Του Πανίκου Ελευθερίου
Δεν νομίζω να χρειάζεται να προσθέσουμε πολλά, εκτός των όσων πολύ εύστοχα γράφουν, Φανούλα Αργυρού και Άριστος Μιχαηλίδης. Eρώτηση: Οι "πάνσοφοι" και "ρεαλιστές" ηγέτες μας, δεν τα βλέπουν όλα αυτά; Πώς γίνεται κάποια πράγματα τόσο εξόφθαλμα να τα αγνοούν;
Τόσο μικρών ικανοτήτων είναι ή γιατί κάτι πολύ σκοτεινό – και βρώμικο – "παίζεται" εις βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού, στο παρασκήνιο; Είχαμε (και έχουμε ακόμα, οι ελπίδες δεν στέρεψαν) μια ευκαιρία να γλιτώσουμε ως Κύπρος από την ολοκληρωτική καταστροφή, μέσω των νέων προοπτικών που ανοίγονται λόγω των αλλαγών στα γεωστρατηγικά δεδομένα της περιοχής μας (που επέφερε η ύπαρξη των τεράστιων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Κυπριακή Α.Ο.Ζ.). Οι "δικοί μας" όμως… επιμένουν να μας… οδηγήσουν στην αυτοκτονία με "συνεταιρικό κράτος Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας", γιατί… αυτές είναι οι "παρακαταθήκες" προηγούμενων χρεοκοπημένων ηγεσιών. Μόλις απόψε ("φρέσκα νέα") ακούσαμε στις ειδήσεις ότι το Ισραήλ ήδη αναθεωρεί την στρατηγική και τον σχεδιασμό του, στον τομέα της εξόρυξης και διοχέτευσης του φυσικού αερίου. Αναμενόμενη εξέλιξη για αυτούς που διαθέτουν κοινή λογική. Ένα σοβαρό κράτος όπως είναι το Ισραήλ, ποτέ δε θα ήθελε να βάλει τα αυγά του στο Κυπριακό καλάθι, όταν οι κρίσιμες αποφάσεις για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου ουσιαστικά θα τελούν υπό την έγκριση του Τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας (αφού οι Ισραηλίτες γνωρίζουν πολύ καλά, αντίθετα με τους δικούς μας "ηγέτες" ότι μέσω της "λύσης" Δ.Δ.Ο. η Κύπρος θα είναι προτεκτοράτο της Τουρκίας).
Κατάθλιψη μας καταβάλλει, όταν ενόψει των επικείμενων Ευρωεκλογών, παρακολουθούμε πριμοδοτημένες "δημοσκοπήσεις" και διάφορους… "Καρεκλάδες" που από ότι φαίνεται στόχο έχουν να εξαλείψουν και τα τελευταία απομεινάρια ελπίδας που μας έμειναν. Παρουσιάζοντας διογκωμένα τα ποσοστά του κομματικού κατεστημένου (και μειωμένα αυτά των κομμάτων που αντιστέκονται στην επαναφορά του σχεδίου Ανάν), μάλλον στοχεύουν στο να εμπεδωθεί ότι τίποτε δεν αλλάζει, ότι οι προσπάθειες μας είναι σαν αυτές των… Τρώων. Προσπαθούν δηλαδή να μας πείσουν ότι ο "πόλεμος" κατά του κομματικού κατεστημένου (που μας έφερε στα σημερινά μας χάλια), είναι σαν τις προσπάθειες των … «συφοριασμένων»:
Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.–
Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφαση και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.
Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ’ η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Ομως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.
(Κωνσταντίνος Καβάφης, 1905)
Ας μας συγχωρεθεί που μακρηγορούμε και για την… "ποιητική διάθεση", αλλά πιστεύουμε ότι ο διαχρονικός Καβάφης μπορεί να διδάσκει μέχρι τις μέρες μας. Τελικά… υπάρχει ελπίδα; Υπάρχει, αν οι "αγανακτισμένοι" με το πολιτικό κατεστημένο αποφασίσουν επιτέλους να "επαναστατήσουν" με την ψήφο τους, ψηφίζοντας κόμματα που τάσσονται εναντίον της ρατσιστικής "λύσης" Δ.Δ.Ο. Κι ας μην πιστεύουν οι πολίτες τα παραμύθια που μιλούν για Δ.Δ.Ο. με σωστό περιεχόμενο, γιατί τέτοια παραμύθια μόνο σύγχυση και ζημιά στην Εθνική μας υπόθεση κάνουν. Αν λοιπόν οι πολίτες επιθυμούν να κάνουν την διαφωνία τους πράξη, ο τρόπος σίγουρα δεν είναι η αποχή από τις εκλογές (που ευνοεί τα μεγάλα κόμματα του κατεστημένου). Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο, με μεγάλο ποσοστό αποχής, η ψήφος των "αδερφών τουρκοκυπρίων" (εάν η Τουρκία το επιθυμήσει), να αποτελέσει σεβαστό ποσοστό του εκλογικού σώματος και να εξελιχθεί σε ρυθμιστικό παράγοντα των εκλογών (αφέντες στον βορρά, συνέταιροι στον νότο, πολύ πριν από την "λύση"). Τι άλλο να σηκώνει πούμε; Το θέατρο του παραλόγου σε όλο του το μεγαλείο…
