Στις 27 Φεβρουαρίου του 2014, ανακοινώθηκε και επισήμως στη Βουλή η σύσταση διακομματικής κοινοβουλευτική Επιτροπής που θα προχωρήσει το θέμα διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων.
( ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ. ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ. ΧΑΜΟΓΕΛΑ.ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ). Την προηγούμενη εβδομάδα η Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής αποφάσισε ομοφώνως να εισηγηθεί στην Ολομέλεια τη συγκρότησή της. Στις 27/2 το Σώμα ενέκρινε ομοφώνως τη σχετική εισήγηση. Η Ειδική Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, θα πρέπει να έχει υποβάλει την έκθεσή της μέχρι το τέλος του 2014 . Η Ειδική Διακομματική Επιτροπή θα έχει 19 μέλη, κατ΄ αναλογία της δύναμης των κομμάτων. Το αίτημα για τη συγκρότηση της Επιτροπής είχε υποβληθεί αρχικά από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και στη συνέχεια από τον βουλευτή Μανώλη Γλέζο.
Εδώ πια έχουν τελειώσει και τα… χειροκροτήματα και ο «ενθουσιασμός» , έχουν σβήσει τα « χαμόγελα», έχει κρυφτεί κάτω από το χαλί η «Εθνική Υπερηφάνεια». Ουδείς εκ των «ομοφώνως ψηφισάντων» για το αυτονόητο δεν έδειξε να αισθάνεται ντροπή. Ουδείς εκ των Προέδρων της Βουλής δεν είχε την ευπρέπεια να προτείνει τη διατύπωση – εντός της απόφασης- έστω μιας πρότασης που να υποσημειώνει την πρωτοφανή καθυστέρηση. Ουδείς εκ των μελών της κυβέρνησης δεν έδειξε να συγκινείται καν για το ότι η απόφαση ΕΛΗΦΘΗ. Με πρωτοφανή καθυστέρηση, με «περίεργα» αίτια, με ανεξακρίβωτες στερήσεις αλλά ΕΛΗΦΘΗ. Πέντε κουβέντες σε δυο- τρεις εφημερίδες, τρεις κουβέντες σε δυο-τρία τηλεοπτικά κανάλια, πέντε σχόλια εδώ κι εκεί…
Μια τέτοια απόφαση που και η καθυστέρηση λήψης της και μόνο τουλάχιστον υπονοεί ένα διαβολικό παρασκήνιο δεκαετιών.
Διαβάστε αυτό: «Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι μια συγγνώμη ( αναφέρεται στον Γερμανό Πρόεδρο Γκάουκ) όταν δεν συνοδεύεται από αντίστοιχες πράξεις; Πώς αναγνωρίζεις το ηθικό χρέος όταν δεν συνεχίζεις στην έμπρακτη αποζημίωση;» αναρωτήθηκε ο Αριστομένης Συγγελάκης, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης, χαρακτηρίζοντας τη συγγνώμη του Γερμανού Προέδρου ως μια σχεδιασμένη προσπάθεια κατευνασμού του ελληνικού λαού;»
Διαβάστε κι αυτό: ««Το αίτημά μας σήμερα είναι ένα: Υπογραφή συνθήκης ειρήνης με τη Γερμανία που αποφεύγουν να υπογράψουν οι πάντα νομότυποι Γερμανοί, γιατί μόνο τότε θα υποχρεωθούν να πληρώσουν τις οφειλές τους στην Ελλάδα», τόνισε ο Μανώλης Γλέζος, βουλευτής και πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
Και μην ξεχνάτε κι αυτό, από τις ανακοινώσεις του Εθνικού Συμβουλίου : « Η καταβολή των αποζημιώσεων των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας και των επανορθώσεων για την καταστροφή των υποδομών και την αρπαγή του πλούτου του λαού μας, καθώς και η επιστροφή του κατοχικού αναγκαστικού δανείου και των κλαπέντων πολιτιστικών θησαυρών αποτελούν προϋπόθεση για να ανοίξει μία νέα περίοδος ειρήνης και ουσιαστικής συνεργασίας μεταξύ των δύο λαών, με θεμέλια την ειλικρίνεια, την ισότητα και την αμοιβαιότητα».
