του Ι. Σ. Λάμπρου, Πολιτικού Επιστήμονος
Τους τελευταίους μήνες γίνεται όλο και πιο έντονη η επίκληση, εκ μέρους της κυβερνήσεως, της προάσπισης της πολιτικής σταθερότητας για να αποκρούσει διαμαρτυρίες για την ακολουθητέα οικονομική πολιτική. Η πιθανότητα ήττας στις Ευρωεκλογές εκλογές εθεωρείτο ως αρνητική εξέλιξη, η οποία επιδεινώνει την κατάσταση της χώρας, μια δε ήττα στις εθνικές εκλογές και άνοδος του κ. Τσίπρα (και των αναμφισβήτητων εμμονών του κόμματος του σε σειρά ζητημάτων) στην εξουσία εκλαμβάνεται ως ανάθεμα και ολική καταστροφή.
Παράλληλα, οι εταίροι της κυβέρνησης θεωρούν ότι οι διαμαρτυρίες εκτός από κακόβουλες επιδεικνύουν και αχαριστία ως προς την διάσωση της χώρας… Η μονότονη επανάληψη της σημασίας της πολιτικής σταθερότητας σκοπό έχει να απονομιμοποιήσει τις διαμαρτυρίες και να αποθαρρύνει την κριτική εκ μέρους των πολιτών για την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική. Παράλληλα, να δημιουργήσει τύψεις στους διαφωνούντες ότι συντελούν στην υπονόμευση της χώρας και απεργάζονται το κακό της…
Η προάσπιση της πολιτικής σταθερότητας της χώρας δεν έχει βάση από τη στιγμή κατά την οποία, εδώ και λίγα χρόνια, υπονομεύεται, άμεσα, η κοινωνική σταθερότητα (διαζύγια, αυτοκτονίες, χρεωκοπία μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, εξαθλίωση μικροομολογιούχων, εκατομμύρια άνεργοι και υποαπασχολούμενοι). Η πολιτική σταθερότητα αποτελεί άδειο κέλυφος άνευ κοινωνικής ειρήνης…
Η κυβέρνηση δείχνει να εμμένει στον τύπο ( διαφύλαξη πολιτικής σταθερότητας ) αγνοώντας την ουσία ( αποσάθρωση κοινωνικού ιστού ). Επικεντρώνεται στον τρόπο αντιδράσεων κατά της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής αποδίδοντας σε αυτές λαϊκισμό και ύποπτα κίνητρα χωρίς να έχει διάθεση να κοιτάει τα αίτια των αντιδράσεων αυτών…
Το να επιθυμεί η κυβέρνηση να δημιουργήσει κλίμα υπέρ της είναι κατανοητό και πολιτικά θεμιτό. Το να προσπαθεί, όμως, να δημιουργήσει σκηνικό όπου κάθε διαφωνία ή τυχόν καταψήφιση της στις εθνικές εκλογές θεωρείται ως υπονόμευση της όποιας ανάκαμψης ή να εκλαμβάνεται ως πράξη εχθρική κατά της χώρας, τότε η κυβέρνηση απλά εντείνει την αστάθεια και διχάζει την ελλαδική κοινωνία.
Αν αποθαρρύνονται οι πολίτες να εκφράζουν, τη διαφωνία τους στις εκλογές ή να κάνουν κριτική στην κυβέρνηση από φόβο μήπως κατηγορηθούν για έλλειψη πατριωτισμού, τότε μην έχοντας τη δυνατότητα να διοχετεύσουν τη δυσαρέσκεια τους μέσω νόμιμων διόδων θα απομείνει ο μονόδρομος της κοινωνικής έκρηξης. Και τότε η πολιτική σταθερότητα θα κινδυνεύσει αληθινά…
Οι συνεχείς απειλές περί φυγής της Ελλάδος από την Ευρώπη, την ευρωζώνη, την επικείμενη καταστροφή της Ελλάδος σε περίπτωση αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής απονευρώνει το αγωνιστικό φρόνημα του Έθνους και παγιδεύει τους πολίτες στον «μονόδρομο» της κυβερνητικής πολιτικής. Κάθε εναλλακτική πρόταση και σκέψη χλευάζεται. Λοξοδρόμηση από τη σημερινή πολιτική θεωρείται ανάθεμα.
Το αγωνιστικό φρόνημα, σε όλες του τις εκφάνσεις, κοινωνικοί ή εθνικοί αγώνες, αποτελεί την έσχατη εγγύηση επιβίωσης του ελλαδικού κράτους. Αυτό το φρόνημα, οι κκ. Σαμαράς και Βενιζέλος, το καταπνίγουν είτε θεωρώντας το γραφικό ή ύποπτο που σκοπό έχει να τους πάρει την εξουσία. Όσο πιο κοντά στην πτώση βρίσκονται, τόσο πιο ανασφαλείς γίνονται…
Δεν έχουν καταλάβει, δυστυχώς για αυτούς, ότι αποτελεί ευλογία και όχι ατυχία για έναν ηγέτη να ηγείται του λαού του σε τέτοιες στιγμές. Τότε έχει την ευκαιρία να γίνει η φωνή και συνείδηση του Έθνους και να ηγηθεί ενός αγώνα εθνικής επιβίωσης, ενός αγώνα ενάντια στις εθνοκτόνες απαιτήσεις των δανειστών και στις απειλές για την εδαφική ακεραιότητα και πολιτική ανεξαρτησία της πατρίδας μας. Ενός αγώνα, που όσο σκληρός και αν είναι, θα αναζωογονήσει την ελλαδική κοινωνία, θα την κάνει καλύτερη, πιο δίκαιη, πιο δημοκρατική, πιο ανεξάρτητη. Ενός αγώνα, όμως, τον οποίο δεν μπορούν να δώσουν συμβατικοί, παλαιοκομματικοί πολιτικοί. Πρόσωπα του κομματικού σωλήνα, τρυφερά, αστράτευτα φιλελεύθερα αγόρια, πορφυρογέννητοι αυτόκλητοι εθνάρχες, μεταπράτες απόφοιτοι ιδιωτικών σχολών, κομματικοί αργόμισθοι, φονταμενταλιστές νεοφιλελεύθεροι που θέλουν να μείνουν στην ιστορία ως η ελληνική εκδοχή της Θάτσερ και του Ρήγκαν, εκπρόσωποι του αποεθνικοποιημένου και αντιλαϊκού σημιτικού Κέντρου δεν μπορούν να ηγηθούν εθνικών αγώνων επιβίωσης. Είναι ενάντια στη φύση τους…
Η συνεχής επίκληση της πολιτικής σταθερότητας μαρτυρά την έλλειψη πολιτικού θάρρους να αλλάξει η παρούσα οικονομική πολιτική. Η πολιτική σταθερότητα αποτελεί το φύλλο συκής πίσω από το οποίο κρύβεται η ανεπάρκεια και δειλία του πολιτικού προσωπικού καθώς και η ματαιοδοξία ορισμένων να παραμείνουν ακόμα μερικούς μήνες στην εξουσία.
Καθήκον κάθε πολιτικής ηγεσίας είναι να δίνει όραμα στους πολίτες μιας χώρας και να τους εμπνέει για αγώνα και προκοπή. Όχι να τους φοβίζει, να τους διχάζει και να τους θέτει εκβιαστικά διλήμματα. Αν δεν μπορούν να δώσουν τον αγώνα, να κάνουν πέρα…
