Πριν λίγο περιήλθε σε γνώση μας μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου η περίπτωση ενός εισοδήματος της τάξεως των 5-5.500 ευρώ, ήτοι περί τα 450 ευρώ το μήνα. Ας υποτεθεί ότι έχει σπίτι για να μείνει και δεν πληρώνει 100-150 ευρώ για μια τρώγλη ώστε να πρέπει να «βγει» με 300 ευρώ τον μήνα, ασχέτως του αν η πλειοψηφία δεν έχει «το δικό της κεραμίδι».
Πώς είναι δυνατόν σε αυτόν τον άνθρωπο να του ζητούν καταβολή φόρου 140 ευρώ; Το 30-35% δηλαδή του μηνιαίου εισοδήματος με το οποίο προσπαθεί να τα φέρει βόλτα και να πάρει ψωμί – κυριολεκτικά το λέμε – για να φάει; Και με τα άθλια «τεκμήρια διαβίωσης» που έχουν εισαγάγει ξαφνικά σου προκύπτει να πρέπει να καλύψεις 3-5.000 ευρώ με το περίφημο «ανάλωση κεφαλαίου από παρελθόντα έτη»… τι γίνεται όμως όταν επί χρόνια ο φορολογούμενος παλεύει επί χρόνια με νύχια και με δόντια να επιβιώσει και δεν είχε ένα ευρώ στην άκρη;
Καλά, ένας νουνεχής δεν υπάρχει δίπλα στον κάθε Σαμαρά, στον κάθε Χαρδούβελη, για να καταλάβει ότι αυτοί οι πολίτες που ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες, με διάφορους φορολογικούς συνδυασμούς στο δράμα που ζουν, θα πρέπει να είναι μαζοχιστές αισχίστου είδους για να πάνε να τους ψηφίσουν;
Ακόμα κι αν απεχθάνονται την αντιπολίτευση, ακόμα κι να παραδοσιακά κατατάσσουν εαυτόν στο δεξί μέρος του πολιτικού φάσματος; Τι τον νοιάζει αν η Τρόικα ή οι «εταίροι» και ο Σόιμπλε τραβήξουν το αυτί στην κυβέρνηση. Αυτοί οι πολίτες θα ρίξουν την κυβέρνηση και καλά θα κάνουν. Χωρίς να θέλγονται από τις ασυναρτησίες του οποιουδήποτε επίδοξου εθνοσωτήρα.
