Ποιοί Έλληνες μνημονιακοί πολιτικοί επιχείρησαν να αιματοκυλίσουν την Ελλάδα;
Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ
Ζητήθηκε, πότε και από ποιούς πολιτικούς, η παρέμβαση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων για την αντιμετώπιση εσωτερικών κινδύνων; Ποιοί ήταν εκείνοι οι πολιτικοί (πρωθυπουργοί και υπουργοί) που ζήτησαν από τις ηγεσίες των Ενόπλων Δυνάμεων, να μεταβάλλουν τον ρόλο τους και να κινηθούν πέρα από τα όρια της Συνταγματικής νομιμότητας και του θεσμικού τους ρόλου; Τι επεδίωκαν οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί, που επιχείρησαν να αλλοιώσουν το πολίτευμα της χώρας και γιατί συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι; Γιατί μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει κάποια σχετικη έρευνα, αφού υπάρχουν καταγεγραμμένες οι πολιτικές συγκεκριμένες παρεμβάσεις;
Πριν μερικά χρόνια, όταν το συγκεκριμένο θέμα είχε βγει στην επικαιρότητα (μόνο στο Διαδίκτυο, την ημέρα που “κάποιοι” κουκουλοφόροι έκαψαν ζωντανούς υπαλλήλους της Marfin), κάποιοι “καλοθελητές” έσπευσαν να το χαρακτηρίσουν ως “φανταστικό γεγονός”, ενώ κάποιοι άλλοι δεν δίστασαν να αναφερθούν σε διαδυκτιακή “απόπειρα δημιουργίας πολιτικής ανωμαλίας”. Και όμως, οι πολιτικές “παρεμβάσεις” και “πιέσεις” υπήρξαν, προκειμένου οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων να μεταβάλλουν τον θεσμικό ρόλο του Ελληνικού Στρατού (ο οποίος ορίζεται με απόλυτη σαφήνεια στην προστασία των συνόρων από εξωτερικούς εχθρούς) για να αντιμετωπίσουν έναν “εσωτερικό εχθρό”. Ποιόν θεωρούσαν ως εχθρό οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί;
Επειδή τα τελευταία 5 χρόνια (του μνημονίου) καταγράφηκε μία αισθητή πτώση της εύρυθμης λειτουργίας του Συντάγματος της χώρας, με σαφέστατη υπαιτιότητα των πολιτικών αρχών (σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξαν ομολογίες της συνταγματικής “παραβίασης” από πολιτικούς, όπως π.χ. από τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο σημερινού εκλεγμένου Προέδρου της Δημοκρατίας) και δη των μνημονιακών κυβερνήσεων και με δεδομένη την αγωνία των τελευταίων αυτών κυβερνήσεων να εξυπηρετήσουν συμφέροντα που δεν ήταν απαραίτητα προς το συμφέρον της Ελλάδας, το θέμα της επιχειρηθείσας αλλαγής του θεσμικού ρόλου των Ενόπλων Δυνάμεων καθίσταται ιδιαίτερα σοβαρό και θεωρείται μείζον, αφού η πιθανή μη διελεύκανση και παραδειγματική τιμωρία του επιτρέπει την μελλοντική επανάληψη του “φαινομένου”, χωρίς κανείς να μπορεί να εγγυηθεί εάν θα υπάρξουν οι απαραίτητες ηθικές και ψυχολογικές άμυνες από την στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδας.
Ο πολύ καλός και εγνωσμένου κύρους, εξειδικευμένος σε θέματα άμυνας και ασφάλειας, δημοσιογράφος Πάρις Καρβουνόπουλος, με σημερινό του δημοσίευμα έρχεται να θέσει την σκληρή πραγματικότητα που με υπαιτιότητα ελλήνων πολιτικών λίγο έλειψε να οδηγήσει την χώρα σε καταστάσεις μακράν της δημοκρατίας και μακράν οποιασδήποτε συνταγματικής νομιμότητας.
