα πριν την κρίση και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πάψουμε να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα.
Η Εύβοια, η Χαλκίδα πρέπει να εκπονήσει ένα σχέδιο. Οι νέοι δεν μπορούν να περιμένουν. Και το σχέδιο αυτό δεν μπορεί παρά να έχει σχέση με τον τουρισμό και τον αγροτουρισμό.
Η περιοχή μπορεί να ενισχύσει την τουριστική της εικόνα. Είχα κάποιους φίλους κάποτε εδώ που τους ενοχλούσε ότι η Χαλκίδα κάθε Σαββατοκύριακο γινόταν η αυλή των Αθηναίων. Μήπως αυτή όμως είναι η λύση;
Ο Αριστοτέλης λένε αυτοκτόνησε στα νερά του Ευρίπου επειδή δεν μπορούσε να εξηγήσει το παλιρροϊκό φαινόμενο. Τέτοια μαγεία.
Μικρές πρότυπες μονάδες παραγωγής
Και μετά είναι ο αγροτουρισμός. Μικρές μονάδες που προσφέρουν πάνω από μια υπηρεσίες. Καταλύματα και αμπελώνες. Εστιατόρια και ελαιώνες. Θάλασσα και βιολογικά προϊόντα.
Η μικρή απόσταση από την Αθήνα βοηθάει στην ανάπτυξη σύγχρονων μονάδων παραγωγής. Ελιά, σταφύλι, σύκα, μελίσσια.
Υπάρχει το «Τι μέλι γενέσθαι» στη Βόρεια Εύβοια. Το κτήμα «Αβαντίς» στο Μύτικα. Οι πράσινες ελιές των Ροβιών. Τα ξερά σύκα στον Ταξιάρχη. Οι «Ευβοιότοποι» στη Κήρινθο, ένα πρότυπο συγκρότημα εκτροφής ζώων. Ο γυναικείος συνεταιρισμός της Κύμης που εκτρέφει μεταξοσκώληκες.
Αυτή την ανάπτυξη θέλει η Εύβοια – αυτή την ανάπτυξη θέλει η Ελλάδα. Εκεί μπορούμε να είμαστε ασυναγώνιστοι.
Οι βιομηχανικές περιοχές και οι πρώην βιομηχανικές περιοχές – Χαλκίδα, Λίβερπουλ – έχουν πολύ νεολαία, εργατιά (και ροκιά). Αυτό είναι ένα καλό μείγμα για να ξεκινήσει κάτι καινούργιο. Ένα νέο κίνημα αλλά και μια νέα οικονομία. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα των νέων σήμερα δεν είναι τόσο το οικονομικό, όσο η έλλειψη ελπίδας.
Καινοτομία
Να παντρέψουμε τα μοντέλα της Δανίας, της Αμερικής και του Ισραήλ και να κάνουμε μια τολμηρή πολιτική ξεκινώντας πρώτα με τους αριστούχους των Πανεπιστημίων. Να μπορούν να καταθέτουν μια πρόταση σε ένα Συμβούλιο καινοτομίας, να παίρνουν μια καταρχήν έγκριση, να μαζεύουν λεφτά από ιδιώτες – από 5 έως 20.000- και ταυτόχρονα να τους ενισχύει το κράτος με άτοκα μικροδάνεια.
Να δημιουργηθούν χώροι – θερμοκήπια καινοτομίας τα λένε στο Ισραήλ – όπου όσοι έχουν πάρει την έγκριση θα πειραματίζονται έχοντας όλες τις υποδομές για τρία χρόνια.
Από γραμματειακή υποστήριξη έως τεχνολογικό εξοπλισμό.
Δεν θα πετύχουν όλοι και πρέπει να δεχτούμε την αποτυχία ως μέρος μιας επόμενης επιτυχίας.
Στην Αμερική (που πολλοί αναφέρουν ως πρότυπο) πετυχαίνει μία προσπάθεια στις πέντε.
Στην Δανία πετυχαίνει μία στις τρεις.
