Του Γιώργου Κακαρελίδη, Καθηγητού Εφαρμογώνστην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών
Στις επερχόμενες ευρωεκλογές το δίλημμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μεταξύ της ψήφου στη ΝΔ ή το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ανάμεσα στο ευρώ ή στη δραχμή. Ανάμεσα στη Μερκελική καταδυνάστευση της χώρας ή στην ανάσταση και την προκοπή της. Όσοι αποδέχονται το ευρω-μάρκο, δε δικαιολογείται να διαμαρτύρονται για τα δεινά του μνημονίου και αυτά που θα επακολουθήσουν. Γιατί το ευρώ είναι αυτοκόλητο με το μνημόνιο.
Το πρόβλημα είναι συστημικό. Οφείλεται στο συνδυασμό του υπερτιμημένου ευρώ με τις πολιτικές της ακραίας λιτότητας που επιβάλλει το Βερολίνο. Δύο δρόμοι υπάρχουν σήμερα. Ο ένας αυτός του ευρωμνημονίου που οδηγεί στην ατέλειωτη φτώχεια, μιζέρια και υποταγή. Και ο άλλος, στην ανατροπή του με μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα τη δραχμή, με νοικοκύρεμα του κράτους, αυτοδύναμη ανάπτυξη, εθνική αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη.
Οταν άλλαξε η δραχμή σε ευρώ όλα τα είδη πρώτης ανάγκης ανέβηκαν στα ύψη, ενώ οι μισθοί όχι. Οι "αγαθές" κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να βάλλουν φρένο στους κερδοσκόπους μας είπαν. Τότε ήρθαν οι "καλές" τράπεζες και δάνεισαν όλο το κόσμο. Όλοι ήταν χαρούμενοι, πλούσιοι και "ευρωπαίοι". Μετά μάζεψαν τα χρήματα και όλοι χρωστάνε δόσεις δανείων, φόρους, έγινε η εσωτερική υποτίμηση των μισθών και πληρωνόμαστε πλέον σε τιμές προ ευρώ. Τα ακίνητα είναι σε τιμές προ ευρώ, τα δε αυτοκίνητα πωλούνται για παλιοσίδερα. Οι τράπεζες πήραν τα δανεικά από τους πολίτες μέσω της ανακεφαλαιοποίησης. Τα προιόντα όμως συνεχίζουν να είναι ακριβά.
Μας λένε ὄτι φεύγοντας από το ευρώ θὰεπέλθει <καταστροφή>. Ακούσατε έστω και μία τεκμηρίωση; Δεν παράγουν οι ντοματιές ντομάτες, δεν φυτρώνει σιτάρι; Δεν παράγουν οι φαρμακοβιομηχανίες μας φάρμακα, δεν παράγουμε κοτόπουλα ἤμήπως η θαλασσα δεν βγάζει ψάρια; Ασυναρτησίες καὶαναρθρες κραυγες πολιτικών που δεν μπορούν να αρθρώσουν μισή λογική φράση. Και δεν απαντούν στο απλό ερώτημα: Γιατί οι τιμές είναι σε αυτά τα ύψη; Ποιός φουσκώνει τις τιμές να μην μπορεί να ζήσει ο κόσμος;
Κουβέντα δεν λένε ότι η συνεχής αύξηση φορολογικών συντελεστών, επιβολή νέων φόρων αναδρομικά, η ανασφάλεια τού επιχειρείν, η προεξόφληση τής μείωσης τής ζήτησης λόγω τής καταβαράθρωσης τών αμοιβών, οδηγεί στην αναγκαστική διατήρηση σε υψηλά επίπεδα τών τιμών τών προσφερομένων αγαθών, από όσους ακόμη επιχειρούν. Με την απαξίωση, μάλιστα, τού πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέως, διαλύεται η ικανότητα τού ‘Κράτους’ να διασφαλίζει την στοιχειώδη επιβίωση τών υπηκόων του (για δωρεάν Υγεία και Παιδεία ας μην αυταπατώμεθα).
Ομως σε ένα συγκεντρωτικό κράτος, όπου ο πολίτης την μοναδική σχέση που έχει με αυτό είναι το να πληρώνει φόρους, να ‘δίνει’ δηλαδή, χωρίς δικαίωμα αποφυγής ή άρνησης όταν δεν έχει να δώσει, τότε το κράτος αυτό λέγεται ‘δοσιματικό’ και ο πολίτης εκπίπτει σε αριθμητικό υποκείμενο φόρου (τουρκικά, ραγιάς, reaya). Για τους οποίους αδιαφορεί η κυβέρνηση που προτιμά να πηδούν οι πολίτες από τα μπαλκόνια αντί να δώσει πραγματικές λύσεις στα προβλήματα. Αντί να μειώσουν την αταξία (εντροπία), προσθέσανε, με τα καμώματα των ανίκανων συστημικών πολιτικών τους, περισσότερο παραλογισμό και συνεχίζουμε να ζούμε σε μια χώρα-μπάχαλο, μέσα στη δυστυχία και την απόγνωση, χωρίς βάσιμη προοπτική δηλαδή χωρίς ελπίδα, χωρίς όνειρα και, το κυριότερο, χωρίς ισορροπία. Αυτό θέλουμε για την πατρίδα μας;