Γράφει, λοιπόν, ο Πάρις Καρβουνόπουλος:
Το θέμα της χρήσης στρατιωτικών δυνάμεων για “θέματα εσωτερικής ασφάλειας” δεν έχει να κάνει πλέον με “δημοσιογραφικές πληροφορίες”, “υπερβολές” ή “φαντασιώσεις”. Δύο Επίτιμοι Αρχηγοί Γενικών Επιτελείων καθόλα αξιοσέβαστοι, ο ναύαρχος Κοσμάς Χρηστίδης και ο στρατηγός Κωνσταντίνος Γκίνης δημόσια επιβεβαίωσαν ότι τους ζητήθηκε κατά τη διάρκεια της θητείας τους ως ΑΓΕΝ και Α/ΓΕΣ να χρησιμοποιήσουν στρατιωτικό προσωπικό σε ρόλο αστυνομίας για “εσωτερικά θέματα ασφαλείας”!
Ο Επίτιμος Α/ΓΕΝ Κοσμάς Χρηστίδης είχε αποκαλύψει ότι υπήρξαν τρεις περιπτώσεις που του ζητήθηκε κάτι τέτοιο. Και στις τρεις αρνήθηκε ή το απέφυγε.
Ο Επίτμος Α/ΓΕΣ Κωνσταντίνος Γκίνης είπε επίσης ότι αντιμετώπισε το ίδιο ζήτημαμία φορά. Αρνήθηκε κατηγορηματικά εξηγώντας ότι αυτά είναι εκτός της αποστολής του Στρατού.
Θα ευαισθητοποιηθεί κάποιος για να μάθουμε επισήμως ποιοι έθεσαν αυτά τα τελείως παράνομα αιτήματα;
Σε ποιες περιπτώσεις ζητήθηκε η συνδρομή των Ενόπλων Δυνάμεων και εναντίον ποιου “εσωτερικού εχθρού”;
Από ποιόν έφθασε το αίτημα στους δύο Αρχηγούς;
Ποιος διανοήθηκε να θέσει τέτοια “αιτήματα” που είναι ενάντια στο Σύνταγμα και τους Νόμους;
Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να επικαλεστούμε τις δημοσιογραφικές πληροφορίες και να γράψουμε εκτιμήσεις. Είναι νομίζουμε ώρα η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ να διερευνήσει με υπευθυνότητα τα όσα δυο αξιοσέβαστοι σ΄ όλο του στράτευμα Αρχηγοί είπαν.
Οποιαδήποτε υπεκφυγή απλά θα μεγαλοποιήσει το ζήτημα επιτρέποντας στον καθένα να συγγράφει τα δικά του σενάρια.
Συνεπώς είναι υποχρέωση της σημερινης πολιτικής ηγεσίας , η οποία συμμετέχει και στηρίζει μια κυβέρνηση συνεργασίας να διερευνήσει ποιοι και γιατί μετέφεραν τέτοια “αιτήματα” στους Αρχηγούς.
Η χρονική περίοδος που υπηρέτησαν είναι γνωστή άρα δεν είναι δύσκολη υπόθεση. Αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση.
Πρόβλεψη; Δεν θα μπορέσει να “αγγίξει” κανείς το θέμα… Το οποίο όμως θα παραμείνει ανοιχτό.
Ποιοί, λοιπόν, είχαν πάρει απόφαση και επιχείρησαν να συνθλίψουν το Σύνταγμα της χώρας και να οδηγήσουν την Ελλάδα σε μεγάλες περιπέτειες, καταστρατηγώντας κάθε νόμο ελέω της πολιτικής τους εξουσίας;
Πόσο επικίνδυνοι μπορούν να χαρακτηριστούν οι συγκεκριμένοι πολιτικοί σήμερα;
Ποιοί εξυπηρετούνταν ή και συνεχίζουν να εξυπηρετούνται (εκτός από πολιτικούς) από μία τέτοια ανωμαλία στην Ελλάδα;
Ποιός και πως μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα επαναληφθεί κάποια “πραξικοπηματική ενέργεια” εκ μέρους τους;