Μπορούμε να ξεκινήσουμε με λίγους – τους αριστούχους όπως σας είπα – και μετά να προσθέσουμε νέους επιχειρηματίες – ανθρώπους που θέλουν να αλλάξουν δουλειά.
Να πάρουμε το ρίσκο και σιγά σιγά να αλλάξουμε κουλτούρα.
Για αυτά που λένε για Το Ποτάμι
Το δίλημμα μέχρι χθες ήταν αν θα μετακινηθούμε στο δεξιό ή στο αριστερό δωμάτιο του παλιού μισογκρεμισμένου σπιτιού. Εμείς αποφασίσαμε να αλλάξουμε σπίτι. Να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα. Να μετακομίσουμε απέναντι. Να φτιάξουμε ένα άλλο κίνημα που αν πετύχει, θα σπρώξει και το παλιό σύστημα σε ανακαίνιση. Εμείς αντιμαχόμαστε την παλιομοδίτικη πρακτική. Είδατε ήδη τα ανοίγματα των παλιών κομμάτων στους νέους και στην κοινωνία. Ακούσατε την αυτοκριτική τους – ότι από εδώ και πέρα θα είναι πιο ανοιχτοί στην κοινωνία. Άρα ο πρώτος στόχος έχει επιτευχθεί. Το πολιτικό σύστημα αισθάνεται την ανάσα του κόσμου και προσαρμόζεται.
Έχετε Θέσεις;
Έχω αρχές και είναι πολύ συγκεκριμένες, έχω και την διάθεση μαζί με όλους εσάς να βρούμε τις λύσεις. Όχι τις λύσεις του Μεσσία, τις λύσεις που πατούν στην πραγματικότητα. Αυτή είναι η δύναμή μου.
Σας είπα και πριν: α) να ρισκάρουμε για την καινοτομία, β) να μην φοβόμαστε την αποτυχία, είναι ο προθάλαμος της πρώτης επιτυχίας.
Υπάρχουν κάποιοι που συνεχίζουν να λένε :»Εμείς ξέρουμε, εσύ δεν ξέρεις».
Αυτή είναι η φράση που με εξοργίζει.
Την επαναλαμβάνουν και κάποιοι φίλοι δημοσιογράφοι.
Αυτοί ξέρουν, εσύ δεν ξέρεις.
Λοιπόν είναι ακριβώς το ανάποδο.
Δεν ξέρουν και δεν πρόκειται να μάθουν ποτέ.
Γιατί αν το κύριο μέλημα σου είναι να θρέψεις το κόμμα σου, να πάρεις θέσεις στο δημόσιο, να μοιράσεις τις θέσεις εξουσίας… Ε,τότε δεν θα βρεις ποτέ λύση.
Το μόνο που σου μένει είναι να κάνεις στην άκρη, να αφήσεις να φανεί ο ήλιος. Αυτή είναι η υπηρεσία που έχουν να προσφέρουν στην πατρίδα τους κάποιοι μαθουσάλες της πολιτικής.
Η χώρα αυτή όμως, αλλά και η πόλη αυτή και η Εύβοια δεν θα αλλάξει αν δεν υπάρξει μια κοινωνική συμφωνία του 50%. Θέλουμε το Ποτάμι μπροστά. Θέλουμε Το Ποτάμι να είναι η μαγιά για το καινούργιο. Μετά τις εκλογές να βρούμε τους συμμάχους μας, όχι με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, ούτε συμφωνία για τις καρέκλες, Αλλά συμφωνία για τα προβλήματα.
Το εύκολο είναι να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα. Το σημαντικότερο είναι να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Να αποφασίσουμε να δουλέψουμε και να τα αλλάξουμε όλα. Να γίνουμε πιο παραγωγικοί, πιο δημιουργικοί. Έχουμε φερθεί άσχημα στις πόλεις μας, έχουμε κάνει λάθη, όλοι μας. Πρέπει να πάρουμε λοιπόν την απόφαση να ανασκουμπωθούμε μήπως αλλάξει η ζωή μας.
