Αλλαγή σημαίνει από κράτος καταναλωτών, γινόμαστε κράτος παραγωγών!
Γράφει ο Πέτρος Χασάπης
Πριν μας βάλει το πολιτικό σύστημα στην κρίση, χωρίς να ερωτηθεί καθόλου ο λαός, είχαμε περίπου χονδρικά: 240 δις ΑΕΠ, 240 δις τραπεζικές καταθέσεις και 240 δις τραπεζικά δάνεια. Αυτή η αναλογία 1:1:1 ήταν άριστη και σχεδόν κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει τέτοια αναλογία.
Σήμερα, έπειτα από πέντε χρόνια μνημονίων και σκληρής λιτότητας, έχουμε χονδρικά:
180 δις ΑΕΠ, 135 δις τραπεζικές καταθέσεις και 240 δις δάνεια, με τη διαφορά ότι τα 100 δις από αυτά είναι μη εξυπηρετούμενα (κόκκινα).
Πριν την κρίση, το μόνο μέγεθος που ήταν λίγο τσιμπημένο, ήταν το δημόσιο χρέος, περίπου 125% του ΑΕΠ. Στο σημείο εκείνο, αντί το πολιτικό σύστημα να περιορίσει τις δημόσιες δαπάνες ώστε να ελέγξει τη βιωσιμότητα του χρέους, χωρίς καμία άλλη συνέπεια, τελικά και προκειμένου να διασωθεί το ίδιο μέσω της εξυπηρέτησης της εκλογικής του πελατείας, παρέδωσε την εθνική κυριαρχία της χώρας και μας έφτασε στο σημερινό χάλι με το δημόσιο χρέος να έχει εκτιναχθεί στο 180% του ΑΕΠ. Σε αυτή την κατάσταση δεν πρόκειται να υπάρξει διέξοδος με τα μνημόνια, όχι τουλάχιστον πριν το 2050.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, θα πρέπει επειγόντως να μετατραπούμε από έθνος καταναλωτών σε έθνος παραγωγών εδώ και τώρα, είτε με ευρώ είτε με εθνικό νόμισμα. Αυτό όμως σημαίνει συνολική ανατροπή των πάντων και κυρίως της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας που κυριαρχεί στη χώρα, μαζί με τους θεσμούς που την συντηρούν και την αναπαράγουν.
