Γράφει ο Μανόλης Κοττάκης
ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ ΤΗΣ «ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ» για όσους επιχειρήσουν εθνικό σαμποτάζ.
Το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες θα αποτελέσει μείζονα αφορμή σύγκρουσης
Τα προαπαιτούμενα ψηφίστηκαν, η χρεοκοπία απεφεύχθη, οι πολιτικές δυνάμεις ομονόησαν, μπροστά μας έχουμε τώρα τα εσωτερικά μας. Το νομοσχέδιο που κατέθεσε ο αναπληρωτής υπουργός Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης για τις νέες τηλεοπτικές άδειες θα αποτελέσει μια μείζονα αφορμή σύγκρουσης της κυβέρνησης με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων αλλά και ευκαιρία για την ανάδειξη των πραγματικών διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των μελών του πολιτικού κόσμου. Προσοχή, δεν αναφέρομαι σε διαφορές μεταξύ παρατάξεων μόνο αλλά και σε διαφορές μεταξύ βουλευτών του ίδιου κόμματος. Από τις αντιδράσεις τους και από την ψήφο τους θα δούμε ποιο είναι το πραγματικό αφεντικό τους, ο λαός ή η διαπλοκή. Η απόπειρα της κυβέρνησης Τσίπρα να βάλει τάξη στο χάος των τηλεοπτικών συχνοτήτων μοιραία θα οδηγήσει σε αποκαλυπτήρια, είτε εξάρτησης είτε ανεξαρτησίας. Ηδη έχουμε τα πρώτα δείγματα γραφής.
Παρατήρησα, για παράδειγμα, προχθές στη Βουλή την αμήχανη στάση του προέδρου του Ποταμιού Σταύρου Θεοδωράκη για το θέμα, αν και προς τιμή του μόνος του άνοιξε την κουβέντα. Υποτίθεται ότι ο Σταύρος επιθυμεί να αποτελέσει τον μεταρρυθμιστικό πυλώνα μιας κυβέρνησης συνεργασίας υπό τον Αλέξη Τσίπρα. Παρά ταύτα, στο κορυφαίο θέμα της εσωτερικής ατζέντας, τη ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, ο κ. Θεοδωράκης έθεσε στον πρωθυπουργό τα ερωτήματα που «καίνε» τους θιγόμενους καναλάρχες. Μηρύκασε την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία με την οποία απέρριψε τον βασικό μέτοχο Καραμανλή – Παυλόπουλου το 2004 ο Γιώργος Παπανδρέου: «Ναι, σας στηρίζουμε, ναι, πρέπει να πληρώσει η διαπλοκή, αρκεί να μη φτιάξετε το δικό σας «καθεστώς» και τη δική σας διαπλοκή».
Θέλετε τη γνώμη μου, αγαπητοί; Υπεκφυγές! Στην πραγματικότητα ΣΥΡΙΖΑ και Ποτάμι έχουν ριζικά διαφορετικές θέσεις για την παροχή των τηλεοπτικών αδειών στα πρόσωπα που από το 1989 έχουν ισόβια εξουσία, χωρίς να υπόκεινται σε λαϊκό έλεγχο. Προσέξτε τι ερώτηση-κλειδί βρήκε να κάνει ο δασκαλεμένος (;) κ. Θεοδωράκης στον Τσίπρα Πέμπτη χαράματα: Γιατί ο νέος νόμος δίνει τη δυνατότητα στον υπουργό Επικρατείας να ορίζει τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών εθνικής εμβέλειας, αντί να δώσει την αρμοδιότητα αυτή στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης; Η απάντηση είναι απλή και απορώ πώς δεν τη σκέφτηκε ο αγαπητός Σταύρος: Γιατί το Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης είχε εξελιχθεί σε μηχανισμό προστασίας των καναλαρχών υπό τις παλαιότερες συνθέσεις του! Γι’ αυτό! Πάλι καλά που δεν ρώτησε ποιο είναι το ακριβές ποσό που θα ζητηθεί για τις άδειες εθνικής εμβέλειας.
Ενδιαφέρον, αντίστοιχο με του Σταύρου Θεοδωράκη, έχουν και πολιτικοί και των υπόλοιπων κομμάτων, συμπεριλαμβανομένης της Ν.Δ. Οσο να ‘ναι, υπάρχουν υποχρεώσεις! Το ερώτημα στο οποίο θα κληθούν λοιπόν να απαντήσουν κόμματα και βουλευτές προσεχώς είναι αμείλικτο και θα απαιτηθεί να ακουστούν καθαρές θέσεις, όχι τερτίπια και υπεκφυγές. Ενδεχομένως θα χρειαστούν και ονομαστικές ψηφοφορίες. Περίπτωση να επαναληφθεί πάντως το φαινόμενο του βασικού μετόχου, τον οποίο ψήφισαν χωρίς ονομαστική ψηφοφορία, με βάση την αρχή της δεδηλωμένης, επτά μόλις βουλευτές της Ν.Δ., δεν υπάρχει.
Δημοκρατία