Το CRASH, με απόφαση του Γιώργου Τράγκα, πρωτοστάτησε στην προσπάθεια αφύπνισης του λαού μας, «ταξίδεψε» στη Χάγη, μάζεψε υπογραφές, δημοσίευσε άρθρα, ρεπορτάζ και αναλύσεις και έχει κάθε δικαίωμα να επιχαίρει για την κατάληξη της προσπάθειας. Αλλά ΔΕΝ επιχαίρει. Γιατί η επίσημη Ελλάδα διεκδικεί το αυτονόητο μόνο και μόνο γιατί «σπρώχτηκε» από την πίεση μερικών πολιτικών, κάποιων Μ.Μ.Ε. και των ευαισθητοποιημένων Ελλήνων πολιτών , κάνοντας ύστερα από 70 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ το καθήκον της. Το οποίο ουδέποτε στο παρελθόν, από την Κατοχή ως σήμερα, δεν είχε κάνει.
Η κυβέρνηση δεν δικαιούται να επιχαίρει. Ούτε αυτή, ούτε η προηγούμενη, ούτε οι περασμένες , μεταπολεμικές κυβερνήσεις. Όλες ΚΙΟΤΕΨΑΝ. Όσο για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τι να πει κανείς;
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών, χαρακτήρισε «ΑΝΕΠΑΡΚΕΣ» το πόρισμα του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους για τις γερμανικές αποζημιώσεις. «Έχει ανάγκη προφανούς συμπλήρωσης, σε σχέση με τα τεχνικά και μαθηματικά του στοιχεία, γιατί αυτά δεν κρίνονται επαρκή» δήλωσε ενημερώνοντας την Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής και πρόσθεσε ότι «η δικονομική λύση που προτάσσει το πόρισμα δεν είναι μια λύση που ο ίδιος θα συνιστούσε στην Ελληνική Δημοκρατία». Και πρόσθεσε: «Πρέπει να μας πει το αρμόδιο κρατικό όργανο αν έχουμε αξιώσεις που είναι ενεργές, αν αυτές προσδιορίζονται, αν είναι ορισμένες, δηλαδή, και διεκδικήσιμες, και να δούμε αν έχουμε δικονομικό πλαίσιο προκειμένου να προβάλουμε αξιώσεις, αν υπάρχει δηλαδή αρμόδιο δικαστήριο που θα μπορούσε να επιληφθεί».
Τι να κάνουμε τώρα εμείς, οι δημοσιογράφοι του CRASH ; Να του στείλουμε τεύχη από τετραετίας; Την αγωγή του περιοδικού; Τις φωτογραφίες από τις εκτελέσεις , τις καταστροφές, τις πυρπολήσεις; Τα βιβλία του Γιώργου Λεκάκη; Την «Έκθεση Πολέμου και Θυσιών της Ελλάδος» του Αρχαιολογικού Μουσείου; Τα Επίσημα Αρχεία του Κράτους; Την «Νομική Βιβλιογραφία»; Την Απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδιάς; Τις δηλώσεις και συνεντεύξεις διαπρεπών Γερμανών νομικών, πολιτικών και συγγραφέων; Τις επίσημες εκθέσεις; Τι απ΄ όλα; Είναι τόσο πολλά. Τίποτε δεν είδε, δεν έμαθε, δεν πρόσεξε, δεν ξέρει;
Η βιβλιογραφία και η τεκμηρίωση είναι τεράστια. Η υπόθεση είναι τόσο ΜΕΓΑΛΗ. Και οι άνθρωποι που τη χειρίστηκαν τόσο μα τόσο ΜΙΚΡΟΙ.
Και ύποπτοι.
